Rusland heeft bewijs voor de biologische labs in de Oekraïne

Aanvalstype
Menselijke experimenten
Biologische oorlogsvoering
Chemische oorlogsvoering
wapens Biologische wapens
Chemische wapens
Explosieven

Sterfgevallen Geschatte 200.000 [1] of 300.000 [2] –400.000 of meer door biologische oorlogsvoering
Meer dan 3.000 van interne experimenten (exclusief takken, alleen 1940-1945) [3] : 20
Minstens 10.000 gevangenen stierven [4] Er zijn geen gedocumenteerde overlevenden
daders Chirurg Generaal Shirō Ishii
Lt. Generaal Masaji Kitano
Afdeling Epidemie Preventie en Waterzuivering

Het was officieel bekend als de afdeling Epidemische Preventie en Waterzuivering van het Kwantung-leger (関東軍防疫給水部本部, Kantōgun Bōeki Kyūsuibu Honbu ) . Oorspronkelijk opgericht door de Kenpeitai militaire politie van het Keizerrijk Japan , werd eenheid 731 tot het einde van de oorlog overgenomen en bevolen door generaal Shirō Ishii , een gevechtsmedisch officier in het Kanto-leger . De faciliteit zelf werd in 1935 gebouwd als vervanging voor het Zhongma-fort, en Ishii en zijn team gebruikten het om hun mogelijkheden uit te breiden. Het programma kreeg tot het einde van de oorlog in 1945 genereuze steun van de Japanse regering. Eenheid 731 en de andere eenheden van de afdeling Epidemische Preventie en Waterzuivering exploiteerden faciliteiten voor de productie, het testen, inzetten en opslaan van biologische wapens. Ze voerden routinematig tests uit op mensen (die intern “logboeken” werden genoemd). Daarnaast werden biologische wapens in het veld getest op steden en dorpen in China. Schattingen van het aantal doden door Unit 731 en de bijbehorende programma’s lopen op tot een half miljoen mensen.

Terwijl onderzoekers van Unit 731 die door Sovjet-troepen waren gearresteerd, werden berecht tijdens de processen voor oorlogsmisdaden in Khabarovsk in december 1949, kregen degenen die door de Verenigde Staten waren gevangengenomen in het geheim immuniteit in ruil voor de gegevens die tijdens hun experimenten op mensen waren verzameld. [6] De Amerikanen gebruikten de informatie en ervaringen van de onderzoekers over biowapens voor gebruik in hun eigen biologische oorlogsvoeringprogramma , net zoals ze hadden gedaan met Duitse onderzoekers in Operatie Paperclip . [7] Chinese accounts werden grotendeels afgedaan als communistische propaganda . [8]

Gebouw bij de Unit 731 biowapenfaciliteit in Harbin

In 1932 kreeg Chirurg-generaal Shirō Ishii (石井四郎, Ishii Shirō ) , medisch hoofd van het Japanse keizerlijke leger en beschermeling van de minister van het leger Sadao Araki , het bevel over het Army Epidemic Prevention Research Laboratory ( AEPRL ). Ishii organiseerde een geheime onderzoeksgroep, de “Tōgō Unit”, voor chemische en biologische experimenten in Mantsjoerije. Ishii had in 1930 de oprichting voorgesteld van een Japanse biologische en chemische onderzoekseenheid, na een studiereis van twee jaar naar het buitenland, omdat de westerse mogendheden hun eigen programma’s aan het ontwikkelen waren.

Een van Ishii’s belangrijkste aanhangers binnen het leger was kolonel Chikahiko Koizumi , die later van 1941 tot 1945 minister van Volksgezondheid van Japan was . waren onder de indruk van het succesvolle Duitse gebruik van chloorgas tijdens de Tweede Slag om Ieper , waarbij de geallieerden 5.000 doden en 15.000 gewonden leden als gevolg van de chemische aanval. [9] [10]

Zhongma-fortBewerking

Unit Tōgō werd in gang gezet in het Zhongma-fort , een gevangenis/experimentatiekamp in Beiyinhe, een dorp 100 kilometer (62 mijl) ten zuiden van Harbin aan de Zuid-Mantsjoerije-spoorlijn . Gevangenen werden over het algemeen goed gevoed met een dieet van rijst of tarwe , vlees , vis en soms zelfs alcohol om bij het begin van de experimenten in normale gezondheid te verkeren. Daarna, gedurende meerdere dagen, werden gevangenen uiteindelijk leeggezogen van bloed en verstoken van voedingsstoffen en water. Hun verslechterende gezondheid werd geregistreerd. Sommigen werden ook gevivicuteerd . Anderen werden opzettelijk besmet met pestbacteriën en andere microben . [11]

Een gevangenisuitbraak in de herfst van 1934, waardoor de geheimhouding van de faciliteit in gevaar kwam, en een explosie in 1935 (vermoedelijk sabotage) leidden ertoe dat Ishii Zhongma Fortress sloot. Vervolgens kreeg hij toestemming om naar Pingfang te verhuizen, ongeveer 24 kilometer (15 mijl) ten zuiden van Harbin, om een ​​nieuwe, veel grotere faciliteit op te zetten. [12]

Eenheid 731
Close-upfoto van het “vierkante gebouw” van Unit 731, gemaakt door de luchtvaart- en fotografieklasse van Unit 731 in 1940

In 1936 vaardigde keizer Hirohito een decreet uit dat de uitbreiding van de eenheid en de integratie ervan in het Kanto-leger als de afdeling Epidemische Preventie machtigde. [13] Het was destijds verdeeld in de “Ishii-eenheid” en “Wakamatsu-eenheid”, met een basis in Hsinking . Vanaf augustus 1940 stonden de eenheden gezamenlijk bekend als de “Afdeling Epidemische Preventie en Waterzuivering van het Kanto-leger” (関東軍防疫給水部本部) of kortweg “Unit 731” (満州第731部隊). [14]

andere eenheden
Hoofd artikel: Afdeling Epidemische Preventie en Waterzuivering

Naast de oprichting van Unit 731, riep het decreet ook op tot de oprichting van een extra ontwikkelingseenheid voor biologische oorlogsvoering, de Kwantung Army Military Horse Epidemic Prevention Workshop (later Mantsjoerije Unit 100 genoemd ), en een ontwikkelingseenheid voor chemische oorlogsvoering genaamd de technische testafdeling van het Kwantung-leger (later Mantsjoerije- eenheid 516 genoemd ). Na de Japanse invasie van China in 1937, werden zustereenheden voor chemische en biologische oorlogsvoering opgericht in grote Chinese steden en werden ze Epidemische Preventie en Watervoorzieningseenheden genoemd. Detachementen omvatten Eenheid 1855 in Peking , Eenheid Ei 1644 in Nanjing ,Eenheid 8604 in Guangzhou , en later Eenheid 9420 in Singapore . Al deze eenheden vormden het netwerk van Ishii, dat op zijn hoogtepunt in 1939 toezicht hield op meer dan 10.000 personeelsleden. [15] Medische artsen en professoren uit Japan werden aangetrokken om zich bij Unit 731 aan te sluiten, zowel door de zeldzame kans om experimenten op mensen uit te voeren als door de sterke financiële steun van het leger. [16]

experimenten

Een speciaal project, met de codenaam Maruta , gebruikte mensen voor experimenten. Proefpersonen werden verzameld uit de omringende bevolking en soms eufemistisch aangeduid als “logs” (丸太, maruta ) , gebruikt in contexten als “Hoeveel logs vielen?”. Deze term is ontstaan ​​als een grap van het personeel omdat het officiële dekmantelverhaal voor de aan de lokale autoriteiten gegeven faciliteit was dat het een houtzagerij was . Echter, volgens een junior geüniformeerde civiele werknemer van het Japanse Keizerlijke Leger die in Unit 731 werkte, heette het project intern “Holzklotz”, Duits voor log. [17]In een andere parallel werden de lijken van “opgeofferde” proefpersonen verwijderd door verbranding. [18] Onderzoekers van Unit 731 publiceerden ook enkele van hun resultaten in peer-reviewed tijdschriften , waarbij ze schreven alsof het onderzoek was uitgevoerd op niet-menselijke primaten die “Manchurian monkeys” of “longtailed monkeys” worden genoemd. [19]

