https://www.telegraaf.nl/binnenland/26598811/__Blunder_helpt_donorwet_door_Kamer__.html
Dus al niet geldig!

D66 heeft een plan…nml iedereen donor, tenzij iemand expliciet aangeeft dat niet te willen zijn.
Nu die kenden we nog niet..jaren geleden was dat al zo nml.
https://www.telegraaf.nl/binnenland/26598250/__Dijkstra_emotioneel_om_donorsucces__.html
Elke keer speelt men weer met die donoren.

Oftewel je bent dus staatseigendom?
Je lichaam en ziel zijn altijd nog van jezelf.
Niemand mag daar over beslissen nml.
Zeker niet de staat!

Het is zeer gevaarlijk, al denken weinig mensen daar bij na.
Stel er is een rijk mens, die een orgaan nodig heeft.
Bereid daar flink voor te betalen.
Bij de bloedbank geeft men gratis bloed dat duur verkocht wordt nml in het ziekenhuis!
Dát feit alleen al klopt niet.
Zo zal men gratis verkregen organen ook flink duur verkopen in ziekenhuizen uiteraard.
Maar goed deze rijke mens wil een orgaan maar dat is er niet.
In een databank met dna, want dat zal er ook vast ooit komen, kan men zien wie wel en niet als donor kan functioneren voor deze rijkaard.
Oké het is dit keer een jongeman van 17 jaar oud.
De jongeman stapt op zijn fiets om naar school te gaan.
Nu weet men dit natuurlijk via zijn smartphone precies te localiseren en men weet via zijn agenda ook precies wanneer hij naar school moet.
Oeps een aanrijding…wat sneu nou!
Oh in de ambulance is er nog een teken van leven.
Hups een injectie maakt daar wel een einde aan.
Donor is gevonden!

Pas dus op voor dit soort idioterie in de wetgeving…dit mag nooit gebeuren!
https://www.telegraaf.nl/binnenland/26598037/__D66__Goed_nieuws_voor_wachtenden__.html
Tjah?
Goed nieuws…?
Mensen die donor zijn, zijn nog niet helemaal dood hé en de organen worden dus uit een nog in leven zijnd lichaam gesneden!
Vergis je niet.
De hersendode zal misschien niets voelen maar toch?
Wie zal het zeggen?

Ik hoop dat men sneller voortgaat met organen kweken via stamcellen etc…want dit is echt ernstig!
Dijkstra zal ook wel flink wat bijverdienen, door deze wet, dankzij en met enkele bevriende artsen!

https://www.telegraaf.nl/binnenland/26597707/__Kamer_stemt_in_met_donorplan__.html

Enkele reacties

-dat de regering zich daar zo druk om maakt snap ik niet helemaal. dat er mensen zijn die geen cent te makken hebben interesseert ze geen bal. maar wel beslissen dat mijn lichaam open gesneden moet worden voor een ander. kan ik dan wel aangeven dat het niet voor criminelen gebruikt mag woorden of is dat weer tegen de privacy wet. regering ga wat nuttigs doen en help vooral de bejaarde mede mens die hebben het hart nodig.

-En die registratie daar gaat dan ook weer van alles mee mis. Dan zeggen ze dat als je geen donor wilt zijn dat ze de informatie niet hebben ontvangen en dan gebruiken ze toch je organen. je hebt gewoon geen zeggenschap over je eigen lichaam. echt schandalig!!!

-Ik vertrouw de ziekenhuizen niet die gerund worden door die verdomde managers die hier natuurlijk zullen proberen een slaatje uit te slaan. Slachoffers van ongevallen e.d. te snel zullen worden opgegeven om maar over hun hart, nieren, lever etc. te kunnen beschikken. Ik ben tegen! Mensen die dit echt willen moeten maar een donor codicil nemen. Zoveel mensen zullen er niet voor zijn want anders hadden ze zich wel opgegeven als donor. D66 van Pechie Pechtold krijgt mijn stem niet!!!

-Behalve als ik protesteer, dan blijkt mijn lichaam eigendom te zijn van de overheid. Financieel zien ze ons al als een citroen om uit te persen, maar zo gauw dat lijf niet meer kan, dan willen ze het ook nog onvrijwillig gaan gebruiken.

