Waarom zijn de neuzen gebroken op zoveel oude Egyptische beelden?
Waarom zijn de neuzen gebroken op zoveel oude Egyptische beelden?
Het gezicht van de Egyptische farao Senwosret III, circa 1878-1840 v.Chr. De meeste Egyptische heersers kozen ervoor om hun gelijkenissen er jeugdig en sterk uit te laten zien, maar Senwosret III koos ervoor om een realistischer uiterlijk te tonen, met zijn zwaar bedekte ogen, dunne lippen en diagonale voren . Net als veel andere Egyptische beelden werd deze neus later afgebroken.
De oude Egyptenaren waren artistieke kampioenen en sneden ontelbare beelden die de farao’s, religieuze figuren en rijke burgers van de samenleving onder de aandacht brachten. Maar hoewel deze beelden verschillende mensen of wezens afbeeldden, hebben velen van hen een gemeenschappelijke identiteit: gebroken neuzen.
Deze gebroken neus-epidemie is zo doordringend dat je je afvraagt of deze kapotte snuivers het resultaat waren van toevallige ongelukken of dat er iets meer sinister aan de hand was.
Het blijkt dat het antwoord in de meeste gevallen het laatste is.
Deze beelden hebben neuzen gebroken omdat veel oude Egyptenaren geloofden dat beelden een levenskracht hadden. En als een tegengestelde macht een standbeeld tegenkwam dat het wilde uitschakelen, was de beste manier om dat te doen de neus van het standbeeld af te breken, zei Adela Oppenheim, conservator bij het Department of Egyptian Art in het Metropolitan Museum of Art in New York City . [ Hoe zijn de Egyptische piramides gebouwd? ]
Toegegeven, de oude Egyptenaren dachten eigenlijk niet dat beelden, zelfs met hun levenskracht, konden opstaan en bewegen, gezien het feit dat ze van steen, metaal of hout waren gemaakt . Evenmin dachten de Egyptenaren dat de beelden letterlijk ademden. “Ze wisten dat ze geen lucht inhaleerden – ze konden dat zien,” vertelde Oppenheim Live Science. “Aan de andere kant hebben de beelden een levenskracht en komt de levenskracht door de neus, zo adem je.”
Akhenaton and Nefertiti
Het was gebruikelijk om ceremoniën uit te voeren op beelden, inclusief het “openen van de mondritueel”, waarbij het standbeeld was gezalfd met olie en verschillende voorwerpen had die werden gehouden, waarvan werd aangenomen dat het het verlevendigde, zei Oppenheim.
“Dit ritueel gaf het standbeeld een soort leven en kracht”, zei Oppenheim.
Het geloof dat standbeelden een levenskracht hadden, was zo wijdverbreid dat het antagonisten ertoe aanzette die kracht te doven wanneer de noodzaak zich voordeed. Mensen die bijvoorbeeld tempels, graven en andere heilige plaatsen uit elkaar halen, hergebruiken, beroven of ontheiligen, zouden waarschijnlijk hebben geloofd dat standbeelden levenskrachten hadden die op een of andere manier indringers konden schaden. Mensen zouden dit zelfs geloven over hiërogliefen of andere afbeeldingen van dieren of mensen.
“Je moet het eigenlijk doden,” en een manier om dat te doen was door de neus van het standbeeld of beeld af te snijden, zodat het niet kon ademen, zei Oppenheim.
Soms stopten tegenstanders echter niet alleen bij de neus. Sommigen hebben ook het gezicht, de armen en de benen ingeslagen of beschadigd om de levenskracht te deactiveren , zei Oppenheim.
Er zijn waarschijnlijk enkele gevallen waarin beelden van nature omvallen en een uitstekende neus brak als gevolg. Erosie door de elementen, zoals wind en regen, droeg waarschijnlijk ook de neuzen van sommige beelden. Maar je kunt meestal zien of een neus opzettelijk is vernietigd door te kijken naar snijsporen op het standbeeld, zei Oppenheim.
