Artsen maken mensen verslaafd aan Oxycodon!!!
Het voorschrijven van verslavende, opioïde pijnstillers loopt in Nederland uit de hand, zeggen artsen en andere deskundigen. In zes jaar tijd verdrievoudigde het aantal gebruikers van oxycodon, een morfine-achtige zware pijnstiller, tot 439 duizend per jaar. Verslaafden beschrijven afkicktaferelen die doen denken aan heroïne.
Voorheen was oxycodon voorbehouden aan terminale kankerpatiënten, maar tegenwoordig krijgen ook patiënten na een botbreuk of amandeloperatie deze pijnstiller geregeld mee naar huis. Ook wordt het voorgeschreven bij chronische pijn.
Artsen maken zich zorgen, omdat het middel bij langdurig gebruik sterk verslavend kan zijn. Oxycodon is een opiaat-achtige pijnstiller, twee keer zo sterk als morfine.
‘Veel artsen geloven eigenlijk niet dat het zo verslavend kan zijn.’
De verdrievoudiging van het aantal oxycodongebruikers komt vooral doordat het middel nu vaker wordt voorgeschreven bij zogenoemde ‘goedaardige pijn’, bijvoorbeeld na botbreuken. Een mogelijke verklaring daarvoor is dat ziekenhuizen in het zogenoemde Kwaliteitsvenster sinds 2014 worden beoordeeld op ‘pijnbeleving’: hoe minder pijn patiënten ervaren, hoe beter het ziekenhuis scoort.
Dus schrijven ze maar heftige zooi voor?
Ben je dan een goed arts, lijkt me niet, als het gaat om de naam van een ziekenhuis het zou moeten gaan om de mens zelf!
Het doet me denken aan werken met targets in een winkel. Men moet zoveel verkopen per week… wat een idioten zeg!
Maandag en dinsdag is het nooit druk, je zou meer net op die dagen moeten werken en je collega’s werken op dagen waarop het wel druk is!
Hoe kun je dan beter verkopen als er zga niemand komt op een dag!?
Daarom is werken met targets onlogisch en not done!
Als jij als ziekenhuis toevallig veel patiënten krijgt met pijn klachten heb je dan pech?
Of geef je die mensen dan maar gewoon Oxycodon?
Dit is verdomme toch niet meer normaal?
Ik vond Ibuprofen al erg zwaar voor mensen, die het tegenwoordig al slikken als ze hoofdpijn hebben, moet je vooral doen!
En Ibu is lekker hoor, heb het ooit wel eens gehad…tandarts tot ik de bijsluiter bekeek na een dag…wow..no thanks!
Ik slik al nauwelijks paracetamol ga wel door de pijn heen want die verteld mij nml veel dingen…kijk als het echt niet anders kan!
Maar liever niet en ik heb tot nu toe denk ik mijn hele leven,…5 pakjes paracetamol geslikt in totaal?
De afgelopen jaren al helemaal niet meer zelfs.
Heb ik pijn dan is er een reden, die reden wil ik dus ontdekken.
Daardoor leer je luisteren naar je zelf..je lichaam.
Alleen bij ernstige pijn slik je dat soort middelen hoewel de Oxcycodon wel heel ernstig is…het is zwaar verslavend en werd ook gepromoot dankzij de ontdekker ervan met enkele miljoenen zelfs…artsen die doen nu net of hun neus bloedt ja sorry hoor?
Je weet toch verdomme wel wat je uitschrijft of niet… gaan we nu krijgen, handtekingen zetten en je niet druk maken om gevolgen en de patiënt zegt mij meer dan genoeg!
Het is onbekend hoeveel van de 439 duizend gebruikers in Nederland daadwerkelijk verslaafd zijn.
Erhm allemaal?
439 duizend hé!
Rijden vast ook auto enzo…
Fout dus dit:
Veel oxycodon wordt door huisartsen via herhaalrecepten verstrekt. Zo ontdekte huisarts Jos van Bemmel tot zijn schrik dat hij jaarlijks 20.000 pillen oxycodon voorschreef. ‘Ik was er zelf eerder ook niet alert op. Je krijgt als huisarts lange lijsten herhaalrecepten en een handtekening is zo gezet.’
