Zes reïncarnatie verhalen

Reincarnatie Verhalen

1: Purnima Ekanayake

Hoogleraar psychologie aan de faculteit Sociale Wetenschappen van de Universiteit van IJsland, Erlendur Haraldsson, onderzocht het vreemde geval van Purnima Ekanayake, een meisje dat beweerde een fabrikant van wierook te zijn geweest, die stierf bij een verkeersongeval.

Purnima was negen toen professor Erlendur Haraldsson haar voor het eerst zag, in september 1996 in haar huis in Bakamuna, een klein stadje in het districtscentrum van Polunnaruwa, Sri Lanka. Ze had het nog steeds over haar vorige leven, wat op die leeftijd ongebruikelijk is omdat het bij de meeste kinderen vaak stopt rond de leeftijd van vijf of zes jaar. Volgens haar ouders was ze begonnen te praten over haar vorige leven toen ze nog maar drie jaar oud was. Op 4-jarige leeftijd, na het zien van een beroemd tv-programma met de Kelaniya-tempel (Tempel van de pelgrimstocht voor boeddhisten in Sri Lanka en 145 km van Bakamuna), zei Purnima dat ze die tempel kende. Een paar dagen later ging het meisje met haar ouders naar de stad Kelaniya-tempel. Bij het bereiken van de stad zei Purnima: “Ik woonde vroeger aan de andere kant van de rivier (Kelaniya rivier).”

Na verloop van tijd werden de gesprekken van Purnima nog vreemder, ze begon te praten over het hebben van een andere moeder en een andere vader, die in een wierookfabriek werkte. Ze sprak ook over een vreselijk ongeluk met een Zoku (een soort bus). Ondanks de vreemde “verklaringen”, letten de ouders van Purnima niet veel op het feit maar ze dachten dat ze gewoon een slimme meid was met grote verbeeldingskracht.

Op de leeftijd van 6 jaar, realiseert Purnima zich dat haar moeder verdrietig was over een auto-ongeluk dat plaatsvond in de buurt van het huis, waarbij een persoon stierf. Dus probeerde ze haar moeder te troosten door te zeggen:

“Maak je daar maar geen zorgen over, ik kwam hier na een ongeluk.”

Haar ouders, verrast, concluderen dat hun dochter herinneringen lijkt te hebben aan een andere persoon, of meer specifiek, aan een vorig leven.

Gedurende drie jaar onderzocht Erlendur Haraldsson de beweringen van Purnima, de onderzoeksmethodologie bestond uit interviews met alle betrokken getuigen, samen en afzonderlijk. Volgens de herinneringen aan het vorige leven van Purnima was ze een man geweest. Hij werkte in een fabriek die wierook maakte met het merk Ambiga. Volgens haar was hij de beste wierookmaker in het gezin. Ook over zijn overlijden werd gerapporteerd: “Na het ongeluk sloot ik gewoon mijn ogen en kwam hier”, “Ik werd geraakt door een bus” “Er zat een stuk ijzer in mijn lichaam”, zei ze.

Een familiegroep, professor Sumanasiri, die in de buurt woonde van het gebied waar Purnima beweerde te hebben gewoond, besloot de vermeende vorige familie van het meisje te onderzoeken. Ze vertelt over hem als een man:

* Ze -HIJ woonde aan de overkant van de rivier van de Kelaniya-tempel
* Het bedrijf vervaardigde Ambiga-wierook en Gita Pichcha
* Ze -HIJ verkocht wierook op een fiets
* Ze -HIJ had een dodelijk ongeval met een groter voertuig

Met deze informatie begon Sumanasiri te onderzoeken. Hij vroeg de lokale bevolking of ze wierookfabrieken in het gebied kenden. Er waren drie, allemaal kleine familiebedrijven. Tot grote verbazing van Sumanarisi maakte een bedrijf genaamd Ambiga wierook en Geta Pichcha. Sumanarisi poseerde als een koper van wierook en begon wat vragen te stellen aan de eigenaar van de fabriek: La Wijisiri. Op een bepaald moment in het gesprek zei Wijisiri dat zijn broer Jinadasa was overleden, bij een ongeluk met een bus, toen hij wierook meenam van een markt, op een fiets in september 1985, twee jaar voor de geboorte van Purnima.

Toen Sumanarisi terugkeerde, rapporteerde hij zijn bevindingen aan de vader van Purnima. Anderhalve week later maakten het kleine meisje met haar ouders en Sumanasiri een verrassingsbezoek aan de familie Wijisiri. Toen de groep aankwam bij het huis van Wijisiri, die even later aankwam, ontmoette Purnima voor de eerste keer de twee dochters van Wijisiri. Toen Wijisiri het huis binnenkwam, keek het kleine meisje op en zei:

“Dit is mijn broer.”

