Het wegdoen van spullen die je dierbaar zijn

Wat kost dat een moeite.
Sommigen hebben er minder moeite mee. Maar ik zit er echt mee.
Ik had na het heengaan van mijn moeder al veel afstand gedaan van enorm veel spullen. Daarna stond mijn huis nog vol met allerlei. Bomvol eigenlijk. In de loop der jaren deed ik dingen weg. Steeds meer was verdwenen. Elke keer een deeltje.
Je kind wil op zolder slapen, hups daar ging weer een heleboel naar de kringloop. Met pijn en moeite en ja ook tranen.
Ik had antiek van mijn moeder, nu ben ik zelf helemaal niet dol op antiek, tenzij een bijzonder mooi item.
Maar dat oude trok mij al nooit, vaak was het donker hout, vind ik ook niks aan. Nou goed voor ik uiteindelijk een spiegel in huis wit verfde zoals ik het graag wilde kostte me bloed zweet en tranen, ja maar mijn moeder zou dat zonde vinden. Tot ik dacht ja eh nou én want het is mijn huis, mijn smaak, mijn leven toch? Zo zijn we nu bezig met kamers boven schilderen, en daar kwam weer een ronde voorbij!

De tranen springen me al bijna weer in de ogen als ik eraan denk wat ik wegdoe, maar ik moet.
Het meest belachelijke van dat alles is wel de opmerking die mijn zoon maakte.
Het ging over een bos nepbloemen, dure uiteraard, zijde enzo, mijn moeder had een dure smaak.
Ik vroeg aan mijn zoon, ja wat gaan we hier dan mee doen?
Het stond al jaren boven nml.

Oh zei hij ik hou totaal niet van nepbloemen en het was alsof ik mijzelf hoorde toen ik datzelfde tegen mijn moeder zei ooit.
Want eerlijk? Ik hou niet van nepbloemen! Ik hou ook niet van bloemen in een vaas, zonde die bloemen onthoofd op een vaas zetten, bah nee?
Geef mij een palm waar ik jaren blij tegenaan kan kijken.
Veel leuker dan een bos dooien op een vaas die stervende zijn.
Dus ja…wat doe je met een bos nepbloemen die echt nooit vergaan van je moeder die er al een lange tijd niet meer is?
Gaan we weer een sta in weg creeren in huis?
Een verstopt hoekje-plekje, achter in de kast verhaal… weet ik veel wat je allemaal kunt verzinnen om iets toch nog te bewaren?
Nee! Weg dus. SLIK ja maar…
Daar zit nog veel verdriet weet ik inmiddels, veel teveel.
De omstandigheden toen, gewoonweg het niet kunnen verwerken.
Moeilijk allemaal.

En ineens denken aan, waarom bewaar ik iets dat ik zelf nooit gekocht zou hebben eigenlijk?
Wat zou ik nu zelf kopen bv.
En je houdt vast aan iets van iemand die je dierbaar is, was en blijft, maar het is niet jij, niet jijzelf!
Beneden stonden 3 lampen op een rij, 2 ouderwetse romeinse voet inclu kap en een chinese, zwart hout in blokjes, de chinese vind ik zelf erg mooi, nog steeds. De andere waren van mijn moeder, mijn zoon zei: oké welke vind je het mooiste van die drie?
Ik zei de chinese lamp. En waarom? Omdat dat iets is dat ik zelf ooit kocht omdat ik het prachtig vond.
De andere bewaarde ik omdat het van mijn moeder was. Maar ja de tijden veranderen, en ik hou meer van moderne spullen.

Ik heb geen dvd speler meer op de pc, dus al die ”mooiste films” die bij een vorige ronde niet weg mochten, doe ik dus nu wel zomaar weg.
:O
Tjah?

En nu heb ik nog 2 en een halve boekenkast vol! En daar heb ik al zoveel van weggedaan dat wat er nog is..mag niet weg!
😛
Nee mijn boeken zijn voor mij erg belangrijk.
Maar goed de jeugd tegenwoordig vind boeken vaak maar stom.
De kindertekeningen en knutsels ergens in een map, oh gooi maar weg zegt mijn zoon dan. Die heeft er niets bij.
Het zijn kleine dingen, energetische verbindingslijnen die je ergens nog hebt aan het verleden.
En je kind zegt dan, gooi maar weg.
Alsof het niets is, die heeft er niets mee nml.
Moet je het dan bewaren voor wie?

Mijn hart breekt als ik het in een zak stop, want ik weet, wat weg is, komt nooit meer terug.
En elke traan verbreekt draadjes met het verleden dat nooit terugkomt.

Tijd voor nieuwe dingen dus.