De proefpersonen werden geselecteerd om een ​​brede dwarsdoorsnede van de bevolking te verzamelen en omvatten gewone criminelen, gevangengenomen bandieten, anti-Japanse partizanen, politieke gevangenen , daklozen en geestelijk gehandicapten , evenals degenen die door de Kenpeitai militaire politie werden opgepakt wegens vermeende “verdachte activiteiten”. Ze omvatten baby’s, mannen, ouderen en zwangere vrouwen. Het personeel van Unit 731 omvatte ongeveer 300 onderzoekers, waaronder artsen en bacteriologen . [20] Velen waren ongevoelig voor het uitvoeren van wrede experimenten uit ervaring in dieronderzoek . [21]

Nakagawa Yonezo, emeritus hoogleraar aan de Universiteit van Osaka , studeerde tijdens de oorlog aan de Universiteit van Kyoto . Terwijl hij daar was, bekeek hij beelden van menselijke experimenten en executies van Unit 731. Later getuigde hij over de speelsheid van de onderzoekers: [22]

Sommige experimenten hadden niets te maken met het bevorderen van het vermogen van kiemoorlogvoering of van medicijnen. Er bestaat zoiets als professionele nieuwsgierigheid: “Wat zou er gebeuren als we zus en zo zouden doen?” Welk medisch doel werd gediend met het uitvoeren en bestuderen van onthoofdingen? Helemaal niet. Dat was gewoon spelen. Ook professionele mensen spelen graag.

Gevangenen werden geïnjecteerd met ziekten, vermomd als vaccinaties , [23] om hun effecten te bestuderen. Om de effecten van onbehandelde geslachtsziekten te bestuderen , werden mannelijke en vrouwelijke gevangenen opzettelijk besmet met syfilis en gonorroe , en bestudeerden ze. Gevangenen werden ook herhaaldelijk verkracht door bewakers. [24]

Vivisectie

Duizenden mannen, vrouwen, kinderen en zuigelingen die in krijgsgevangenenkampen waren geïnterneerd, werden onderworpen aan vivisectie , vaak uitgevoerd zonder verdoving en meestal dodelijk. [25] [26] In een video-interview gaf voormalig Unit 731-lid Okawa Fukumatsu toe een zwangere vrouw vivisectie te hebben gegeven. [27] Vivisecties werden uitgevoerd op gevangenen nadat ze hen met verschillende ziekten hadden besmet. Onderzoekers voerden invasieve chirurgie uit bij gevangenen, waarbij organen werden verwijderd om de effecten van ziekte op het menselijk lichaam te bestuderen. [28]

Experimentele ruimte voor menselijke dissectie

Gevangenen hadden ledematen geamputeerd om bloedverlies te bestuderen . Ledematen verwijderd werden soms opnieuw vastgemaakt aan de andere kant van de lichamen van de slachtoffers. Bij sommige gevangenen werd hun maag operatief verwijderd en werd hun slokdarm weer vastgemaakt aan de darmen. Delen van organen, zoals de hersenen, longen en lever, werden uit andere verwijderd. [26] Chirurg Ken Yuasa van het Japanse keizerlijke leger suggereert dat het beoefenen van vivisectie op menselijke proefpersonen wijdverbreid was, zelfs buiten eenheid 731, [29] en schat dat minstens 1.000 Japans personeel betrokken was bij de praktijk op het vasteland van China. [30]

Biologische oorlogsvoering

Eenheid 731 en zijn gelieerde eenheden ( onder andere Unit 1644 en Unit 100 ) waren tijdens de Tweede Wereldoorlog betrokken bij onderzoek, ontwikkeling en experimentele inzet van epidemie-creërende biowarfare-wapens bij aanvallen op de Chinese bevolking (zowel militair als burger). Met plagen besmette vlooien , gekweekt in de laboratoria van Unit 731 en Unit 1644, werden in 1940 en 1941 door laagvliegende vliegtuigen boven Chinese steden verspreid, waaronder de kust Ningbo en Changde , in de provincie Hunan . ^[5] Bij deze operaties kwamen tienduizenden om het leven . met builenpestepidemieën . Een expeditie naar Nanjing omvatte het verspreiden van tyfus- en paratyfusbacteriën in de bronnen , moerassen en huizen van de stad, evenals het toedienen ervan in snacks die aan de lokale bevolking werden uitgedeeld. Kort daarna braken epidemieën uit, tot opgetogenheid van veel onderzoekers, die concludeerden dat paratyfus “de meest effectieve” van de ziekteverwekkers was.

Er werden ten minste 12 grootschalige veldproeven met biowapens uitgevoerd en ten minste 11 Chinese steden aangevallen met biologische agentia. Een aanval op Changde in 1941 leidde naar verluidt tot ongeveer 10.000 biologische slachtoffers en 1.700 doden onder slecht voorbereide Japanse troepen, in de meeste gevallen als gevolg van cholera. ^[4] Japanse onderzoekers voerden tests uit op gevangenen met builenpest , cholera , pokken , botulisme en andere ziekten. ^[33] Dit onderzoek leidde tot de ontwikkeling van de ontbladeringsbacillenbom en de vlooienbom die werd gebruikt om de builenpest te verspreiden. ^[3] Sommige van deze bommen waren ontworpen met porseleinschelpen, een idee van Ishii in 1938.

Deze bommen stelden Japanse soldaten in staat biologische aanvallen uit te voeren en landbouw, reservoirs , putten en andere gebieden te infecteren met miltvuur- en pest – dragende vlooien, tyfus , dysenterie , cholera of andere dodelijke ziekteverwekkers. Tijdens biologische bomexperimenten zouden onderzoekers gekleed in  beschermende pakken de stervende slachtoffers onderzoeken. Geïnfecteerde voedselvoorraden en kleding werden per vliegtuig gedropt in gebieden van China die niet door Japanse troepen werden bezet. Daarnaast werden vergiftigd voedsel en snoep gegeven aan nietsvermoedende slachtoffers.