Wijisiri hield niet van het bezoek, laat staan ​​van een gesprek met Purnima, dus vroeg hij iedereen om te vertrekken, maar Purnima begon te praten over wierook, hoe het werd gemaakt en vroeg naar de pakketten met wierook gemaakt door het gezin.

“Heb je de pakketten veranderd?”, Zei Purnima.

Wijisiri zweeg. Na de dood van zijn broer Jinadasa veranderde Wijisiri de kleur en het ontwerp van de pakketten. Purnima vroeg ook naar zijn knie. Wijisiri had een ongeluk gehad en had zijn knie gebroken, het was Jinadasa die voor hem zorgde.

“Hoe gaat het met Somasiri en Padmasiri?”, Zei Purnima.

Somasiri en Padmasiri waren de beste vrienden van Jinadasa. Iedereen hapte naar adem toen het gesprek dieper ging, Wijisiri was ervan overtuigd dat er iets verbazingwekkends was gebeurd: Purnima was de reïncarnatie van Jinadasa.

Purnima werd geboren met prominente tekens op haar lagere borst. Toen de familie van Purnima Jinadasa’s familie ontmoette, sprak het meisje over deze kenmerken; Ze zei dat de wielen over haar borst en haar linkerkant liepen.

“Dit was het litteken dat ik kreeg toen ik door de bus werd geraakt”, zei Purnima tegen Wijisiri. Wijisiri wist dat de  Purinima-moedervlekken-4-paalverwondingen van Jinadasa zich hadden voorgedaan aan de linkerkant, net onder de borst. Jinadasa werd onmiddellijk gedood, het was een andere broer, Chandradasa, die de familie vertelde nadat ze de ernstige verwondingen aan de linkerkant van de borst zagen, dat de onderste ribben er bijna uit leken te komen.

Enkele van de belangrijkste details van deze zaak zijn dat de twee families erg afgelegen waren en volledig geïsoleerd van elkaar. Veertien van zeventien overeenkomende verklaringen werden gevonden en beoordeeld op gebeurtenissen die plaatsvonden in het leven van Jinadasa, die twee jaar voor de geboorte van Purnima stierf. Moedervlekken van Purnima kwamen overeen met het gebied met de dodelijke verwondingen van Jinadasa. Het meisje had ook kennis van het maken van wierook, iets wat hoogst ongebruikelijk is voor een klein meisje. Over het algemeen maken al deze aspecten: herinneringen, moedervlekken en zelfkennis de zaak van Purnima Ekanayake vrij ongebruikelijk.

Reïncarnatie Verhaal 2: Munna, het gereïncarneerde kind

Het mooie van deze zaak is het ongelooflijke aantal herinneringen van zijn vorige leven, dat het gereïncarneerde kind heeft gehad. Een feit dat, hoewel dit vele jaren geleden gebeurde en nog steeds bewaard is, een duidelijk bewijs is dat reïncarnatie echt is.

Dit verhaal begint op 19 januari 1951 in India. Een jongen genaamd Munna, een zesjarige, speelde voor de winkel van zijn vader die de kapper in de stad was. Twee passerende vreemden namen het kind plotseling mee, zonder dat iemand het merkte, ze brachten hem naar een verre plaats, waar hij later werd vermoord.

De vader, die o de afwezigheid van zijn zoon opmerkt, begint een onderzoek in de gebieden rond de stad, alleen om te ontdekken dat het kind aan de rand van een rivier was onthoofd. Al snel werden de mannen die schuldig waren aan deze vreselijke misdaad gevonden en overgedragen aan de politie, maar er was niet genoeg bewijs van de misdaad, dus werden ze vrijgelaten. Het gezin van het kind was verwoest en zijn moeder begon te lijden aan ernstige zenuwinzinkingen.

Zes maanden later begint dit verhaal een duizelingwekkende wending te nemen wanneer in een andere stad in India een kind wordt geboren en in zijn vroege jaren wat vreemd gedrag begint te vertonen. Op de leeftijd van twee vraagt ​​hij zijn ouders om hem naar zijn vorige huis te brengen, zodat hij zijn ouders en zijn oude speelgoed weer kan zien. Daarnaast heeft het kind ook een vreemde moedervlek die de voorkant van zijn nek kruist.

Dit kind, soms angstig, praat met zijn ouders over zijn andere leven, waar hij werd gedood door twee mannen waarbij hij details vertelde die tot dat moment voorheen onbekend waren voor het publiek. Dit heeft de aandacht van de vader van Munna, die bij verschillende gelegenheden probeert met de jongen te praten, tot zijn ouders het uiteindelijk eens zijn.

Ze gaan op bezoek bij de familie uit het vorige leven van de jongen. Zodra het kind, de kapper en zijn vrouw ziet (Zijn vorige leven ouders), nadert hij hen en omhelst ze intens. Hij herkent ze. In die tijd was hij nog maar 4 jaar oud.

