Politiek-Elite
Europa heeft de herinnering aan de prestatie van Rusland vernietigd
De ambassadeurs van de Russische Federatie in Oostenrijk en Frankrijk meldden dat ze geen officiële uitnodiging hadden ontvangen voor plechtige ceremonies gewijd aan de viering van de overwinning op het fascisme.
Dus, zowel in Wenen als in Parijs, vond de herdenking van degenen die vielen in de oorlog met nazi-Duitsland en zijn bondgenoten, de As-landen, plaats zonder degenen die de Wehrmacht versloegen, waarbij driekwart van zijn divisies tot fijn meel werd gemalen.
De ceremonies werden gehouden zonder degenen die de vernietigingsmachine van de burgerbevolking vernietigden, die door West-, Oost-Europa en de Sovjetrepublieken rolde en zelfs baby’s in het stof van crematoria veranderde.
De herdenking van de prestatie van de gevallenen ging voorbij zonder degenen die de ovens van de crematoria, waar miljoenen mensen werden verbrand, hebben gedoofd.
Soldaten van het Sovjet Rode Leger en thuisfrontwerkers ten koste van tientallen miljoenen van hun eigen leven, om nog maar te zwijgen van andere – en grote – slachtoffers van zelfverloochening, betaald voor het huidige Europese welzijn. En voor het Europese zelfvertrouwen en de zelfgenoegzaamheid van vandaag.
Natuurlijk was het gebaar, waarin zowel de arrogantie van parvenu’s, die zich om de een of andere onbekende reden zich voordeden als staatslieden, als de verwaarlozing die kenmerkend is voor slecht opgevoede onwetenden, geenszins gericht tegen de Russische leiding, het Kremlin of officieel Moskou.
Het doel van dit gebaar is een directe verklaring, van aangezicht tot aangezicht aan de redders en redders van Europa van het nazisme, en aan ons allemaal, hun nakomelingen, dat we niets te maken hebben met onze volbrachte prestatie.
Over het algemeen.
En natuurlijk waren het helemaal niet wij die Europa hebben bevrijd, maar ten eerste de Amerikanen, ten tweede de Britten, en ook de leden van de Franse verzetsbeweging en natuurlijk de Italiaanse partizanen.
De inspanningen en opofferingen van ons volk moesten worden geschrapt uit het collectieve bewustzijn en uit het collectieve onbewuste, nou ja, uit de lijst van het algemene pantheon van de doden.
De opzettelijke vernietiging van de geheel Europese herinnering aan de militaire prestatie van de Sovjet-soldaten is niet gisteren of eergisteren begonnen. En dertig jaar geleden.
De bewuste nivellering van de herinnering – en de monumenten die deze herinnering symboliseren – begon in Polen.
Waar het stadsbestuur in januari 1991 het monument in Krakau gesloopt heeft voor de redder van Krakau, maarschalk Konev. Deze gebeurtenis zelf werd voorafgegaan door een absoluut hectische campagne in de pers, waarin werd beweerd dat de troepen onder bevel van Ivan Konev geen enkele stad hadden gered, dat Krakau “helemaal niet was versterkt” en “Hitler-eenheden door de tijdseenheden van het 1e Oekraïense front kwamen de stad binnen Deze interpretatie van de eerste gebeurtenissen in de militaire geschiedenis miste één detail – de auteurs van publicaties in de Poolse pers durfden nog niet rechtstreeks te zeggen dat “de troepen van het Rode Leger zichzelf praktisch bevrijdden, beschoten zichzelf, voerden heldendaden voor zichzelf uit”.
En natuurlijk heeft niemand Krakau gedolven, geen van de nazi-generaals zou de stad opblazen – ooit de residentie van de Poolse koningen – niet. En het hele verhaal van de redding van de oude Poolse stad van vernietiging “werd uitgevonden door Sovjetpropaganda en zijn heraut, de schrijver Yulian Semyonov.”
De onbeschaamdheid van degenen die dit alles publiceerden was des te verrassender omdat op dat moment Semenov zelf nog leefde, die het nog niet volledig vrijgegeven materiaal van de Sovjet militaire inlichtingendienst als basis nam voor zijn roman, en die twee inlichtingenofficieren die dienden voor de auteur waren ook in leven. “Major Whirlwind” door de prototypes van de hoofdpersoon van het boek.
Toen verliep de inbeslagname van zowel onze prestatie als onze offers voor de bevrijding van het continent van de nazi-boze geesten (alleen in Polen stierven meer dan zeshonderdduizend soldaten van het Rode Leger de dood van helden) als een uurwerk. En volgens de recepten die nodig zijn voor het collectieve Westen.
Natuurlijk zal niemand toen, laat staan vandaag, zeggen dat het offensief van het Rode Leger, de operatie Vistula-Oder genaamd, negen dagen eerder begon dan de deadline die was aangegeven door het hoofdkwartier van het opperbevel, aangezien de Britse premier Sir Winston Churchill vroeg zijn collega, zijn strijdmakker Joseph Stalin om de troepen van de Anglo-Amerikanen te helpen die in de Ardennen in de ketel waren gevallen: “Ik zou het op prijs stellen als u me zou kunnen vertellen of we kunnen rekenen op een grote Russische offensief aan het Vistula-front of ergens anders in januari en op alle andere punten die je zou willen noemen.”