Tijdens de laatste maanden van de Tweede Wereldoorlog was Japan van plan de pest te gebruiken als biologisch wapen tegen San Diego, Californië . Het plan zou op 22 september 1945 gelanceerd worden, maar vijf weken eerder gaf Japan zich over. Pestvlooien , besmette kleding en besmette benodigdheden, ingekapseld in bommen, werden op verschillende doelen gedropt. De resulterende cholera , miltvuur en pest hebben naar schatting minstens 400.000 Chinese burgers gedood. ^[39] Tularemie werd ook getest op Chinese burgers. ^[40]

Onder druk van talrijke verslagen over de biowarfare-aanvallen stuurde Chiang Kai-shek in november 1941 een delegatie van leger en buitenlands medisch personeel om bewijsmateriaal te documenteren en de getroffenen te behandelen. Een rapport over het Japanse gebruik van met pest besmette vlooien op Changde werd het jaar daarop algemeen beschikbaar gesteld, maar werd niet behandeld door de geallieerde mogendheden totdat Franklin D. Roosevelt in 1943 een openbare waarschuwing uitvaardigde waarin hij de aanvallen veroordeelde. ^[41] [42]

Wapens testenBewerking

Menselijke doelen werden gebruikt om granaten te testen die op verschillende afstanden en in verschillende posities waren geplaatst. Vlammenwerpers werden getest op mensen. ^[43] Slachtoffers werden ook vastgebonden aan palen en gebruikt als doelwit voor het testen van bommen die ziekteverwekkers afgeven , chemische wapens , granaatscherven met variërende hoeveelheden fragmenten en explosieve bommen, evenals bajonetten en messen.

Om de beste behandeling te bepalen voor verschillende gradaties van granaatscherven die Japanse soldaten op het veld opliepen, werden Chinese gevangenen blootgesteld aan directe bomexplosies. Ze waren onbeschermd vastgebonden aan houten planken die op steeds grotere afstanden in de grond werden gestoken rond een bom die vervolgens tot ontploffing werd gebracht. Het was een operatie voor de meesten, autopsies voor de rest.

—  Eenheid 731, Nachtmerrie in Mantsjoerije ^[44] [45]

andere experimenten

In andere tests werden proefpersonen voedsel en water onthouden om de tijdsduur tot de dood te bepalen; geplaatst in lagedrukkamers totdat hun ogen uit de kassen knalden; geëxperimenteerd om de relatie tussen temperatuur, brandwonden en overleving van de mens te bepalen; vol paardenbloed gepompt; ondersteboven opgehangen tot de dood; verpletterd met zware voorwerpen; geëlektrocuteerd; gedehydrateerd met hete ventilatoren; ^[46] geplaatst in centrifuges en gecentrifugeerd tot de dood; geïnjecteerd met dierlijk bloed; blootgesteld aan dodelijke doses röntgenstralen ; onderworpen aan verschillende chemische wapens in gaskamers; geïnjecteerd met zeewater; en levend verbrand of begraven. ^[47] [48]Naast chemische middelen werden ook de eigenschappen van veel verschillende gifstoffen door de Eenheid onderzocht. Om er maar een paar te noemen, werden gevangenen blootgesteld aan tetrodotoxine (kogelvis- of fugu-gif), heroïne, Koreaanse winde, bactal en ricinusolie (ricine). ^[49] [50] Volgens voormalig Unit 731 vivisectionist Okawa Fukumatsu werden enorme hoeveelheden bloed uit sommige gevangenen afgevoerd om de effecten van bloedverlies te bestuderen. In één geval werd er met tussenpozen van twee tot drie dagen minstens een halve liter bloed afgenomen. ^[51]

Unit 731 voerde ook transfusie-experimenten uit met verschillende bloedgroepen. Unitlid Naeo Ikeda schreef:

In mijn ervaring, toen A-type bloed 100 cc werd toegediend aan een O-type patiënt, wiens hartslag 87 per minuut was en de temperatuur 35,4 ° C was, 30 minuten later steeg de temperatuur tot 38,6 graden met lichte schroom. Zestig minuten later was de hartslag 106 per minuut en was de temperatuur 39,4 graden. Twee uur later was de temperatuur 37,7 graden en drie uur later herstelde de proefpersoon. Toen 120 cc AB-bloed werd toegediend aan een O-type proefpersoon, beschreef de proefpersoon een uur later malaise en psychroesthesie in beide benen. Wanneer bloed van het type AB 100 cc werd getransfundeerd aan een proefpersoon van het type B, leek er geen bijwerking te zijn.

—  Man, Medicine, and the State: The Human Body as an Object of door de overheid gesponsord medisch onderzoek in de 20e eeuw (2006), blz. 38-39

Unit 731 testte veel verschillende chemische middelen op gevangenen en had een gebouw gewijd aan gasexperimenten. Enkele van de geteste middelen waren mosterdgas, lewisiet, cyaanzuurgas, witte fosfor, adamsiet en fosgeengas. ^[52] Een voormalig majoor en technicus van het leger legde anoniem de volgende getuigenis af (ten tijde van het interview was deze man emeritus hoogleraar aan een nationale universiteit):

In 1943 woonde ik een gifgastest bij in de testfaciliteiten van Unit 731. Er werd een kamer met glazen wanden van ongeveer drie vierkante meter en een hoogte van twee meter gebruikt. Binnenin was een Chinese man geblinddoekt, met zijn handen om een ​​paal achter hem gebonden. Het gas was adamsiet (niesgas), en terwijl het gas de kamer vulde, kreeg de man hevige hoestbuien en begon ondraaglijke pijn te lijden. Er waren meer dan tien artsen en technici aanwezig. Nadat ik ongeveer tien minuten had toegekeken, hield ik het niet meer uit en verliet het gebied. Ik begrijp dat daar ook andere soorten gassen zijn getest.

—  Hal Gold, Japans beruchte eenheid 731 , p. 349 (2019)

Unit 100 experimenteerde ook met giftig gas. Phonebooth-achtige tanks werden gebruikt als draagbare gaskamers voor de gevangenen. Sommigen werden gedwongen verschillende soorten gasmaskers te dragen; anderen droegen militaire uniformen en sommigen droegen helemaal geen kleren.

Sommige van de tests zijn beschreven als “psychopathisch sadistisch, zonder denkbare militaire toepassing”. Een experiment documenteerde bijvoorbeeld de tijd die nodig was voor drie dagen oude baby’s om dood te vriezen. ^[53] [54]

Unit 731 testte ook chemische wapens op gevangenen in veldomstandigheden. Een rapport geschreven door een onbekende onderzoeker in de Kamo Unit (Unit 731) beschrijft een groot menselijk experiment met yperietgas (mosterdgas) op 7-10 september 1940. Twintig proefpersonen werden in drie groepen verdeeld en in gevechtsplaatsen, loopgraven, tuinhuisjes, en observatoria. De ene groep was gekleed in Chinees ondergoed, geen hoed en geen masker en werd onderworpen aan maar liefst 1.800 kanonschoten van yperietgasruim 25 minuten. Een andere groep was gekleed in een zomers militair uniform en schoenen; drie hadden maskers en nog eens drie hadden geen masker. Ze werden ook blootgesteld aan maar liefst 1800 ronden van yperietgas. Een derde groep was gekleed in militair zomeruniform, drie met maskers en twee zonder masker, en werden blootgesteld aan maar liefst 4.800 ronden. Vervolgens werden hun algemene symptomen en schade aan huid, ogen, ademhalingsorganen en spijsverteringsorganen 4 uur, 24 uur en 2, 3 en 5 dagen na de opnamen waargenomen. Het injecteren van de blaarvloeistof van de ene proefpersoon in een andere proefpersoon en analyses van bloed en grond werden ook uitgevoerd. Vijf proefpersonen werden gedwongen een oplossing van yperiet en lewisietgas in water te drinken, met of zonder decontaminatie. Het rapport beschrijft de toestand van elk onderwerp nauwkeurig zonder te vermelden wat er op de lange termijn met hen is gebeurd.^[55] Het volgende is een uittreksel van een van deze rapporten:

Nummer 376, dugout van het eerste gebied:

7 september 1940, 18.00 uur: Moe en uitgeput. Kijkt met holle ogen. Huilende roodheid van de huid van het bovenste deel van het lichaam. Oogleden oedemateus, gezwollen. Epiphora. Hyperemische conjunctiva.

