Ongelooflijk verhaal over de reïncarnatie van zielen

Bestaat reïncarnatie, of is het slechts een uitvinding van hoaxers? Het verhaal van de Amerikaanse jongen James Leininger vindt nog steeds geen verklaring in de wetenschappelijke wereld. Het begon allemaal met een gewoon uitstapje naar het historisch museum.

Al op tweejarige leeftijd leek het gedrag van James Leininger zijn ouders vreemd en beangstigend. Ze hebben verschillende jaren besteed aan het vinden van de oorzaak van deze eigenaardigheden, maar toen ze die vonden, konden ze er niet meteen in geloven: de jongen is de reïncarnatie van een piloot die stierf aan het einde van de Tweede Wereldoorlog.

“Vliegtuig! Het vliegtuig staat in brand! Andrea en Bruce Leininger werden nu bijna elke nacht wakker van hetzelfde geschreeuw uit de kinderkamer. Ouders hadden bitter berouw dat ze met hun tweejarige baby het museum over de Tweede Wereldoorlog hadden bezocht, hoewel ze niet konden begrijpen waarom deze reis hem zo had geraakt.

Ja, een enorme hal vol gevechtsvliegtuigen, maar er zijn geen geweldscènes, geen beelden van rampen. Sindsdien heeft het kind echter een grote interesse in vliegtuigen getoond. En ’s nachts worstelde hij steeds vaker in nachtmerries, alsof hij wanhopig probeerde uit een onzichtbare schaal te komen die hem van alle kanten kneep. En hij schreeuwde hartverscheurend: “Het vliegtuig staat in brand! Het vliegtuig is neergestort! De kleine man kan er niet uit!”

MYSTERIEUS BEWUSTZIJN

De huisarts van Leininger was verbaasd. In feite zijn nachtmerries en nachtmerries normaal voor kinderen. Maar meestal vindt deze fase plaats rond de leeftijd van vier jaar, en de nachtmerries van James begonnen veel eerder en herhaalden zich zelfs met angstaanjagende nauwkeurigheid.

De dokter adviseerde de ouders om niet in paniek te raken en, in geval van een aanval, het kind in de armen te nemen, zachtjes en vriendelijk tegen hem te praten en te proberen hem te kalmeren. En ook – vraag de jongen om in detail te beschrijven of zelfs afbeeldingen te tekenen van verontrustende dromen.

Hoewel James ’s nachts steeds meer nachtmerries had, gaf hij overdag de indruk een volkomen gezond, opgewekt en evenwichtig kind te zijn. Echter alleen voorlopig.

Al snel begonnen er gedurende de dag eigenaardigheden te verschijnen. Op een dag liet Andrea haar zoon een modelvliegtuig zien in een etalage van een speelgoedwinkel en zei dat er een bom onder de cockpit was bevestigd. ‘Het is geen bom, het is een reserve brandstoftank,’ antwoordde James zelfverzekerd.

Al snel, toen hij met zijn ouders op reis ging, maakte de jongen indruk op Bruce en Andrea met hoe zelfverzekerd en professioneel hij rondkeek naar de vliegtuigen die op het vliegveld stonden.

“Ja, hij is gewoon een wonderkind!” riep Bruce uit met vaderlijke trots. Maar Andrea maakte zich steeds meer zorgen om haar zoon…

En toen, op een nacht, kreeg James een bijzonder ernstige paniekaanval. De jongen kalmeerde met moeite in de armen van zijn ouders, en de moeder vroeg, op advies van de dokter:

– En wie is deze “kleine man” die er niet uit kan?

– I!

Wat is er met je vliegtuig gebeurd?

Het vatte vlam en viel.

Waarom viel hij?

– Ik ben geraakt.

— Is dat hoe? vroeg Bruce. – En wie sloeg je?

De jongen keek hem met duidelijke verbijstering aan. En hij zei vanzelfsprekend: “Japans natuurlijk.” Daarna beschreef hij in detail de Japanse gevechtsvliegtuigen van de Tweede Wereldoorlog.

DE STRIJD TEGEN BIJGELOOF
De grootmoeder van moederskant van James durfde als eerste te speculeren: misschien werd de familie Leininger geconfronteerd met een verbazingwekkend geval van reïncarnatie, de transmigratie van zielen? Ouders weigerden het botweg te geloven en Bruce was ernstig boos.

Als goed christen en rationalist van nature, directeur personeelszaken bij een oliemaatschappij, wilde hij niets horen over dit ‘domme bijgeloof’.

Verhalen over vorige levens beledigen de geest, verklaarde hij, en ging op zoek naar een logische verklaring voor wat er met zijn zoon gebeurde.

