Hou 1,5 meter afstand van onze kinderen!

Met pijn in mijn hart heb ik deze brief gelezen. Mijn hele systeem riep keihard ‘nee!’ Alles in mijn moederhart kwam in verzet. Tranen over mijn wangen.

Niet alleen het buiten de school moeten blijven en geen contact meer kunnen hebben met de juf, dat kan enkel nog digitaal, maar ook buiten het plein je kind moeten afgeven, soms zelfs opgesteld in rijen. Om maar niet te spreken van de protocollen voor wat betreft bijvoorbeeld looproutes, deurklinken aanraken, jassen ophangen, buitenspelen, wc bezoek, afstand houden van de juf en natuurlijk het belangrijkste: de hele dag handen wassen en het gebruik van het zo nutteloze en schadelijke desinfectiemiddel, en het continu reinigen van klassen en materiaal met datzelfde middel.

Enig idee wat dit met onze kinderen doet? Hoeveel angst je daarmee creëert?

En dit staat nog los van het feit dat je elke natuurlijke bescherming weghaalt bij kinderen wat dus niet bijdraagt aan het versterken van het immuunsysteem en van het feit dat het inademen en op je handen krijgen (en daarmee over de rest van je lichaam en gezicht) van dat desinfectiemiddel echt niet gezond is. Zeker niet voor kinderen met gevoelige luchtwegen.

De boodschap van het RIVM en het naleven van de regels ervan wordt door scholen bijna met trots gepresenteerd:

“Kijk eens hoe goed wij die 1,5 meter samenleving op onze school voor elkaar hebben!”

Nou chapeau. Mijn complimenten!

Jullie doen hiermee massaal mee aan het nieuwe normaal, dat absoluut niet normaal is. Zeker niet voor onze kinderen.

Dit protocol is schadelijk op korte en lange termijn. Maar geen enkele school zegt nee.

Het is dat ik zelf ook voor de klas sta als zorgcoach. Dus ik weet dat dit niet zo is bedoeld. Ik weet dat de meeste meesters en juffen hun kinderen missen. Ze missen hun werk, ze willen heel graag weer met de kinderen aan de slag.

Ze hebben waarschijnlijk net als wij vele ideeën over wat we kunnen doen, hoe we vooral ook de kinderen emotioneel en mentaal kunnen ondersteunen nu en hoe we met name kunnen focussen op een leuke resterende schooltijd voor dit toch al bizarre jaar.

De bedoelingen zijn goed, de wil is er, maar ook scholen zijn helaas ook met handen gebonden en staan met de rug tegen de muur.

Iedere school, iedere leerkracht heeft zich te houden aan de absurde richtlijnen van het RIVM. Niet alleen omdat het moet, maar ook vanwege de maatschappelijke controle en omdat sommige ouders en kinderen dit ook graag willen in verband met de angst voor het virus.

De tweedeling in de maatschappij is op scholen pijnlijk voelbaar, maar in plaats van vertrouwen uit te stralen naar de kinderen moeten zij meebewegen in het collectieve angstveld.

Scholen willen de kinderen niet in de steek laten, ze willen ze graag weer ondersteunen bij hun ontwikkeling, ze willen weer samen met ze zijn.

Maar hoe samen is dit nu nog?

De kinderen mogen absoluut niet in de buurt van de juf komen. Zie je dit voor je als je kind verdrietig is, mama mist na zo’n lange tijd thuis, valt of ruzie heeft met een klasgenootje? Hoe kun je als juf iets van 1,5 meter afstand uitleggen als de basis van begrijpen ligt in verbinden, in nabijheid en geruststellen?

De psychologische impact zal enorm (kunnen) zijn. Maar daar maakt het RIVM zich blijkbaar geen zorgen om. Integendeel. De focus ligt compleet op afstand houden van onze kinderen.

In een restaurant moeten ouders ook op 1,5 meter afstand van hun kinderen zitten. De badmeester mag niet meer in de buurt komen tijdens een zwemles en mag hopelijk met mondkapje naar je kind schreeuwen dat hij harder moet trappelen als hij kopje onder dreigt te gaan. Zwemmen met je kind mag ook niet meer. Alleen kinderen samen in een zwembad is vast reuze veilig, zeker als je de badmeester vanaf de kant van 1,5 meter toekijkt.

En ook op de sportschool moeten volwassenen en kinderen vooral afstand houden. Dus als een kind nu met gym een sprong over een kast moet maken staat de gymleraar er vanaf 1,5 meter naar te kijken hoe die er boven op knalt?

Hoe alleen, ongemakkelijk en vooral onzeker zullen onze kinderen zich gaan voelen?

De angst zit er nu al bij velen goed in. En door dit soort bizarre regels wordt het alleen maar erger. Zowel bij kinderen als bij ouders.

Want deze afstand moeten nemen van je kinderen en weten dat ook diegenen aan wie jij je de zorg voor je kinderen toevertrouwt afstand moeten noemen raakt ieders hart. Ook al willen sommige kinderen weer graag naar school, zijn ze er toch wel aan toe en moet ook jij echt weer een break hebben van de opvoeding.

School is echter niet meer school zoals het was.

Ik weet dat, jij weet dat, wij weten dat. En het RIVM en de regering vast ook.

Maar terwijl ons hart huilt zetten we uit liefde voor onze kinderen een glimlach op. We praten het goed, we proberen het te verzachten, we stellen gerust, zodat zij zo min mogelijk van de spanningen en chaos in de wereld voelen.