8 september 1940, 6 uur: Nek, borst, bovenbuik en scrotum huilen, rood, gezwollen. Bedekt met blaren ter grootte van gierstzaad tot boontjes. Oogleden en conjunctivae hyperemisch en oedemateus. Had moeite met het openen van de ogen.

8 september, 18 uur: Moe en uitgeput. Voelt ziek. Lichaamstemperatuur 37 graden Celsius. Slijmerige en bloederige erosies over de schoudergordel. Overvloedige slijmerige neusafscheidingen. Buikpijn. Slijmerige en bloederige diarree. Proteïnurie.

9 september 1940, 7 uur: Moe en uitgeput. Zwakte van alle vier uitersten.

Laag moreel. Lichaamstemperatuur 37 graden Celsius. Huid van het gezicht nog steeds huilen.

—  Mens, geneeskunde en de staat: het menselijk lichaam als object van door de overheid gesponsord medisch onderzoek in de 20e eeuw (2006) p. 187

Vries experimenten

Legeringenieur Hisato Yoshimura voerde experimenten uit door gevangenen mee naar buiten te nemen, verschillende aanhangsels in water van verschillende temperaturen te dompelen en de ledematen te laten bevriezen. ^[56] Eenmaal bevroren, sloeg Yoshimura hun aangetaste ledematen met een korte stok, “een geluid uitstralend dat lijkt op dat van een plank wanneer erop wordt geslagen”. ^[57] IJs werd vervolgens weggeslagen, waarbij het getroffen gebied werd onderworpen aan verschillende behandelingen, zoals onderdompelen in water, blootgesteld aan de hitte van vuur, enz.

Leden van de eenheid noemden Yoshimura een “wetenschappelijke duivel” en een “koelbloedig dier”, omdat hij zijn werk strikt zou uitvoeren. ^[58] Naoji Uezono, een lid van Unit 731, beschreef in een interview uit de jaren 80 een griezelige scène waarin Yoshimura “twee naakte mannen in een gebied van 40-50 graden onder nul liet zetten en onderzoekers het hele proces filmden totdat [de proefpersonen] stierven. [De proefpersonen] leden zo’n pijn dat ze hun nagels in elkaars vlees groeven”. ^[59] Yoshimura’s gebrek aan berouw bleek duidelijk uit een artikel dat hij schreef voor het Journal of Japanese Physiology in 1950, waarin hij toegaf 20 kinderen en een drie dagen oude baby te hebben gebruikt in experimenten waarbij ze werden blootgesteld aan ijs van nul graden Celsius. en zout water. ^[60]Hoewel dit artikel bekritiseerd werd, ontkende Yoshimura schuld toen hij benaderd werd door een verslaggever van de Mainichi Shinbun (een Japanse krant). ^[61] [62]Yoshimura ontwikkelde een “weerstandsindex van bevriezing” gebaseerd op de gemiddelde temperatuur 5 tot 30 minuten na onderdompeling in ijskoud water, de temperatuur van de eerste stijging na onderdompeling en de tijd totdat de temperatuur voor het eerst stijgt na onderdompeling. Vervolgens is in een aantal afzonderlijke experimenten bepaald hoe deze parameters afhangen van het tijdstip van de dag dat het lichaamsdeel van het slachtoffer in het ijskoude water is ondergedompeld, de omgevingstemperatuur en vochtigheid tijdens de onderdompeling, hoe het slachtoffer vóór de onderdompeling is behandeld (“na het bewaren een nacht wakker”, “na 24 uur honger”, “na 48 uur honger”, “direct na zware maaltijd”, “direct na warme maaltijd”, “direct na spierinspanning”, “direct na koud bad”, “^[63] Deze originele gegevens zijn te zien in de bijgevoegde afbeelding.

Syfilis

Afdelingsleden organiseerden gedwongen seksuele handelingen tussen geïnfecteerde en niet-geïnfecteerde gevangenen om de ziekte over te dragen, zoals blijkt uit de getuigenis van een gevangenisbewaker over het bedenken van een methode voor de overdracht van syfilis tussen patiënten:

Infectie van geslachtsziekten door injectie werd stopgezet en de onderzoekers begonnen de gevangenen tot seksuele handelingen met elkaar te dwingen. Vier of vijf eenheidsleden, gekleed in witte laboratoriumkleding die het lichaam volledig bedekte met alleen ogen en mond zichtbaar, de rest bedekt, voerden de tests uit. Een man en een vrouw, een besmet met syfilis, zouden in een cel worden samengebracht en tot seks met elkaar worden gedwongen. Er werd duidelijk gemaakt dat iedereen die zich verzette, zou worden neergeschoten. ^[64]

Nadat de slachtoffers waren geïnfecteerd, werden ze in verschillende stadia van infectie gevivicuteerd, zodat interne en externe organen konden worden waargenomen naarmate de ziekte vorderde. Getuigenissen van meerdere bewakers beschuldigen de vrouwelijke slachtoffers als gastheren van de ziekten, zelfs als ze met geweld werden besmet. Genitaliën van vrouwelijke gevangenen die besmet waren met syfilis, werden door bewakers “met jam gevulde broodjes” genoemd.

Sommige kinderen groeiden op binnen de muren van eenheid 731, besmet met syfilis. Een lid van het Jeugdkorps dat werd ingezet om te trainen bij Unit 731 herinnerde zich dat hij een partij proefpersonen had gezien die syfilistests zouden ondergaan: “een was een Chinese vrouw die een baby vasthield, een was een Wit-Russische vrouw met een dochter van vier of vijf jaar oud, en de laatste was een Wit-Russische vrouw met een jongen van een jaar of zes of zeven.” ^[65] De kinderen van deze vrouwen werden getest op een manier die vergelijkbaar was met die van hun ouders, met specifieke nadruk op het bepalen hoe langere infectieperiodes de effectiviteit van behandelingen beïnvloedden.

Verkrachting en gedwongen zwangerschap

Vrouwelijke gevangenen werden gedwongen zwanger te worden voor gebruik in experimenten. De hypothetische mogelijkheid van verticale overdracht (van moeder op kind) van ziekten, met name syfilis, was de genoemde reden voor de marteling. Overleving van de foetus en schade aan de voortplantingsorganen van de moeder waren objecten van belang. Hoewel “een groot aantal baby’s in gevangenschap werd geboren”, zijn er geen berichten over overlevenden van Unit 731, inclusief kinderen. Vermoed wordt dat de kinderen van vrouwelijke gevangenen na de geboorte zijn vermoord of geaborteerd. 

