De mysterieuze leylijnen: het onzichtbare energieraster van de aarde dat stroom en navigatie levert aan UFO’s
Door de geschiedenis heen zijn mensen gefascineerd geweest door de mysteries van de aarde en haar vele verborgen energieën. Een zo’n fenomeen dat de aandacht van velen heeft getrokken, is het concept van leylijnen. Er wordt gezegd dat leylijnen onzichtbare energielijnen zijn die de aarde doorkruisen en heilige plaatsen en andere interessante punten met elkaar verbinden. Sommigen geloven dat deze lijnen verband houden met het bovennatuurlijke, het aantrekken van UFO’s en andere onverklaarbare fenomenen.
In de jaren 1920 werd een verbazingwekkende ontdekking gedaan die onthulde dat de oude vindplaatsen die over de hele wereld aanwezig zijn, zich op een gesynchroniseerde manier bevinden . Alle heilige bouwwerken, waaronder Stonehenge, de Egyptische piramiden en de Grote Muur van China, bevinden zich in een rechte lijn. Deze lijnen werden voor het eerst geïdentificeerd door amateurarcheoloog Alfred Watkins en kregen de naam “Ley” of “Leylijnen”.
Veel mensen denken dat er een raster van aardse energie rond de planeet gaat. Een leylijn is een rechte breuklijn in de geologische platen van de aarde; dit werd ook erkend door de moderne wetenschap . Bepaalde mensen hebben het vermogen om gebruik te maken van de geconcentreerde energie die gevonden wordt op de kruispunten van deze leylijnen. Talrijke getuigen getuigen van het ervaren van deze energiestoot; sommigen melden zelfs flauwvallen onder de extreme intensiteit ervan.
Legenden van leylijnen in de oude cultuur
“Stonehenge op Sailsbury Plain duurde ongeveer 300 jaar om te bouwen (zo wordt gezegd), beginnend rond 2000 voor Christus. Waarom het werd gebouwd is niet bekend, maar wat onmiskenbaar is, is het feit dat het op één lijn ligt met nog eens vijf prehistorische en religieuze oriëntatiepunten. Stonehenge maakt deel uit van een 30 km lange leylijn…”
Onderzoeker Darren Perks
De algemene misvatting in het Verenigd Koninkrijk is dat de druïden deze lijnen hebben ontdekt. Desondanks noemden de Amerikaanse Indianen Leylijnen vroeger ‘geestenlijnen’, en hun sjamanen maakten gebruik van de elektromagnetische energie die door deze lijnen werd uitgezonden om communicatie met de geesten tot stand te brengen. Wetende dat deze spirituele lijnen een gebogen pad volgden, baseerden ze het ontwerp van hun medicijnwiel hierop.
Wie vertelde de oude mensen over de leylijnen?
Welnu, hier rijst de vraag: hoe wisten de oude culturen van deze Leylijnen en de energieën die ze bezaten? Er werd onthuld dat de hemelgoden hen de kennis van deze lijnen gaven. De Chinezen noemden leylijnen “drakenlijnen” vanwege het populaire geloof dat de hemelgoden draken langs deze routes bereden.
Bovendien noemden de inheemse mensen van Australië deze lijnen droomlijnen (Songline of droomspoor), bewerend dat wijsheid door de hemelgoden aan hen was overgedragen .
“De locatie van heilige plaatsen over de hele wereld wordt verondersteld door deze lijnen met elkaar verbonden te zijn. Deze snijpunten kunnen positief zijn – spiraalvormig in opwaartse richting met de klok mee of negatief – spiraalsgewijs omlaag in tegenwijzerzin. Een positieve draaikolk kan worden gevonden wanneer Leylijnen elkaar ontmoeten in een hoek van 90 graden – deze locaties worden verondersteld een goede gezondheid en een vredige mentale toestand te bevorderen. Wanneer daarentegen een negatieve, onevenwichtige draaikolk optreedt, wordt gezegd dat lijnen elkaar minder positief kruisen. Aangenomen wordt dat deze negatieve energielijnen uitputtend zijn en een slechte mentale, emotionele, energetische en fysieke gezondheid kunnen veroorzaken.