Dit prachtige verhaal is onderzocht door professor Atreva, uit de stad Varanasi en Dr. Jamuna Prasad, die na het spreken met de families van beide kinderen tot de conclusie kwam dat dit weer een ander duidelijk geval van reïncarnatie was.

Reincarnatie : De tweelingzusjes

Dit is een uitzonderlijk verhaal over reïncarnatie. Het gebeurde in 1957 in Engeland. De zusjes Joanna (11) en Jacqueline Pollock (6) overleden beiden door een auto-ongeluk waarbij ze bij een trottoir werden overreden en stierven.

Mevr. Pollock werd een jaar na de datum van het ongeluk weer zwanger en haar man had haar verteld dat hij ervan overtuigd was dat deze geboorte tweelingmeisjes zou brengen die hun dochters waren, dezelfde die een jaar eerder waren gestorven.

Het vreemde is dat de gynaecoloog die mevrouw Pollock behandelde zei dat hij niet meer dan één baby verwachtte, maar dat mevrouw Pollock uiteindelijk twee meisjes baarde. Ze heetten Jennifer en Gillian.

De vader van de meisjes zag dat een van de baby’s, boven haar rechter wenkbrauw, een litteken had dat identiek was aan dat van de dochter Jacqueline die was gevallen toen ze drie was; en het andere meisje had op zijn beurt een moedervlek ter grootte van een duim, op dezelfde plaats als hun tweede overleden dochter.

Vier maanden later verhuisde het gezin naar een ander dorp, maar na twee en een half jaar gingen ze terug naar dezelfde plaats waar ze waren geboren, en hun ouders ontdekten dat de twee meisjes de plek heel goed kenden. Zelfs zonder de school te zien, zouden ze met een vinger kunnen aanwijzen naar waar het was, en hetzelfde gebeurde toen ze naar de plaats verwezen waar een schommel en een glijbaan te gebruiken zijn. Toen de meisjes door hun oude huis gingen, herkende ze elke kamer onmiddellijk.

Toen de meisjes vier werden, opende hun vader de doos waarin hij het oude speelgoed van de overleden dochters had bewaard. Het vreemde voor de ouders was toen elk meisje erkende welk speelgoed tot wie behoorde, en zelfs de poppen noemde met de namen die de overleden zuster gebruikte tijdens het spelen. Ook toonden de meisjes angst voor het passeren van auto’s en vertoonden ze dezelfde ongebruikelijke persoonlijkheidskenmerken als hun vorige dochters.

Reïncarnatie Verhaal 4: Ismail Altinklish

In 1956 werd een jongen genaamd Ismail Altinklish geboren in Turkije, en beweert sinds zijn vroege jeugd in een vorig leven tuinman te zijn geweest, een tuinman genaamd Abeit Szulmus, gedood door een klap tegen het hoofd.

Het kind had een litteken op zijn hoofd, op dezelfde plek waar Suzulmus was geslagen, en vertelde zijn familie een hele reeks details over zijn vorige bestaan. Abeit Suzulmus, die samen met zijn vrouw Sahida en hun twee kinderen in de regio Bahcheche woonde, was door verschillende van zijn werknemers vermoord, die zijn hoofd verpletterden met een ijzeren staaf.

De kleine Ismail Altinklish had zijn ouders altijd gevraagd om hem mee te nemen naar het huis van zijn vorige incarnatie en uiteindelijk gaven ze toe. Toen ze aankwamen bij het voormalige huis van Sulzulmus, kon de jongen alles herkennen wat hem en zijn ouders hadden toebehoord en ontdekten dat alles paste bij de beschrijvingen die het kind eerder had verteld.

Een van de dochters van Abeit bezocht Ismail en was later, na een lang gesprek met hem, ervan overtuigd dat haar vader inderdaad gereïncarneerd was als het jonge kind Ismail Altinklish. Dit is waarschijnlijk een van de best gedocumenteerde reïncarnatie-verhalen die laten zien dat reïncarnatie waar is.

Reincarnatie verhaal 5: Jenny Cockell, een bijzonder verhaal

Jenny is een Britse vrouw die al heel jong wist dat ze een ander leven had geleid. Ze wist dat haar vorige naam Mary was, een jonge vrouw die in de jaren dertig in Ierland woonde. En het ergste van alles was dat haar vroege dood, haar zes kinderen hulpeloos achterliet en haar als gestorven ziel wanhopig achterliet. Dit was een gewicht dat haar ertoe bracht al die ogenschijnlijk trieste herinneringen te ontrafelen.

Op achtjarige leeftijd wist Jenny Cockell dat ze niet altijd in Engeland had gewoond. Haar dromen waren altijd gericht op Ierland in de tijden van hard werken en overleven. Ze wist ook dat haar naam niet altijd Jenny was geweest. De andere vrouw, die in haar dromen leefde, was Maria, maar ze kon zich nooit haar achternaam herinneren.