Terwijl mannelijke gevangenen vaak in afzonderlijke onderzoeken werden gebruikt, zodat de resultaten van de experimenten op hen niet zouden worden vertroebeld door andere variabelen, werden vrouwen soms gebruikt in bacteriologische of fysiologische experimenten, seksexperimenten en als slachtoffers van seksuele misdrijven. De getuigenis van een eenheidslid dat als bewaker diende, toonde deze realiteit grafisch aan:

Een van de voormalige onderzoekers die ik vond, vertelde me dat hij op een dag een menselijk experiment had gepland, maar dat er nog tijd was om te doden. Dus namen hij en een ander lid van de eenheid de sleutels van de cellen en openden er een waarin een Chinese vrouw woonde. Een van de leden van de eenheid heeft haar verkracht; het andere lid nam de sleutels en opende een andere cel. Er was daar een Chinese vrouw die was gebruikt in een bevriezingsexperiment. Ze miste een aantal vingers en haar botten waren zwart, met gangreen erin. Hij stond op het punt haar toch te verkrachten, toen zag hij dat haar geslachtsorgaan aan het etteren was, met pus die naar de oppervlakte sijpelde. Hij gaf het idee op, ging weg en deed de deur op slot, en ging later verder met zijn experimentele werk. ^[65]

Niemand die eenheid 731 binnenkwam, kwam er levend uit. Gevangenen werden gewoonlijk ’s nachts in Unit 731 opgenomen in zwart geverfde motorvoertuigen met een ventilatiegat maar zonder ramen.Het voertuig stopte bij de hoofdpoort en een van de chauffeurs ging naar de wachtkamer en rapporteerde aan de bewaker. Die bewaker zou dan telefoneren naar het “Special Team” in de binnengevangenis (de broer van Shiro Ishii was hoofd van dit speciale team).  Vervolgens zouden de gevangenen via een geheime tunnel onder de gevel van het centrale gebouw naar de binnengevangenissen worden vervoerd. Een van de gevangenissen huisvestte vrouwen en kinderen (Gebouw 8), terwijl de andere gevangenis mannen huisvestte (Gebouw 7). Eenmaal in de binnengevangenis zouden technici monsters nemen van bloed en ontlasting van de gevangenen, hun nierfunctie testen en andere fysieke gegevens verzamelen.  Eenmaal gezond en geschikt bevonden voor experimenten, verloren gevangenen hun naam en kregen ze een driecijferig nummer, dat ze tot hun dood behielden. Telkens wanneer gevangenen stierven na de experimenten waaraan ze waren onderworpen, streepte een klerk van de 1st Division hun nummers van een indexkaart en nam de boeien van de overleden gevangene mee om bij nieuwkomers in de gevangenis te worden gelegd.

Er is ten minste één geregistreerd geval van “vriendelijke” sociale interactie tussen gevangenen en personeel van eenheid 731. Technicus Naokata Ishibashi had contact met twee vrouwelijke gevangenen. Een gevangene was een 21-jarige Chinese vrouw, de andere een Sovjet-meisje van 19 jaar oud. Ishibashi vroeg waar ze vandaan kwam en hoorde dat ze uit Oekraïne kwam. De twee gevangenen vertelden Ishibashi dat ze hun gezichten niet meer in een spiegel hadden gezien sinds ze gevangen waren genomen en smeekten hem om er een te krijgen. Ishibashi sloop een spiegel naar hen toe door een gat in de celdeur.Gevangenen werden herhaaldelijk hergebruikt voor experimenten, zolang ze maar gezond genoeg waren. De gemiddelde levensverwachting van een gevangene na binnenkomst in de eenheid was twee maanden. Sommige gevangenen leefden meer dan 12 maanden in de eenheid en veel vrouwelijke gevangenen bevielen in de eenheid.

De gevangeniscellen hadden houten vloeren en elk een hurktoilet. Er was ruimte tussen de buitenmuren van de cellen en de buitenmuren van de gevangenis, waardoor de bewakers achter de cellen konden lopen. Elke celdeur had een klein raam erin. Chef van de personeelsafdeling van het hoofdkwartier van het Kanto-leger, Tamura Tadashi, getuigde dat, toen hij de binnengevangenis werd getoond, hij in de cellen keek en levende mensen in ketens zag, sommigen bewogen, anderen lagen op de kale vloer en waren in een zeer zieke en hulpeloze toestand. ^[87] [88] Voormalig Unit 731 Youth Corps lid Yoshio Shinozuka getuigde dat de ramen in deze gevangenisdeuren zo klein waren dat het moeilijk was om naar binnen te kijken. De binnengevangenis was een zwaar beveiligd gebouw compleet met gietijzeren deuren.^[80] Niemand mocht naar binnen zonder speciale vergunningen en een ID-pas met een foto, en de in- en uitrijtijden werden vastgelegd. Het “speciale team” werkte in deze twee gebouwen in de binnenste gevangenissen. Dit team droeg witte overalls, legerhoeden, rubberen laarzen en pistolen die aan hun zijde waren vastgemaakt.

Een voormalig lid van het speciale team (dat aandrong op anonimiteit) herinnerde zich in 1995 zijn eerste vivisectie die op de eenheid werd uitgevoerd:

Hij worstelde niet toen ze hem de kamer binnenleidden en hem vastbonden. Maar toen ik de scalpel oppakte, begon hij te schreeuwen. Ik sneed hem open van de borst tot aan de maag, en hij schreeuwde verschrikkelijk, en zijn gezicht was helemaal vertrokken van de pijn. Hij maakte dit onvoorstelbare geluid, hij schreeuwde zo verschrikkelijk. Maar toen stopte hij eindelijk. Dit was een dagtaak voor de chirurgen, maar het heeft echt indruk op me gemaakt omdat het mijn eerste keer was.

—  Anoniem, The New York Times (17 maart 1995)

Andere bronnen suggereren dat het de gebruikelijke praktijk was op de afdeling dat chirurgen een vod (of medisch gaasje) in de mond van gevangenen stopten voordat ze met vivisectie begonnen om elk geschreeuw te onderdrukken. 

Ondanks de status van de gevangenis als een zeer veilig gebouw, vond er ten minste één mislukte ontsnappingspoging plaats. Korporaal Kikuchi Norimitsu getuigde dat een ander lid van de eenheid hem had verteld dat een gevangene “geweld had getoond en de onderzoeker met een deurklink had geslagen” en vervolgens “uit de cel sprong en door de gang rende, de sleutels greep en het strijkijzer opende deuren en enkele cellen. Sommige gevangenen slaagden erin eruit te springen, maar dit waren alleen de gedurfde. Deze moedige werden neergeschoten”.