BudgetAir.com
Leylijnen verbinding met UFO’s
Ufologen zijn geïnteresseerd in de leylijnen omdat ze ook UFO’s aantrekken. Darren Perks suggereert dat UFO’s en buitenaardse ruimteschepen leylijnen gebruiken als oplaadstations. Hij theoretiseert dat buitenaardse wezens de magnetische velden van de aarde gebruiken om te navigeren en gyroscopen om hun buitenaardse schepen aan te drijven .
Er zijn veel verminkingen van dieren en UFO-waarnemingen geweest in de buurt van Mitchell’s Fold Stone Circle. Er wordt aangenomen dat de cirkel dateert van vóór 3000 voor Christus , waardoor het veel ouder is dan Stonehenge.
John Anthony Dunkin (Tony) Wedd (1919–1980) was de eerste die een verband voorstelde tussen buitenaardse vaartuigen en leylijnen, of lijnen van mysterieuze aardkrachten . Lueurs sur les Soucoupes Volantes (MAME, 1954), geschreven door Aimé Michel (1919–1992), werd in het Engels vertaald en hij had het gelezen.
Hier suggereerde Michel zijn theorie, die hij ‘orthotenieën’ noemde, dat de Franse UFO-landingslocaties (of bijna-landingslocaties) die in 1954 werden gedocumenteerd, zouden kunnen worden georganiseerd in een raster van rechte lijnen. Er is geen bewijs dat Michel op de hoogte was van de leylijnen van Watkins, dus het lijkt erop dat Wedd de eerste was die een mogelijk verband opmerkte.
Buck Nelson (1894–1982) beweerde in zijn boek My Trip to Mars uit 1956 dat hij was ontvoerd door buitenaardse wezens en dat hij had geleerd hoe UFO’s navigeren door magnetische stromen in de aarde te volgen . Wedd kwam tot de conclusie dat de leys van Watkins verband hielden met de orthotenieën van Michel en de magnetische stromen van Nelson.
Het boekje Skyways and Landmarks , uitgebracht door John Anthony Dunkin (Tony) Wedd in 1961, was de eerste die het idee benadrukte dat buitenaardse wezens leylijnen gebruikten om hun weg over de wereld te vinden. Wedd richtte een groep op genaamd de Star Fellowship met de bedoeling vreedzame communicatie met buitenaardse wezens te hebben.
De groep omvatte andere ufologen uit die tijd die enthousiast waren over hun onderzoek naar UFO’s en andere fenomenen die daarmee verband hielden. Mary Long, een helderziende en lid van de Star Fellowship, begon leylijnen en knooplocaties te bespreken en inspireerde anderen om hun eigen leyjacht te doen . Het feit dat de meeste gevallen van UFO’s en ontvoeringen langs leylijnen hebben plaatsgevonden, is meer bewijs dat ze het UFO-fenomeen kunnen aantrekken.
Een artikel met de titel “The Yorkshire Triangle”, gepubliceerd in het tijdschrift UFO Encounters , suggereert dat gebieden met leylijnen die in een perfecte gelijkzijdige driehoek zijn gerangschikt , meer kans hebben op paranormale en buitenaardse ontmoetingen. De leylijnen trekken UFO’s en andere bovennatuurlijke verschijnselen aan, vergelijkbaar met hoe een magneet metaal aantrekt.
Kortom, het concept van Leylijnen, een onzichtbaar raster van aardse energie, fascineert mensen over de hele wereld al eeuwenlang. Hoewel het wetenschappelijke bewijs dat hun bestaan ondersteunt misschien beperkt is, benadrukt hun aanwezigheid in oude culturen de vindingrijkheid en nieuwsgierigheid van onze voorouders.
In de toekomst zullen wetenschappelijke vorderingen meer licht werpen op dit fascinerende onderwerp, waardoor we de mysteries van de energie van onze planeet en het potentieel ervan om ons met andere rijken te verbinden, beter kunnen begrijpen. Over het algemeen dient de studie van Leylijnen als een herinnering aan de rijke geschiedenis van menselijke verkenning en het potentieel voor ons om nieuwe en opwindende fenomenen in de wereld om ons heen te ontdekken.