Zeker een huisarts zou hierop moeten letten…
Maar ook mensen die pillen krijgen lees die bijsluiter verdorie eens!?
Je stopt wel iets in je lichaam maar is het wel oké voor je?
Ken plenty mensen die zomaar wat slikken want de dokter zei het dus… ja en dus?
Hier nog een artikel daarover:
”
Huisarts Jos van Bemmel uit Amersfoort schrikt als hij de brief van het ziekenhuis bekijkt. Het is het medicatieoverzicht van een van zijn patiënten, een 16-jarig meisje. Daarop staan de pijnstillers die ze mee naar huis heeft gekregen.
63 pillen oxycodon. Twee keer zo sterk als morfine.
‘Mijn God’, denkt Van Bemmel. ‘Dat kind gaat dood.’
Er staat niet bij wat ze heeft, maar Van Bemmel vreest het ergste. Kanker. Leukemie. Iets met verschrikkelijk veel pijn. Ongerust belt hij het meisje op. Ze vertelt dat haar amandelen zijn verwijderd. Die pillen? Daar is ze mee gestopt, omdat ze er draaierig van werd.
Verbijsterd kijkt Van Bemmel naar het briefje. Hij belt de kno-arts met de vraag of het klopt dat patiënten zulke sterke pijnstillers krijgen na een amandeloperatie.”
Ze schrikken zich rot… ehm?
——–
‘Ja hoor’, zegt de kno-arts laconiek. ‘Dat is het protocol.’
Van Bemmel zegt dat hij het vreemd vindt: paracetamol of ijs helpen toch ook? Maar de kno-arts legt hem uit dat ze de pijn zo veel mogelijk willen beperken. Zorginstellingen worden tegenwoordig door de inspectie en door de Nederlandse Vereniging Ziekenhuizen beoordeeld op ‘pijnscores’: hoe minder pijn, hoe beter het ziekenhuis scoort op kwaliteit. Het is een van de redenen dat ze zware pijnstillers geven.
‘Maar Jos’, zegt de kno-arts, ‘die pijn van zo’n amandeloperatie ís toch ook vervelend?’
Na het gesprek draait Van Bemmel de medicatielijsten van al zijn patiënten uit. Tot zijn verbazing ziet hij dat hij zelf via herhaalrecepten per jaar 20 duizend oxycodon-pillen voorschrijft. Een van zijn patiënten slikt zelfs 1.440 van die tabletten per jaar, zonder een echt goede reden – dat was aan zijn aandacht ontsnapt. Bij het tekenen van de tientallen herhaalrecepten per dag is hij tot dan toe vooral gespitst geweest op de kalmeringsmiddelen, de slaapmiddelen, de antidepressiva.
Niet op de pijnstillers.
‘Ik vroeg een collega-huisarts ook eens naar zijn dossiers te kijken’, zegt Van Bemmel. ‘Hij belde snel terug. Ook hij schreef zoveel voor. Hij schrok zich rot.’
Jij bent de arts hier, wat doe je de hele dag?
Handtekeningen zetten zonder nadenken dat had je vroeger niet!
Dat waren artsen met een roeping… dit is prutswerk!
Kun je je arts nog vertrouwen?!
Dát krijg je nu!
Net als bij vaccinaties mensen zich ernstig gaan afvragen of het wel zuivere koffie is, is dat gek?
De farmaceuten verdienen plenty aan zieke mensen, ze hebben ze liever ziek dan gezond… eh maar zo hoort het dus niet te gaan!
—–
‘Veel mensen krijgen er een euforisch gevoel van, nog sterker dan bij morfine. Maar om dat te bereiken, zijn steeds hogere doses nodig.’
En dan kan het misgaan, vooral in combinatie met alcohol of slaapmiddelen. Gebruikers stoppen met ademhalen, raken in coma, en in extreme gevallen overlijden ze.