-schande, als je geen stappen onderneemt stellen ze organen ook nog, wie bepaalt of ze dood gaan maken of niet als er organen nodig zijn, je bent nog in leven als er besloten wordt wat ze nodig hebben, weer een stap dichterbij om mensen niet meer te genezen maar ze organen te gaan gebruiken. En waar moet je nu aan gaan geven dat je dit niet wil…

-Vanaf 1998 was ik op vrijwillige en idealistische gronden orgaandonor. Nu Pechtold en de zijnen hebben besloten dat ik automatisch een donor ben, meld ik mij af. Een mens wordt niet bij wet automatisch bij zijn geboorte een verhandelbaar setje organen!

-Na je geld zijn je organen aan de beurt. Zelfbeschikkingsrecht is niet meer in deze dictatuur.

-De Nederlandse Staat denkt dus over mijn kadaver te kunnen beschikken ? Nou,ik denk het NIET !

-Dus als een baby levenloos wordt geboren of na enkele min /uren komt te overlijden heeft de dienstdoende arts het recht om het kindje per direct bij de moeder weg te halen om zo snel mogelijk de organen vrij te stellen.

-Heeft Pia Dijkstra ook nagedacht dat er vele en vele mensen uit geloofsovertuiging geen donor mogen/kunnen zijn. Het is zomaar even een punt waar zij met haar partij en de ja stemmende partijen klakkeloos over heen stappen

-Nu gaan heel veel mensen zich uitschrijven, ook mensen die zich als donor op hebben gegeven.

-Kan ij in mijn testament zetten dat ik zelf wil beslissen over mijn lichaam. Weer is er zoiets op een vuile manier doorgedrukt net als referendum Europa en nu weer de oekraine waar zijn ze in den haag mee bezig. Beslissen voor een ander.

-Belachelijk dit We zijn eerder verplicht op te geven, orgaan donor ja of nee, zit nog in mijn portemonnaie vanaf 1999 keuze 4. De overheid bleek niet in staat dit goed te registreren en nu komen ze met dit. Ik zal de ja stemmers een koopovereenkomst sturen voor € 1000,00 waarbij de koop alleen niet door gaat als men dit uitdrukkelijk kenbaar heeft gemaakt. Moet je eens opletten hoe ze dan schreeuwen dat dit niet kan.

-Ik weiger om donor te zijn. Ik hoop dat we daar nog bericht over krijgen, zodat we dat duidelijk in kunnen vullen. Te gek voor woorden dat de Tweede Kamer meent het recht te hebben om te zeggen dat wie niets zegt dat ze dan organen mogen oogsten. Hoeveel geld zou dat o0pbrengen. Want zo denken die lui tegenwoordig.En naar wie gaan die organen. Naar de rijken die hun lichaam om zeep geholpen hebben met drinken en cocaïne gebruik en af en toe iets naar de gewone mens.Schandalig.

-De artsen en de farmaceutische industrie vertellen geen eerlijk verhaal over orgaandonatie. Ze zijn belanghebbenden. Ze vertellen niet van het levenslang medicijnen slikken waardoor je afweersysteem kapot gaat en de kans op kanker vergroot wordt. Geld voor onderzoek gaat niet naar alternatieven zoals het draagbare dialyse apparaat. En wie is de eigenaar van een dood lichaam? De staat?

-Wat een slechte zaak! Dus iedereen die wat minder alert is en niet helder genoeg is om het in te vullen, daar worden maar organen uitgehaald als zij dat misschien niet eens willen.

-Wie kan mij verzekeren dat er straks niet handel wordt gedreven in organen door criminelen die rijk willen worden?

-Schandalig. Geen woorden voor, kun je zien wat voor sukkels er in de kamer zitten.!

-Zelfs onze lichamen zijn al van de staat.

-Doorgeschoten typisch D66 bemoeizucht. Wat komt hierna? Euthanasie voor dementerenden mits niet nadrukkelijk schriftelijk vastgelegd om de ouderenzorg en kosten te ontlasten! Hellend vlak. Niet mee eens hou eerst maar eens een referendum met een objectieve vraagstelling.

-Belachelijk besluit. Uit het krantenartikel bleek dat je hersendood verklaard wordt – dus je bent nog niet werkelijk dood – en dan worden onderdelen van je uitgehaald ! leuk ?