Jenny probeerde altijd een enigszins normaal leven te leiden. Slechts weinigen wisten dat in werkelijkheid haar leven gespannen was, omdat elke dag nieuwe stukken van het dagelijks leven van een vrouw met de naam Maria in haar gedachten kwamen. Ze wist dat Maria, een Ierse vrouw, veel wandelde, haar huis in de buurt van een beek was en haar handen en vingernagels altijd vuil waren van de grond waaruit ze aardappelen had geoogst en verzameld.

Ze wist dat ze soms honger zou lijden en nooit vlees at. Alleen meel, brood, groenten … gekweekt uit een gebied in de buurt van een spoorweg. Jenny wist ook dat Mary was gestorven tijdens de bevalling op de leeftijd van 35, en dat haar dood voor haar een met grote wanhoop en woede was. Het was te vroeg, haar kinderen waren nog te jong om zonder moeder achtergelaten te worden. Wat zou er van haar zes kinderen worden?

Zo heftig was de intensiteit van die gevoelens en emoties dat Jenny Cockell besloot regressieve hypnose te ondergaan. En wat was het resultaat? De herinneringen en het lijden werden levendiger en meer details begonnen te verschijnen.

Het verhaal van reïncarnatie van deze vrouw werd opgemerkt door de BBC, die interesse toonde in dit soort gevallen. Ze publiceerden het in verschillende mediaformaten en tot ieders verbazing bereikte dit verhaal Malahaide, een klein dorpje in Ierland, waar een boer Maria en haar zes kinderen had geïdentificeerd. Haar achternaam was Sutton en ze was op 24 oktober 1932 in Dublin overleden in het Rotunda-ziekenhuis in Dublin, vanwege gangreen, longontsteking en bloedvergiftiging en liet geen zes, maar zeven kinderen achter.

Jeffrey (1923), Sonny (1924), Philomena (1925), Christopher (1926), Francis (1928), Bridget (1929), Elizabeth (1932). De boer traceerde haar derde zoon, Jeffrey, in Ierland, die hem de adressen gaf van twee van zijn broers Sonny en Francis en wat gebeurde er toen? Wilde Jenny het weten?

Ja, ze nam contact op met hen allemaal, en ontwikkelde speciaal voor Sonny een speciale band, met de verstrekte details, herinneringen en woorden. Elk van deze kinderen, nu volwassenen, erkenden Jenny als hun echte moeder die reïncarneerde. Het leed werd nu verzacht, Jenny’s pijn over het achterlaten van haar jonge kinderen als de jonge moeder Mary werd verzacht in de wetenschap dat ze het hadden overleefd, dat ze ouder waren, eigenlijk ouderen waren en een vol leven hadden geleid terwijl ze zich hun moeder herinnerden, Mary Sutton, die alles had gegeven om hen.

Nog zo’n geweldig reïncarnatieverhaal dat ons doet nadenken over het hiernamaals en onstoekomstige leven.

Reïncarnatie Verhaal 6: Engin Sungur, een kind in Turkije

Een ander beroemd verhaal over reïncarnatie is dat van Engin Sungur, geboren in december 1980 in het ziekenhuis Antakya, Hatay, Turkije.

Toen Sungur een jonge jongen was, reisde hij met zijn familie weg van zijn geboortestad Tavla. Tijdens het reizen wees hij naar een dorp waar ze langsliepen, genaamd Hancagiz, en zei dat hij daar woonde. Hij zei dat hij Naif Cicek heette en dat hij naar Ankara was gegaan vlak voordat hij stierf.

In feite was er een Naif Cicek die, een jaar voordat Sungur was geboren, in die stad was gestorven, maar het gezin van Sungur wilden dat een tijdlang niet weten. Ze voldeden niet onmiddellijk aan zijn verzoek om het dorp van zijn vorige leven te bezoeken.

Op een dag was de dochter van Cicek in het dorp vanSungur, in Tavla had ze gehoord over het gezin van Sungur en zo zocht  Cicek contact. Sungur benaderde haar en zei: “Ik ben je vader.”

Daarna nam de moeder van Sungur hem mee naar Hancagiz om de familie van Cicek te ontmoeten. Het kind identificeerde verschillende familieleden correct, inclusief de weduwe van Cicek. Hij wees naar een olielamp in het huis van Cicek en zei dat hij het in dat leven had gemaakt. Hij vertelde ook een verhaal over hoe zijn zoon hem één keer had geraakt met zijn eigen vrachtwagen terwijl hij erop reed.

Alle uitspraken van Sungur waren correct, alles paste bij de details van het leven van Cicek. Andere afgelegde verklaringen konden niet worden geverifieerd, maar hij vertelde geen enkele onjuistheden.