In de VS is het aantal sterfgevallen door zware pijnstillers inmiddels zo duizelingwekkend dat de Drug Enforcement Administration sinds 2015 officieel spreekt van een ‘epidemie’ en een ‘opioïdencrisis’. Jaarlijks overlijden 14 duizend Amerikanen aan een overdosis oxycodon-achtige pijnstillers. Als alle opioïden worden opgeteld zijn er 42 duizend sterfgevallen per jaar – meer dan het aantal borstkankerdoden.
De Volkskrant sprak met vier oxycodonverslaafden die zeggen dat ze nooit aan het middel waren begonnen als ze van tevoren hadden geweten hoe verslaafd ze zouden raken. Allemaal kregen ze het van een arts. En allemaal beschrijven ze ontwenningsverschijnselen die doen denken aan het afkicken van heroïne.
‘Ik voelde me net Christiane F.’, zegt de 29-jarige Laura. Ze beschrijft scènes die zo afkomstig hadden kunnen zijn uit het beroemde boek over een Duits meisje dat aan de heroïne raakt. ‘Ik ging zweten, trillen, werd misselijk, kreeg maagkrampen en paniekaanvallen. Ik rolde en kroop over de vloer van de pijn. Ik heb alles bij elkaar geschreeuwd. Ik wilde niet meer leven.’
‘Ik liet mijn vrouw de pillen verstoppen’, vertelt Raymond (32). ‘Maar vervolgens werd ik zo agressief dat ze wel móést zeggen waar ze waren.’
De 46-jarige Gerard werkt in de zorg en is vader van twee jonge kinderen. Hij wil niet met zijn achternaam worden genoemd, om geen problemen te krijgen op zijn werk. Eind 2016 wordt hij geopereerd aan een nekhernia, voelt hij extreme zenuwpijnen en geven de artsen hem oxycodon.
‘In het begin werkte het’, zegt Gerard. ‘Het haalde de scherpe kanten van de pijn.’ Maar na twee weken begint zijn lichaam te ‘eisen’ dat hij zijn pillen neemt. ‘Het gekke was: ik kreeg ook pijn op onverklaarbare plekken, waar ik eerder nog geen pijn had gehad: mijn rechterschouder, mijn arm.’ Om het te onderdrukken neemt hij opnieuw oxycodon.
Na ruim een half jaar wil hij ervan af. Maar dan begint de misère.
‘De eerste keer stopte ik cold turkey. Nogal naïef. Ik vloog tegen de muren op van ellende. Een enórme pijn in mijn ledematen. Ik had het koud terwijl het niet koud was. Ik hield het niet lang vol.’ Hij is geen verslavingsgevoelig type, zegt hij. ‘Ik drink niet, heb nooit gerookt, sta stevig in mijn schoenen. Maar dit was niet te doen.’
Na drie mislukte stoppogingen maakt hij samen met zijn huisarts een plan om in een paar maanden af te bouwen, van 15 milligram naar 10, naar 5. ‘Ik hield mezelf voor: als het nu niet lukt, moet ik naar een afkickkliniek. Ik móést ervan af. Ik ben kostwinner, heb twee kinderen, dus ik was heel gemotiveerd. Maar het was een lijdensweg. Bij elke vermindering met 5 milligram heb ik tien dagen zo’n coldturkeybeleving gehad.’ Telkens kreeg hij pijn, koorts, en voelde hij zich bijna gek worden. ‘Ik werd zo onrustig dat de huisarts me kalmeringsmiddelen voorschreef.’
Als zijn vrouw de oxycodon niet voor hem had verstopt, was hij zo weer begonnen, zegt hij.
Toen hij eenmaal clean was, kon hij niet meer slapen. ‘Ik was drie weken lang 21 uur per dag wakker. ’s Nachts liep ik twintig keer de straat op en neer, om niet door te draaien.’ Pas maanden later is hij nu weer aan het werk. ‘Eerlijk gezegd denk ik dat ik ervan af ben gekomen door mijn sterke wil en omdat mijn vrouw me bij alles ontzettend steunt. Als je dat allemaal niet hebt, is stoppen eigenlijk onmogelijk.
AUB lees bijsluiters mensen en zoek online naar klachten aangaande medicatie.
BV hier
https://www.meldpuntmedicijnen.nl/
En deze is ook erg goed!
