Was er leven op Mars?

Ja, er was leven op Mars. In feite niets raars aan.
Wij kennen die geschiedenis dan wel niet uit onze geschiedenisboekjes…maar?

Het leven op Mars is nml al zo vreselijk lang geleden, dat het zelfs nog ver voor onze jaartellingen was…
De Indiase oude geschiedenis moet men dan even doornemen.

Door atoomoorlogen in space… en wie weet ook op de planeten zelf, is die planeet (o.a.) en het toenmalige leven verwoest…op de maan misschien ook wel?
Men had toen al technologieën die wij nog niet kennen.
Het zou o.a de RH negatieve bloedgroep kunnen verklaren, waarbij andere rassen naar de aarde kwamen en zich vermengden met de Aardlingen.

Krishna was blauw! Remember…

Hier zie je duidelijk brokstukken van een leven en dus beschaving op Mars,…ooit

Vreemd genoeg krijg ik een heel weemoedig gevoel bij de gedachte dat de mensheid elkaar dit ooit aandeden.
Dat een hele beschaving weggevaagd is, door?
De atoomoorlog waar de oudste Indiase geschiedenis nog over spreekt?

Dat wij in het leven nu, met al die idioten met hun kernwapens, dreigende domme taal uitten richting elkaar?
Dat er zoveel kerncentrales zijn, met afval die wij nooit meer kwijt kunnen.
Dat als er iets mee gebeurd ooit, de planeet duizend keer verziekt zal zijn en er geen leven nog mogelijk is.
Net als toen…,
net als toen……..

De Indiase geschiedenis lijkt ergens veel op de bijbelse verhalen zoals wij die kennen..maar?

——

De koning en heerser van de gehele voormalige aarde was door honderden rituelen goddelijk geworden. Als de goddelijke Mahabhisha bezocht hij de hemel van Brahma. De vele Deva’s (goden) daar vereerden hun oorsprong, Brahma. Een windvlaag kwam langs en tilde het gewaad van de godin Ganga op en toonde haar naaktheid. Alle Deva’s bogen verlegen hun hoofd en keken naar de grond. Behalve Mahabhisha, die staarde rechtstreeks naar het lichaam van Ganga. Ganga was daardoor zeer gevleid en voelde zich sterk aangetrokken door Mahabhisma. Mahabhisma was dan ook de gedeeltelijke incarnatie geweest van haar oorspronkelijke mannelijke wederhelft (Tweelingziel?). Beiden bleven elkaar zeer lang aankijken. Daarop veroordeelde Brahma hen tot een leven als mensen op aarde. Vergeten wie hij oorspronkelijk was, werd de goddelijke Mahabhisma de koning Shantanu van Hastinapura. Maar de godin Ganga vergat haar oorsprong niet toen ze op aarde kwam.

 

https://www.saraswatifilms.org/movies.php

Op een dag zag koning Shantanu de godin Ganga uit de rivier de Ganges komen. Hij werd meteen verliefd op haar en stelde haar voor met hem te huwen en koningin te worden van Hastinapur. Op voorwaarde dat ze volkomen vrij was om te doen wat zij wilde én dat hij nooit naar haar motieven zou vragen, stemde Ganga toe. Zo geschiedde en Ganga kreeg zeven kinderen van Shantanu, die ze allemaal meteen na hun geboorte verdronk in de Ganges. Ganga wilde ook hun achtste zoon verdrinken. Toen vroeg Shantanu het waarom van deze moorden. Ganga zei toen, dat zijn achtste zoon zou blijven leven. Maar vanwege het verbreken van zijn beloften, niet naar haar motieven te vragen, zou Ganga hem verlaten. Ze vertelde dat ze in de hemel een afspraak had gemaakt met acht (vasu) goden. Die goden, aspecten van de natuur, waren de oerelementen: aarde, vuur, lucht, ruimte, eeuwigheid ook wel zon genoemd, het uitspansel, de maan en de sterren. Die acht goden waren door Brahma uit de hemel weggestuurd en zouden een leven op aarde moeten krijgen(Incarnaties?). Om hun dit lijden te doen verkorten, had Ganga beloofd ze op aarde als haar zonen te ontvangen en meteen na hun geboorte te doden. Zo konden ze meteen weer de hemel in. Helaas was dat niet gelukt bij hun achtste goddelijke zoon Dyaus. Ganga ging met hun laatste nog in leven zijnde zoon naar de hemel. Maar toen ze verdween beloofde ze aan Shantanu, dat zij zijn zoon op aarde terug zou komen brengen als zijn opvoeding in de hemel volkomen was. (Als hij volmaakt was naar bestemming qua karma) Die laatste achtste godheid Dyaus, was oorspronkelijk de god van het uitspansel. Door zijn incarnatie werd hij sterfelijk. Als mens kreeg hij de naam Devavrata. De opvoeding van Devavrata in de hemel had tot doel een goede stamvader te zijn. Hij verkreeg wijsheid, diepgaand inzicht, zuiverheid, grote liefde en magische krachten en wapens. (reden incarnatie) Op die manier zou de Mahabharata het verhaal worden van een hemel op aarde. Echter: Devavrata zag af van geslachtelijke gemeenschap. Als beloning voor die daad, mocht hij het moment van zijn dood zelf kiezen. Vele generaties leefde hij. Die zware plicht had hij zichzelf opgelegd door een belofte waarvan hij de draagwijdte toen niet kon overzien. Zijn belofte was om de gehele dynastie bij te staan totdat die in overeenstemming met Dharma functioneerde. Dat liet heel lang op zich wachten tot de bijna volledige vernietiging van de mensheid.(Op welke planeet?)