Lees de reacties…

Zwartboek over orgaandonatie

https://www.annetwood.nl/brief-aan-de-ministerraad

Veel artsen beweren dat iemand die hersendood is niets meer voelt.
Jan Kerkhoffs, Christina  Thornsberry, Angèle Lieby en Zack Dunlopp kwamen weer bij en vertelden dat ze alles hadden gevoeld en gehoord maar dat zij met geen mogelijkheid in staat waren geweest om dat kenbaar te maken. Deze mensen waren natuurlijk niet hersendood, dat is duidelijk, maar ze werden wel als dusdanig bezien en behandeld door de artsen, met alle gevolgen van dien. Zack Dunlopp en Colleen Burns lagen zelfs al op de operatietafel. De zuster van Lin liet haar tranen lopen bij het afscheid van haar kinderen maar lijkt desalniettemin voor orgaandonor door te zijn gegaan. Hoeveel meer mensen dit hebben ervaren is niet bekend, velen van hen kunnen het nooit meer vertellen.

Gruwelijke verhalen!
Mijn God wat een aasgieren inderdaad!

Kennis van mij bleek plots ook iets met zijn nieren te hebben.
Blijkbaar had iemand een nier nodig en was diegene een geschikte kandidaat?
Nou een nier moest eruit…
na enige tijd, was het toch niet nodig.
Ging stukken beter plots met een nier die zga niets meer deed?
Oké kan gebeuren?
Maar 3 maand daarna, begon men weer over die nier…die was zo slecht die moest er toch maar uit!
Uiteindelijk toch niet… tweede keer dus!
Vreemd… Klopte het niet met de ontvanger?
Nou goed hierna nooit meer iets gehoord over een slecht werkende nier ofzo hoor.
Gaat prima verder, dus wat als die nier wel verwijderd was?
Om welke reden dan, want die nier is toch weer goed werkende?
Men plaatste een stent, nog geen half jaar later zit deze weer verstopt… maar dat was vorig jaar ook al zo?
Dus weer een operatie of…zegt men maar dat het verstopt zit en kan men zo dankzij operaties weer geld gaan vangen?
Ik blijf dit alles argwanend bekijken…

Ik vertrouw artsen dus ook niet meer!

–

ZIJ KONDEN HET NAVERTELLEN.

Vanwege de privacy zijn een aantal namen slechts summier aangegeven.

6.1 Nederland

E. werd in 2005 hersendoodverklaard.  Omdat zij voorstander was van orgaandonatie werd er door de familie toestemming gegeven tot orgaanuitname. Tijdens het emotionele afscheid bemerkte het zusje van E. dat zij wel reageerde (er rolde een traan uit haar oog). Er werd een extra controle uitgevoerd en daaruit bleek dat E. nog leefde. E. is afgestudeerd en is gezond [12].

Marieke schreef op internet over haar buurvrouw, die was hersendoodverklaard en voor wie de voorbereidingen voor de orgaandonatie werden genomen. Tijdens het emotionele afscheid bemerkten de ouders van Marieke dat de buurvrouw reageerde en hun kon verstaan. Ze reageerde met kneepjes in de hand en kreeg op een gegeven moment tranen in haar ogen. De donatie is niet doorgegaan [13].

Iris schreef op internet over haar zusje, die lag in diep coma. Vier tot vijf keer kwamen de “aasgieren” (haar woorden) langs om te vragen of het zusje orgaandonor mocht worden. Ze stonden aan het bed te popelen om haar leeg te roven. Het zusje van Iris herstelde en leefde gezond verder [14].

L. schreef op internet over een familielid -en mailde mij daar later over- die door drie artsen als beoogd orgaandonor werd gezien. Louis schreef dat de drie artsen de criteria rond hersendood wel erg losjes opnamen en zo snel mogelijk wilden overgaan tot uitname. Het betreffende familielid leeft nog en is gezond [15].