Seiichi Morimura ging in zijn boek “The Devil’s Feast” dieper in op deze ontsnappingspoging. Twee Russische mannelijke gevangenen zaten in een cel met handboeien om, een van hen lag plat op de grond en deed alsof hij ziek was. Dit trok de aandacht van een medewerker die het als een ongebruikelijke toestand zag. Die medewerker besloot de cel in te gaan. De Rus die op de grond lag, sprong plotseling op en sloeg de bewaker neer. De twee Russen openden hun handboeien, namen de sleutels en openden al schreeuwend enkele andere cellen. Sommige gevangenen, waaronder Russen en Chinezen, zwierven verwoed door de gangen en bleven maar schreeuwen en schreeuwen. Een Rus schreeuwde naar de leden van eenheid 731 en eiste dat ze zouden worden neergeschoten in plaats van als experimenteel object te worden gebruikt.

Deze Rus werd doodgeschoten. Een staflid, die ooggetuige was bij deze ontsnappingspoging, herinnerde zich: “spiritueel waren we allemaal verloren voor de ‘maruta’s’ die geen vrijheid en geen wapens hadden. Op dat moment begrepen we in ons hart dat gerechtigheid niet op onze kant”.  Helaas voor de gevangenen van Unit 731 was ontsnapping een onmogelijkheid. Zelfs als ze erin waren geslaagd om uit de vierhoek te ontsnappen (zelf een zwaar versterkt gebouw vol met personeel), zouden ze over een drie meter hoge (9,8 ft) bakstenen muur rond het complex moeten komen en dan over een droge gracht gevuld met elektrische draad die rond de omtrek van het complex loopt (te zien op luchtfoto’s van de eenheid).

Interessant genoeg was simpelweg Japans zijn geen bescherming om mogelijk het slachtoffer te worden van de Eenheid en onderworpen te worden aan vivisectie, net als de gevangenen. Yoshio Tamura, een assistent van het speciale team, herinnerde zich dat Yoshio Sudō, een medewerker van de eerste divisie van eenheid 731, besmet raakte met de builenpest als gevolg van de productie van pestbacteriën. Het speciale team kreeg vervolgens de opdracht om Sudō te vivisecteren. Tamura herinnerde zich:

Sudō was een paar dagen eerder geïnteresseerd geweest om over vrouwen te praten, maar nu was hij zo mager als een hark, met veel paarse vlekken over zijn lichaam. Een groot gebied van krassen op zijn borst bloedde. Hij huilde pijnlijk en ademde moeilijk. Ik heb zijn hele lichaam ontsmet met ontsmettingsmiddel. Telkens als hij bewoog, trok een touw om zijn nek strak. Nadat Sudō’s lichaam zorgvuldig was gecontroleerd [door de chirurg], overhandigde ik een scalpel aan [de chirurg] die, in omgekeerde richting het scalpel vastgrijpend, Sudō’s buikhuid aanraakte en naar beneden sneed. Sudō schreeuwde “brute!” en stierf met dit laatste woord.

-  Criminal History of Unit 731 van het Japanse leger , pp. 118-119 (1991)

Bovendien getuigde Yoshio Shinozuka, lid van het Unit 731 Youth Corps, dat zijn vriend, junior assistent Mitsuo Hirakawa, levend werd gemaakt als gevolg van een per ongeluk besmette pest. ^[55]

• Luitenant-generaal Shiro Ishii
• Luitenant-kolonel Ryoichi Naito, oprichter van het farmaceutische bedrijf Green Cross
• Professor, generaal-majoor Masaji Kitano , commandant, 1942-1945 
• Yoshio Shinozuka
• Yasuji Kaneko
• Kazuhisa Kanazawa, hoofd van de 1e divisie van afdeling 673 van eenheid 731
• Ryoichiro Hotta, lid van de Hailar-afdeling van eenheid 731
• Shigeo Ozeki, burgermedewerker ^{: 243}
• Kioyashi Mineoi, burgermedewerker ^{] : 243}
• Masateru Saito, burgermedewerker ^{] : 243}
• Generaal-majoor Hitoshi Kikuchi, hoofd van de onderzoeksafdeling, 1942-1945  ^{: 133}
• Luitenant-generaal [onbekende voornaam] Yasazaka, dokter ^{: 241}
• Yoshio Furuichi, student aan Sunyu Branch van Unit 731 ^{] : 243}

Er waren ook twaalf leden die formeel werden berecht en veroordeeld in de Khabarovsk War Crime Trials .

Andere vermoedelijke Japanse oorlogsmisdadigers die nooit zijn aangeklaagd, zijn onder meer drie naoorlogse premiers: Hatoyama Ichirō (1954-1956), Kishi Nobusuke (1957-1960) en Ikeda Hayato (1960-1964). 

• Divisie 1: onderzoek naar builenpest , cholera , miltvuur , tyfus en tuberculose met behulp van levende proefpersonen; voor dit doel werd een gevangenis gebouwd voor ongeveer drie- tot vierhonderd mensen
• Divisie 2: onderzoek naar biologische wapens die in het veld worden gebruikt, in het bijzonder de productie van apparaten om ziektekiemen en parasieten te verspreiden
• Divisie 3: productie van schelpen met biologische agentia; gestationeerd in Harbin
• Divisie 4: massaproductie en opslag van bacteriën
• Divisie 5: opleiding van personeel
• Divisies 6-8: apparatuur, medische en administratieve eenheden

Eenheid 731 had andere eenheden eronder in de commandostructuur; er waren verschillende andere eenheden onder auspiciën van de biologische wapenprogramma’s van Japan . De meeste of alle eenheden hadden filialen, die ook vaak “eenheden” werden genoemd. De term Unit 731 kan verwijzen naar het Harbin-complex zelf, of het kan verwijzen naar de organisatie en haar filialen, sub-eenheden en hun filialen.

Het Unit 731-complex besloeg zes vierkante kilometer (2,3 vierkante mijl) en bestond uit meer dan 150 gebouwen. Het ontwerp van de faciliteiten maakte ze moeilijk te vernietigen door bombardementen. Het complex bevatte verschillende fabrieken. Het had ongeveer 4.500 containers om vlooien te kweken , zes ketels om verschillende chemicaliën te produceren en ongeveer 1.800 containers om biologische agentia te produceren. Ongeveer 30 kilogram (66 lb) builenpestbacteriën zou in een paar dagen kunnen worden geproduceerd.

Sommige satellietfaciliteiten (filialen) van Unit 731 zijn nog steeds in gebruik door verschillende Chinese industriële bedrijven. Een deel is bewaard gebleven en is als Oorlogsmisdadenmuseum te bezoeken .

Takken

Unit 731 had vestigingen in Linkou (Branch 162), Mudanjiang , Hailin (Branch 643), Sunwu (Branch 673), Toan en Hailar (Branch 543). ^{[3] : 60, 84, 124, 310}

Tokio

Een medische school en onderzoeksfaciliteit van Unit 731 waren tijdens de Tweede Wereldoorlog actief in het Shinjuku -district van Tokio . In 2006 onthulde Toyo Ishii – een verpleegster die tijdens de oorlog op de school werkte – dat ze had geholpen bij het begraven van lichamen en stukken lichamen op het terrein van de school kort na de overgave van Japan in 1945. Als reactie daarop begon het ministerie van Volksgezondheid in februari 2011 om de site op te graven.

Terwijl de rechtbanken van Tokio in 2002 erkenden dat Unit 731 betrokken was geweest bij onderzoek naar biologische oorlogsvoering, had de Japanse regering vanaf 2011 geen officiële erkenning gegeven van de wreedheden tegen proefpersonen en de verzoeken van de Chinese regering om DNA-monsters om menselijke resten te identificeren afgewezen ( inclusief schedels en botten) gevonden in de buurt van een medische school van het leger.

