Wat waren de mysterieuze ‘Foo Fighters’ gezien door WO II-nachtvliegers?
Tegen het einde van de Tweede Wereldoorlog namen de missie-updates van het 415th Night Fighter Squadron een mysterieuze wending. Naast details over luchtgevechten boven het door Duitsland bezette Rijndal, begonnen piloten onverklaarbare lichten te melden die hun vliegtuig volgden.
Op een nacht in november 1944 vloog een bemanning van Bristol Beaufighter – piloot Edward Schlueter, radarwaarnemer Donald J. Meiers en inlichtingenofficier Fred Ringwald – langs de Rijn ten noorden van Straatsburg. Ze beschreven hoe ze “acht tot tien feloranje lichten van de linkervleugel zagen … die met hoge snelheid door de lucht vlogen”. Noch de luchtradar noch de grondcontrole registreerde iets in de buurt. ‘Schlueter draaide zich om naar de lichten en ze verdwenen’, vervolgde het rapport. ‘Later verschenen ze verder weg. Het scherm bleef enkele minuten staan en verdween toen. ‘ Meiers gaf deze objecten een naam, waarbij ze een onzinwoord gebruikten dat werd gebruikt door personages in de populaire brandweercartoon ‘Smokey Stover’: ‘foo fighters’.
Er bleven berichten binnenkomen. De objecten vlogen langs vliegtuigen met een snelheid van 200 mph; ze waren rood of oranje of groen; ze verschenen afzonderlijk of met maar liefst 10 anderen in formatie; en ze manoeuvreerden vaak de vliegtuigen die ze achtervolgden. Ze kwamen nooit op de radar.
Richard Ziebart, historicus van het nabijgelegen 417th Night Fighter Squadron, hoorde veel van de verhalen rechtstreeks van de 415th-bemanningsleden: “De piloten waren zeer professioneel. Ze gaven het rapport, praatten over de lichten, maar speculeerden er niet over. ‘ Toch vonden de piloten de waarnemingen zenuwslopend. ‘Scared shitless’ was hoe een 415e piloot gevoelens beschreef aan Keith Chester, auteur van Strange Company: Military Encounters With UFO’s in de Tweede Wereldoorlog .
Aan het eind van het jaar vierde een oorlogscorrespondent van Associated Press, Robert C. Wilson, oudejaarsavond met de 415e. De volgende dag stond zijn verhaal over de foo-jagers op de voorpagina van kranten in het hele land. Andere squadrons hadden ze gezien, maar het was het aantal, de consistentie en de impact op de 415e bemanning – en het feit dat een verslaggever naar de piloten luisterde – dat uiteindelijk tot onderzoek naar de waarnemingen leidde.
Amateurpsychologen, militaire luchtvaartliefhebbers en complottheoretici gaven uitleg, maar geen enkele die de piloten geloofwaardig vonden. Ze geloofden niet dat ze aan het hallucineren waren vanwege strijdmoeheid. En omdat de lichten geen schade veroorzaakten, betwijfelden de piloten dat ze afkomstig waren van op afstand bestuurbare Duitse geheime wapens. Het vuur van St. Elmo, een ontlading van licht van scherpe voorwerpen in elektrische velden, leek onwaarschijnlijk, omdat de vechters zo’n extreme wendbaarheid vertoonden.
Uiteindelijk stuurde het Army Air Command officieren om te onderzoeken, maar hun onderzoek ging na de oorlog verloren, meldde Chester. In 1953 riep de CIA een panel bijeen van zes topwetenschappers die bekend waren met experimentele luchtvaarttechnologie om te bepalen of de lichten een bedreiging vormden voor de nationale veiligheid. Het Robertson-panel, genoemd naar zijn voorzitter, Caltech-natuurkundige Howard P. Robertson, kwam niet met een officiële conclusie.
Ziebart, de historicus, bood ook geen verklaring, alleen een inzicht. ‘Ik denk dat de vechters niet op de radar verschenen omdat ze gewoon licht waren’, zei hij. ‘Radar moest een solide object hebben. Als er een bogey was, zouden de piloten het absoluut kunnen zien. ‘