Peter van den Oetelaar (2001, De Goorn) werd met hersenletsel in het ziekenhuis opgenomen, hij lag in een diep coma. De oorzaak van zijn coma bleef langere tijd onbekend. De arts vertelde zijn toenmalige vriendin dat de scan aangaf dat er geen leven meer was, er was ‘niets’ meer en dat hij niet meer dan een kasplantje zou zijn mocht hij blijven leven. Peter wilde geen orgaandonor worden en er werd besloten hem een -er op of er onder- kans te geven. Het pakte goed uit, hij herstelde. Peter heeft tijdens die periode een bewustzijn gehad dat klopte met de realiteit. Ook heeft hij pijn ervaren, waarschijnlijk is dat het moment geweest dat er een katheter werd ingebracht. Zijn bewustzijn werd niet opgemerkt. Zelf zegt hij hierover: “Mijn vriendin is verteld dat ik niet meer wakker zou worden en een kasplantje was geworden. Achteraf bleek dat er alleen tijd nodig was om de enorme hersendruk door de infectie, die mijn hersenen had weggevreten en uit had laten vallen, te genezen. Dat kostte veel tijd, ik lag in totaal drie maanden in het ziekenhuis, maar omdat ik een NEE had ingevuld op mijn donorcodicil, werd de behandeling voortgezet. Als daar een JA had gestaan dan was ik, door die diagnose kasplantje, automatisch orgaandonor geworden en waren mijn organen verwijderd, tijdens de meest kwetsbare periode van mijn leven! Toen ik niemand meer kon bereiken, of voor mezelf kon spreken”.  Hij leeft nog en is in goede gezondheid ondanks het ontbreken van een vierde gedeelte van zijn hersens en een incomplete hersenstam. Peter rijdt auto en motor en vervult een waardevolle functie als vrijwilliger in de maatschappij [16].

Corrie Knikker-Hollander (2005 – Zwolle) was nadat zij niet goed was geworden in het ziekenhuis opgenomen. Het leek erop of zij een herseninfarct had gehad. In het ziekenhuis werd zij aan de apparatuur gelegd en daar werd geconstateerd dat zij hersendood was. Ze reageerde niet meer op prikkels en haar ogen reageerden niet meer. Haar onderlichaam was tot aan haar middel al koud geworden en haar gezicht veranderde. Omdat ze zou gaan sterven werd de apparatuur afgesloten, alleen een zuurstofslangetje bleef achter. De predikant van de Nederlands Hervormde Gemeente kwam het afscheid verzorgen en bad met de familie. Bij zijn afscheid zei hij tegen haar: “Dag zuster, tot ziens”. Daarop begon mevrouw Knikker tegen hem te praten. In 2009 is mevrouw Knikker overleden [17].

Jan Kerkhoffs is Nederlands meest bekende man van wie werd verondersteld dat hij hersendood was na complicaties na een hersenoperatie in 1992. Aan de familie werd gevraagd of Jan orgaandonor mocht worden. De familie stemde niet in en een week later kwam Jan weer bij. Hij was volledig verlamd, maar na intense revalidatie is hij volledig hersteld. Jan vertelde dat hij gedurende de tijd dat hij in diep coma lag alles had gehoord, de pijn had gevoeld die ontstond bij het bewerken van zijn vingernagels maar dat hij op dat moment niet bij machte was dit aan de omgeving kenbaar te maken. Jan is overleden op 6 augustus 2016  [18].

In 1997 viel een man in Eindhoven bij het PSV-stadion van een steiger, zijn naam blijft anoniem vanwege de privacy. Hij werd met ernstig hersenletsel opgenomen in het ziekenhuis. Toen zijn vrouw in het ziekenhuis aankwam werd haar uitgelegd dat de situatie van haar man ernstig was en of zij toestemming wilde geven voor orgaandonatie. In shock en in de veronderstelling dat de medische wereld als dood bestempeld, geheel overeenkomt met datgene wat zij daar onder verstaat, heeft zij uit een soort menslievendheid, toestemming gegeven voor deze orgaandonatie. Later die avond arriveerde het transplantatieteam. De echtgenote van de man wilde haar man niet verlaten en bleef bij hem, gesteund door haar zuster. Plotseling zag haar zuster dat de man zijn arm om haar heen probeerde te slaan. Volgens een ziekenhuismedewerker was dit geen bewuste beweging maar een reflex. Dat geloofde de vrouw niet, iemand die dood is kan geen reflexbeweging maken. Zij begon de toestand te wantrouwen. Ze bleef de hele nacht bij hem en samen met haar zuster verloren zij hem geen minuut uit het oog. Uiteindelijk vertrok het uitnameteam de volgende dag onverrichte zake uit het ziekenhuis. Volgens de dokter die hun eerst alle hoop had ontnomen was er iets onverklaarbaars gebeurd. Haar man werd overgebracht naar Tilburg waar hij werd geopereerd. Ondanks het goede verloop van de urenlange operatie, achtte de neurochirurg de kans groot dat de man gedwongen zou zijn tot een vegetatief bestaan; hij zou als een kasplantje doorleven. De vrouw begon intensief te werken met haar man, masseerde zijn benen en liet hem TV kijken. Haar man kwam na verloop van tijd weer langzaam weer bij kennis. Na langdurig revalidatie heeft hij uiteindelijk zijn rijbewijs weer teruggekregen. Niet alles is volledig hersteld, hij bleef ernstige spraak- en taalproblemen hebben. In 2002 is deze man vredig overleden na een ziekte [19].