Op de Kyushu Imperial University in Tokio werden in 1945 Amerikaanse krijgsgevangenen uit een neergeschoten B-29 onderworpen aan dodelijke medische experimenten.

Vernietiging van bewijs

Met de komst van het Rode Leger in augustus 1945 moest de eenheid haar werk in allerijl opgeven. Ministeries in Tokio gaven opdracht tot de vernietiging van alle belastende materialen, ook die in Pingfang. Potentiële getuigen, zoals de 300 overgebleven gevangenen, werden ofwel vergast of gevoed met vergif, terwijl de 600 Chinese en Mantsjoerijse arbeiders werden doodgeschoten. Ishii beval elk lid van de groep te verdwijnen en “het geheim mee het graf in te nemen”. Er werden flacons met kaliumcyanide uitgegeven voor het geval het resterende personeel werd gevangengenomen.

Skeletbemanningen van Ishii’s Japanse troepen bliezen de compound op in de laatste dagen van de oorlog om het bewijs van hun activiteiten te vernietigen, maar velen waren stevig genoeg om enigszins intact te blijven.

Amerikaanse toekenning van immuniteit

Onder de personen in Japan na de capitulatie van 1945 bevond zich luitenant-kolonel Murray Sanders , die in september 1945 via het Amerikaanse schip Sturgess in Yokohama aankwam . Sanders was een hoog aangeschreven microbioloog en lid van het Amerikaanse militaire centrum voor biologische wapens. Sanders’ taak was om de Japanse biologische oorlogsvoering te onderzoeken. Op het moment van zijn aankomst in Japan had hij geen kennis van wat Unit 731 was. Totdat Sanders de Japanners eindelijk dreigde met het in beeld brengen van de Sovjets, werd er weinig informatie over biologische oorlogsvoering met de Amerikanen gedeeld. De Japanners wilden vervolging onder het Sovjetrechtssysteem vermijden, dus ontving Sanders de volgende ochtend nadat hij zijn dreigement had geuit een manuscript waarin de betrokkenheid van Japan bij biologische oorlogsvoering werd beschreven. Sanders bracht deze informatie naar generaal Douglas MacArthur, de opperbevelhebber van de geallieerde mogendheden die verantwoordelijk was voor de wederopbouw van Japan tijdens de geallieerde bezettingen. MacArthur sloot een deal met Japanse informanten:  Hij verleende in het geheim immuniteit aan de artsen van eenheid 731, inclusief hun leider, in ruil voor het verstrekken van hun onderzoek naar biologische oorlogsvoering en gegevens van experimenten op mensen aan Amerika, maar niet aan de andere bondgenoten in oorlogstijd.  Amerikaanse bezettingsautoriteiten hielden toezicht op de activiteiten van voormalige leden van de eenheid, waaronder het lezen en censureren van hun post.  De Amerikanen waren van mening dat de onderzoeksgegevens waardevol waren en wilden niet dat andere landen, met name de Sovjet-Unie, gegevens over biologische wapens zouden verkrijgen. 

Het Tokyo Tribunaal voor Oorlogsmisdaden hoorde slechts één verwijzing naar Japanse experimenten met “giftige serums” op Chinese burgers. Dit vond plaats in augustus 1946 en was geïnitieerd door David Sutton, assistent van de Chinese aanklager. De Japanse raadsman voerde aan dat de claim vaag en onbevestigd was en werd afgewezen door de voorzitter van het tribunaal, Sir William Webb , wegens gebrek aan bewijs. Sutton ging niet verder op het onderwerp in, die waarschijnlijk niet op de hoogte was van de activiteiten van Unit 731. Zijn verwijzing ernaar tijdens het proces wordt verondersteld per ongeluk te zijn geweest.

Afzonderlijke Sovjet-processen

Hoewel de Sovjet-Unie publiekelijk zweeg over de kwestie tijdens de Tokyo-processen, zette de Sovjet-Unie de zaak voort en vervolgde ze 12 militaire topleiders en wetenschappers van Unit 731 en de daaraan gelieerde gevangenissen voor biologische oorlogen, Unit 1644 in Nanjing en Unit 100 in Changchun in de processen voor oorlogsmisdaden in Khabarovsk. . Onder degenen die beschuldigd werden van oorlogsmisdaden , waaronder kiemoorlogvoering, bevond zich generaal Otozō Yamada , opperbevelhebber van het miljoen man tellende Kanto- leger dat Mantsjoerije bezet.

Het proces tegen de Japanse daders vond plaats in Chabarovsk in december 1949; het jaar daarop werd door de Moskouse pers voor vreemde talen een lange gedeeltelijke transcriptie van de procesprocedure gepubliceerd in verschillende talen , waaronder een Engelstalige editie. ^[107] De hoofdaanklager bij het proces in Khabarovsk was Lev Smirnov , die een van de beste Sovjetaanklagers was geweest tijdens het proces van Neurenberg . De Japanse artsen en legercommandanten die de Unit 731-experimenten hadden uitgevoerd, kregen van de rechtbank van Khabarovsk straffen variërend van 2 tot 25 jaar in een Siberisch werkkamp. De Verenigde Staten weigerden de processen te erkennen en noemden ze communistische propaganda. De straffen die aan de Japanse daders werden opgelegd, waren ongewoon mild naar Sovjet-normen, en op één na alle beklaagden keerden tegen de jaren vijftig terug naar Japan (waarbij de overgebleven gevangene zelfmoord pleegde in zijn cel). Naast de beschuldigingen van propaganda, beweerden de VS ook dat de processen alleen moesten dienen als een afleiding van de Sovjetbehandeling van enkele honderdduizenden Japanse krijgsgevangenen; ondertussen beweerde de USSR dat de VS de Japanse diplomatieke clementie hadden gegeven in ruil voor informatie over hun experimenten op mensen. De beschuldigingen van zowel de VS als de USSR waren waar, en er wordt aangenomen dat de Japanners de Sovjets ook informatie hadden gegeven over hun biologische experimenten voor gerechtelijke clementie. Dit werd bewezen door de Sovjet-Unie die een fabriek voor biologische wapens bouwde in Sverdlovsk met behulp van documentatie die was buitgemaakt van Unit 731 in Mantsjoerije. ^[110]

Officiële stilte tijdens de Amerikaanse bezetting van JapanBewerking

Zoals hierboven, mochten de leden van Eenheid 731 en de leden van andere experimentele eenheden tijdens de bezetting van Japan door de Verenigde Staten vrijuit gaan. Op 6 mei 1947 schreef Douglas MacArthur , de opperbevelhebber van de geallieerde strijdkrachten , naar Washington om het te informeren dat “aanvullende gegevens, mogelijk enkele verklaringen van Ishii, waarschijnlijk kunnen worden verkregen door de betrokken Japanners te informeren dat informatie zal worden bewaard in inlichtingendiensten. kanalen en zal niet worden gebruikt als ‘oorlogsmisdaden’ bewijs”. ^[6]

Een afgestudeerde van Unit 1644 , Masami Kitaoka, bleef van 1947 tot 1956 experimenten uitvoeren op onwillige Japanse proefpersonen. Hij voerde zijn experimenten uit terwijl hij werkte voor het Japanse National Institute of Health Sciences. Hij besmette gevangenen met rickettsia en besmette geesteszieke patiënten met tyfus . Als hoofd van de eenheid kreeg Shiro Ishii immuniteit van vervolging voor oorlogsmisdaden door de Amerikaanse bezettingsautoriteiten, omdat hij hen onderzoeksmateriaal voor menselijke experimenten had verstrekt. Van 1948 tot 1958 werd minder dan vijf procent van de documenten overgebracht op microfilm en opgeslagen in het Nationaal Archief van de VSvoordat ze terug naar Japan werden verscheept. 