Maar het voelt niet goed. Het wringt van binnen. Het is gewoon niet goed. Het is niet normaal. Wat we ook zeggen of doen. En dat voelen kinderen en misschien is dat nu juist wel het ergste. Want zij gaan daardoor twijfelen aan hun gevoel, aan ons, en raken daardoor hun vertrouwen in zichzelf en in ons kwijt.

Niet alleen wij, maar ook diegenen aan wie wij onze kinderen toevertrouwen worden gedwongen afstand te nemen van onze kinderen.

En enige inzage in waarom, in werkelijke data, duidelijke redenen ontbreken. Los daarvan is er geen enkele duidelijkheid nog over wat dit doet met een kind. Hoe gaan kinderen hierop reageren? Hoe gaan ze op elkaar reageren? Zullen ze elkaar gaan slaan als ze te dicht in de buurt komen? Zullen ze de regels doorbreken als ze naar de juf willen en krijgen ze dan een reprimande? Gaan we ze straffen omdat ze verbinding zoeken?

Er is geen duidelijkheid over korte en lange termijn effecten, behalve dan onderzoeken met apen die duidelijk aantonen dat aanraking, sociale contacten en verbinding de eerste levensbehoeften zijn.

Willen we in deze situatie onze kinderen als testpersonen laten functioneren?

Als ouder heb je een zorgplicht vastgelegd in het artikel 247 lid 1 en 2 Burgerlijk Wetboek. Die houdt naast de plicht tot opvoeding en verzorging ook in dat je zorg en verantwoordelijkheid draagt voor het geestelijk en lichamelijk welzijn van je kind.

Toegang tot onderwijs is onderdeel hiervan. Kinderen hebben recht op onderwijs, om dit te waarborgen is dit verankerd in de wet door middel van een leerplicht. Maar feit blijft dat het een recht is en thuisonderwijs komt daarin dus ook tegemoet. Er is in de afgelopen tijd zelfs ook gebleken dat dit snel en goed kan worden geregeld en verzorgd.

Uitzonderlijke omstandigheden vragen om uitzonderlijke bevoegdheden. Dat zie je aan de overheid.

Die creëert geld uit het niets voor onderzoek naar vaccins die we later nog een keer bij aanschaf moeten betalen, ze plegen censuur op alles dat hun beleid ter discussie stelt, geven geen enkele inzage in daadwerkelijke cijfers en als maatregelen strijdig zijn met de wet dan passen ze gewoon de wet aan zonder dat de Wet openbaarheid van bestuur ingezet kan worden of de rechter kan worden geraadpleegd.

De regering besluit wie mag werken, hoe jij je werk mag uitvoeren, wie gebruik mag maken van diensten en wie wordt uitgesloten. Ze bepalen wie een risico groep is, wie behandeld wordt, hoe iemand behandeld wordt en hoe we met zijn allen onder het mom van gezamenlijke afspraken uit deze lockdown komen.

Over bijzondere bevoegdheden gesproken.

Maar goed, voor de wet is een ieder gelijk dus ook wij ouders mogen in bijzondere tijden besluiten tot bijzondere beslissingen zeker als die het belang van onze kinderen op emotioneel, mentaal en fysiek vlak betreft.

Aangezien de emotionele en mentale veiligheid, naast de fysieke veiligheid, niet kan worden gegarandeerd kun je dus beslissen je kind thuis onderwijs te blijven geven.

Totdat er duidelijkheid is over de effecten van deze 1,5 meter maatschappij voor onze kinderen en totdat de overheid inzage geeft in de werkelijke cijfers ten aanzien van deze crisis.
Misschien moeten we dat massaal doen, mede dankzij motie Wilders en Asscher 25295 – 278 krijg je daarvoor nu ook geen boete.

Zo helpen we elkaar en in elk geval onze kinderen uit die trechter waar we in zijn beland. Anders glijden we steeds verder erin en wordt de afstand tot onze kinderen alleen maar groter.

Kinderen vervreemden van ons, van elkaar, en van diegenen die hun juist willen helpen om zich te ontwikkelen tot zelfstandige, autonome en zelfverzekerde volwassenen. En eng genoeg past dit in het GIRFEC systeem, waarbij scholen, overheid en hulpverleners een steeds grotere invloed en inspraak hebben in de opvoeding van jouw kind.

Het enige voordeel is dat het nu voor kinderlokkers lastiger is gemaakt. Want op 1,5 meter lok je een kind toch minder snel in je auto en ieder kind wordt nu zo bang gemaakt voor volwassenen dat ze vast ook voor vreemden sneller wegrennen.

Ik vraag me denk ik terecht continu af: “Hoe kan ik mijn kinderen aan dit nieuwe normaal blootstellen, terwijl het compleet indruist tegen alle logica en alle menselijkheid?”

Ik denk dat we hiervoor naar de koning mogen luisteren die duidelijk aangeeft dat het minste dat we kunnen doen is: niet wegkijken. Niet goedpraten. Niet uitwissen. Niet apart zetten. Niet ‘normaal’ maken wat niet normaal is.

Laten we dan ook een veilige bedding voor onze kinderen gaan creëren, één van liefde, verbinding en samenzijn.

Want dat helpt ze geestelijk en lichamelijk gezond door deze crisis heen. 💗

Liefs. Eveline