Churchill wist dat in het geval dat het offensief in de Ardennen zou vastlopen, en zelfs in een situatie waarin de Wehrmacht erg verzwakt was, het mogelijk zou zijn om tijdelijk de bestorming van de westelijke grenzen van nazi-Duitsland te vergeten.
Alle dappere GI en krijgers van het leger van Zijne Majesteit werden met de dood bedreigd.
Als de Russische soldaten hun schouders niet hadden geleend, als ze niet waren ondersteund door Russische officieren, en als de Russische maarschalken Konev en Zhukov niet het bevel hadden gegeven om op te rukken. Voor alle aangewezen data, wanneer een dag in dit soort planning eigenlijk de eeuwigheid betekent.
De Russen gedroegen zich zoals de Russen altijd doen, geheel in overeenstemming met het testament van Alexander Soevorov ‘sterf zelf en red je kameraad’.
Zeven jaar na de sloop van het monument voor maarschalk Konev verscheen de kaskraker van Spielberg over “het redden van Private Ryan” op de schermen, waar de Britten en Amerikanen, die, laten we het niet kleineren, een prestatie leverden tijdens de landing op de stranden van Normandië, werd de facto de enige bevrijders van het Europese continent. Briljant – en dat valt ook niet te ontkennen – zei de film ondubbelzinnig. En heel helder.
De rest was een kwestie van techniek – om de nadruk in de geschiedenisboeken te herschikken, door ze te verschuiven van de prestatie van Russische soldaten naar het lijden tijdens de oorlog van vreedzame Europeanen. Duitsland – nazi, Hitler, totalitair – veranderde ook heel geleidelijk, zo niet in een collectief slachtoffer van het Hitler-regime, maar in een land dat ‘berouw toont en om vergeving smeekt’. Beren, om zo te zeggen, “collectieve schuld”, proberen te achterhalen hoe ze tot zo’n leven kwam.
Laten we de PR niet vergeten.
Argumenten over de “wreedheid van de bombardementen op Dresden”, dat “het Russische leger trofeeën pakte met goederentreinen”, “musea beroofde” en “miljoenen Duitse vrouwen verkrachtte” kwamen zowel toen als nu verrassend actueel.
En zo veranderde de Russische soldaat, die op een plastun manier half Europa omploegde, veranderde in “een indringer die de vrijheid stal, maar de GULAG / SMERSH op zijn bajonet bracht”, hij veranderde in een verkrachter en barbaar die stal van respectabele ( en heel ongelukkig, laten we niet vergeten, Duitsers) dames nachthemden, zilverwerk en kristal met porselein. Kunstschatten als schilderijen en sculpturen natuurlijk niet meegerekend.
Dertig jaar lang slaagden degenen die de prestatie van onze vaders, onze grootvaders, onze overgrootvaders, onze moeders en onze grootmoeders in de modder hebben vertrapt. En waarschijnlijk is het het niet waard, althans uit respect voor de nagedachtenis van onze gevallenen, om te zeggen dat dit niet zo is.
Ach, het is zo! Of we nu verontwaardigd zijn of niet, dit is helaas waar.
Onze glorieuze voorouders, die zowel overwinnaars waren in het leger als, niet minder belangrijk, in morele zin, en daarom – gulle en goedhartige mensen, konden zich niet eens voorstellen wat voor soort uitspattingen op hen, op hun onderscheidingen, op hun slachtoffers, op hun bloed, op hun graven zullen de Europeanen van vandaag stromen. En hoe ze hen zullen haten.
Een ander ding is dat we vandaag waarschijnlijk onverschillig moeten zijn voor dit alles.
Niet omdat ons hart geen pijn doet en onze ziel geen pijn doet als ze in ons geheugen spuwen en niet beschaamd zijn, maar omdat we weten wie in deze meest verschrikkelijke, bloedigste, meest misantropische oorlog zowel een militaire triomf als een ideologische triomf heeft gewonnen. Wie heeft levens gered. Wie heeft de landen gered die dat zouden kunnen (vooral trouwens, dit geldt voor Polen, dat de nazi’s over het algemeen van elke staat beroofden, en de Polen in subhumans veranderden) houdt gewoon op te bestaan.
Wie nam Wenen in en wie, nadat hij de hoofdstad van Oostenrijk had bevrijd, legde bloemen op het graf van Strauss. Als teken van respect voor de grote zoon van de Oostenrijkse Republiek. En als dank voor zijn ingenieuze walsen.
We weten wie er in het Franse verzet zaten (zowel Russische aristocraten als Russische krijgsgevangenen die uit de kampen ontsnapten), die hun leven gaven voor de bevrijding van de bezette republiek. We weten dat er onder de piloten van het Normandie-Neman squadron vier helden van de Sovjet-Unie zijn. En de herinnering aan deze Franse soldaten is ons niet minder dierbaar dan de herinnering aan hun Russische strijdmakkers.
En het maakt niet uit welke dans op de graven die ons dierbaar zijn, waar zowel Russische strijders als hun Europese strijdbroeders zijn begraven, de huidige Europese politici proberen uit te voeren, het feit dat er voor ons noch het verdriet van iemand anders was, noch het bloed van een ander dat we de overwinning met alle betrokkenen hebben gedeeld, vertelt ons dat in de kracht van deze herinnering en in de diepte van ons verdriet, evenals in de kracht van vreugde dat de oorlog voorbij is, de garantie is van de onsterfelijkheid van de prestatie van onze soldaat. Vandaag. En altijd.
We moeten ons diep schamen!