Post-bezetting Japanse media-aandacht en debat

Japanse discussies over de activiteit van Unit 731 begonnen in de jaren vijftig, na het einde van de Amerikaanse bezetting van Japan . In 1952 werden in het Nagoya City Pediatric Hospital uitgevoerde experimenten op mensen , waarbij één dode viel, publiekelijk verbonden met voormalige leden van Unit 731. ^[113] Later in dat decennium vermoedden journalisten dat de moorden die door de regering aan Sadamichi Hirasawa werden toegeschreven, waren gepleegd. daadwerkelijk uitgevoerd door leden van Unit 731. In 1958 publiceerde de Japanse auteur Shūsaku Endo het boek The Sea and Poison over menselijke experimenten in Fukuoka , waarvan wordt gedacht dat het gebaseerd is op een echt incident.

De auteur Seiichi Morimura publiceerde The Devil’s Gluttony (悪魔の飽食) in 1981, gevolgd door The Devil’s Gluttony: A Sequel in 1983. Deze boeken beweerden de “echte” operaties van Unit 731 te onthullen, maar schreven ten onrechte niet-gerelateerde foto’s toe aan de Unit, wat vragen opriep over de juistheid ervan. ^[114] [115]

Eveneens in 1981 werd de eerste directe getuigenis van menselijke vivisectie in China gegeven door Ken Yuasa . Sindsdien is er in Japan veel meer diepgaand getuigenis gegeven. De documentaire Japanese Devils uit 2001 bestaat grotendeels uit interviews met veertien Unit 731-medewerkers die door China gevangen zijn genomen en later zijn vrijgelaten. ^[116]

Betekenis in naoorlogs onderzoek naar bio-oorlogvoering en medicijnen

Onder Amerikaanse onderzoekers was er een naoorlogse consensus dat de gegevens over experimenten op mensen van Unit 731 van weinig waarde waren voor Amerika’s ontwikkeling van medische en biologische wapens. Naoorlogse rapporten stelden over het algemeen dat de gegevens “ruw en ineffectief” waren, en een deskundige vond het zelfs “amateuristisch”. Harris speculeert dat Amerikaanse wetenschappers het over het algemeen wilden verwerven vanwege het concept van verboden vrucht , in de overtuiging dat wettige en ethische verboden de resultaten van hun onderzoek zouden kunnen beïnvloeden. 

Officiële reactie van de regering in Japan

Eenheid 731 levert een speciaal probleem op, aangezien, in tegenstelling tot menselijke experimenten met de nazi ‘s, die de Verenigde Staten publiekelijk hebben veroordeeld, de activiteiten van eenheid 731 bij het grote publiek alleen bekend zijn uit de getuigenissen van bereidwillige voormalige leden van de eenheid, en getuigenissen kunnen niet worden gebruikt om schadevergoeding te bepalen in op deze manier.

Japanse geschiedenisboeken bevatten meestal verwijzingen naar Unit 731, maar gaan niet in detail over beschuldigingen, in overeenstemming met dit principe.  Saburō Ienaga ‘s New History of Japan bevatte een gedetailleerde beschrijving, gebaseerd op getuigenissen van officieren. Het ministerie van Onderwijs probeerde deze passage uit zijn leerboek te verwijderen voordat het op openbare scholen werd onderwezen, omdat het getuigenis onvoldoende was. Het Hooggerechtshof van Japan oordeelde in 1997 dat de getuigenis inderdaad voldoende was en dat de verwijdering ervan een onwettige schending van de vrijheid van meningsuiting was . ^[121]

In 1997 diende de internationale advocaat Kōnen Tsuchiya een class action- aanklacht in tegen de Japanse regering en eiste hij herstelbetalingen voor de acties van Unit 731, gebruikmakend van bewijsmateriaal dat was ingediend door professor Makoto Ueda van de Rikkyo University . Alle niveaus van het Japanse rechtssysteem vonden de rechtszaak ongegrond. Er zijn geen feitelijke bevindingen gedaan over het bestaan ​​van experimenten op mensen, maar de rechtbank oordeelde dat herstelbetalingen worden bepaald door internationale verdragen, niet door nationale rechtbanken.

In augustus 2002 oordeelde de rechtbank van Tokio voor het eerst dat Japan biologische oorlogsvoering had gevoerd. Voorzittend rechter Koji Iwata oordeelde dat eenheid 731, op bevel van het hoofdkwartier van het Japanse keizerlijke leger, tussen 1940 en 1942 bacteriologische wapens op Chinese burgers heeft gebruikt en ziekten heeft verspreid, waaronder pest en tyfus, in de steden Quzhou , Ningbo en Changde . Hij verwierp echter vorderingen tot schadevergoeding van slachtoffers op grond van het feit dat deze al waren geregeld door internationale vredesverdragen. ^[122]

In oktober 2003 diende een lid van het Japanse Huis van Afgevaardigden een onderzoek in. Premier Junichiro Koizumi antwoordde dat de Japanse regering op dat moment geen documenten met betrekking tot Unit 731 bezat, maar erkende de ernst van de zaak en zou alle documenten die zich in de toekomst zouden bevinden, publiceren. ^[123] In april 2018 heeft het Nationaal Archief van Japan de namen vrijgegeven van 3.607 leden van Unit 731, in antwoord op een verzoek van professor Katsuo Nishiyama van de Shiga University of Medical Science . ^[124] [125]

In het buitenland

Na de Tweede Wereldoorlog heeft het Office of Special Investigations een volglijst opgesteld van vermoedelijke Axis-medewerkers en vervolgers die de Verenigde Staten niet mogen binnenkomen. Hoewel ze meer dan 60.000 namen aan de volglijst hebben toegevoegd, hebben ze slechts minder dan 100 Japanse deelnemers kunnen identificeren. In een correspondentiebrief uit 1998 tussen het DOJ en Rabbi Abraham Cooper, verklaarde Eli Rosenbaum, directeur van OSI, dat dit te wijten was aan twee factoren. 1) Terwijl de meeste documenten die door de VS in Europa zijn vastgelegd, op microfilm werden gezet voordat ze werden teruggestuurd naar hun respectieve regeringen, besloot het ministerie van Defensie de enorme verzameling documenten niet te microfilmen voordat ze aan de Japanse regering werden teruggegeven. 2) De Japanse regering heeft de OSI na de oorlog ook geen zinvolle toegang verleend tot deze en aanverwante documenten, terwijl Europese landen,^[126] het cumulatieve effect hiervan is dat informatie met betrekking tot het identificeren van deze personen in feite onmogelijk te achterhalen is.