Om dit te doen, begon hij de jongen meer in detail te ondervragen.

Weet je nog met welk type vliegtuig de kleine man vloog?

“Corsair,” antwoordde de jongen zonder aarzelen.

Waar kwam hij vandaan?

– “Van het Natoma-schip.”

Bruce ging zitten voor naslagwerken, begon op internet te zoeken en kwam er al snel achter: het Amerikaanse vliegdekschip USS Natoma Bay vervoerde Corsair-vliegtuigen tijdens de oorlog.

Geïntrigeerd door het samenvallen van deze details, bleef Bruce gesprekken voeren met zijn zoon, waarbij hij elk antwoord nauwgezet controleerde.

Vermomd als historicus die een boek schrijft, kwam Bruce Leininger zelfs naar een bijeenkomst van USS Natoma Bay-veteranen. En hij ontdekte dat absoluut alle details die hij van zijn zoon hoorde correct waren – van de namen van de technische elementen van vluchten en de bijnamen van gevechtsvliegtuigen tot de plaats van het laatste gevecht in 1945, die de jongen herkende van de foto.

Nu was Andrea ervan overtuigd dat de ziel van de overleden militaire piloot hun zoon had uitgekozen om weer in de wereld te verschijnen.

De ziel blijkt te “verzadigd” te zijn met trauma en kan er niet vanaf komen, zelfs niet vertrekken naar een andere wereld.
Maar Bruce bleef ‘vechten tegen bijgeloof’. Hij besloot resoluut om zijn zoon op een fout te betrappen en te bewijzen dat alle verhalen over een militaire piloot slechts de vrucht zijn van de verbeelding en toevalligheden van kinderen. Verrassend, bijna niet te geloven, maar toch toevalligheden.

“Weet je of de kleine man uit het vliegtuig vrienden had?”

Ja, de naam van zijn vriend was Jack Larsen.

Vader was ervan overtuigd dat het misverstand nu eindelijk opgelost zou zijn: het zou blijken dat er geen Jack Larsen bestond, en het zou mogelijk zijn om rustig te ademen. Het was er niet.

Jack Larsen bestond niet alleen en was piloot tijdens de Tweede Wereldoorlog – hij leefde tot op de dag van vandaag. Bruce spaarde geen tijd en geld, vond de veteraan en ging naar hem toe met een lijst met details van de dienst bij de Amerikaanse luchtmacht, opgetekend uit de woorden van James. Larsen bevestigde alles tot in de puntjes.

Bruce liet zijn handen zakken. Hij was bereid alles te geloven en zat urenlang naar de tekeningen van zijn zoon te kijken. Op een daarvan beeldde de jongen onhandig een brandend vliegtuig af. Dit hoeft natuurlijk niet te verbazen.

Ik was verrast door de onhandige handtekening: “Aan de paus van Jacobus de Derde.” Waarom was er een derde, als er geen eerste en tweede in de familie Leininger waren?!

Op dit punt nam Andrea de leiding. Ze wendde zich tot psychotherapeut Carol Bowman, auteur van een bestseller over de manifestaties van ‘zielentransmigratie’ in het gedrag van kinderen.

Bauman heeft tientallen soortgelijke gevallen onderzocht terwijl hij met kinderen werkte die last hadden van pijnlijke herinneringen aan vorige levens. Ze vertelde Bruce en Andrea dat hun zoon niet uniek was en dat zulke levendige manifestaties van reïncarnatie in de regel worden waargenomen na een gewelddadige dood.

De ziel blijkt te “verzadigd” te zijn met trauma en kan er niet vanaf komen, zelfs niet vertrekken naar een andere wereld’, legde ze haar visie uit op wat er gebeurt. En de uitleg leek Bruce en Andrea niet langer vreemd.

De therapeut adviseerde de ouders om, terwijl ze het kind geruststelden, liefdevol te praten met de piloot zelf, die nog steeds in hem woont, en hem te vragen de dromen te vertellen alsof het herinneringen zijn, geen nachtmerries.

En de nachtelijke aanvallen werden echt minder hevig. De jongen werd steeds minder schreeuwend en huilend wakker. En Bruce bleef de geschiedenis van de USS Natoma Bay en de lijsten van de dode piloten bestuderen. En de dag kwam dat het laatste stukje van de ongelooflijke puzzel zijn plaats innam.

In de lijst van piloten die op 3 maart 1945 waren neergeschoten, viel de regel Bruce op: “James Houston Jr.” En vervolgens tussen haakjes – “James II”. Als dit allemaal waar was, wat zou de kleine James Leininger zichzelf dan anders noemen dan “James de Derde”?