6.2 USA

Christina  Nicole Thornsberry (2004 – Spokane) was 31 jaar oud en kwam na het gebruik van het medicijn  Zyprexa in een coma terecht. Na zes dagen rapporteerden twee neurologen dat Christina haar hersenen onherstelbaar waren beschadigd en zij werd hersendoodverklaard. De donatievraag werd gesteld maar de moeder van Christina weigerde toe te geven. Tien dagen later kwam Christina weer bij. Zij heeft verklaard dat zij tot haar enorme schrik hoorde praten over het uitnemen van haar organen t.b.v. orgaandonatie. In haar niet opgemerkte bewustzijn heeft zij geroepen haar niet open te snijden, dat ze nog leefde, maar niemand die het opmerkte. Ook voelde zij de pijn die haar werd toegediend om te zien of zij reageerde [20].

Zack Dunlapp (2008 – Oklahoma) was 21 toen hij een ongeluk kreeg met zijn quad. Zijn hersenen waren ernstig beschadigd en  in het ziekenhuis werd geen hersenactiviteit meer gemeten. Na het onderzoeksprotocol werd hij hersendoodverklaard. Zijn ouders gaven toestemming voor orgaandonatie. Enkele minuten voor aanvang van de operatie ging de verpleegkundige die tevens een neef is van Zack stevig met zijn zakmes langs de onderkant van de voet van Zack waarop Zack zijn voet terugtrok. Nadat hij weer bij was gekomen vertelde hij aan de familie dat hij alles  had gehoord. Hij was woest want hij was niet dood maar kon het niet laten merken. Na langdurige revalidatie gaat het goed met Zack [21].

Colleen Burns (2009 – Syracuse, New York) van 41  raakte na een overdosis drugs in coma. Ze werd hersendoodverklaard. Een dag voor de uitname-operatie constateerde een verpleegster dat Colleen met haar teen reageerde op haar aanraking. Ze zei nog niets. De volgende dag, vlak voor de operatie zou beginnen  zag een operatieassistente de neusvleugel van Colleen trillen, desondanks kreeg Colleen 20 minuten later  het kalmeringsmiddel Ativan ingespoten.  Precies op het moment dat de operatie zou beginnen opende Colleen haar ogen.  Twee weken later mocht Colleen het ziekenhuis weer verlaten [22].
Noot: het ziekenhuis werd veroordeeld tot een boete van $ 6000 voor deze fout.

Sam Schmid (2011 – Arizona) was 21 en raakte levensgevaarlijk gewond bij een auto-ongeluk. Per helikopter werd hij vervoerd naar een medisch centrum waar hij werd geopereerd aan een levensbedreigend aneurysma. Sam reageerde nergens meer op en werd hersendoodverklaard. Aan zijn ouders werd de donorvraag gesteld. Zijn moeder wilde een week bedenktijd. Na twee dagen begon Sam bij bewustzijn te komen. De revalidatie nam veel tijd in beslag maar Sam leeft nog en speelt weer basketbal [23].

George Pickering III (2015 – Tomball) werd door zijn vader van de dood gered toen de medici hem van de kunstmatige beademing wilden halen. George had een hersenbloeding gehad en was door de behandelende artsen hersendoodverklaard. Onder bedreiging van een revolver wist de vader drie uur lang tegen te houden dat zijn zoon als orgaandonor zou worden vrijgegeven. De moeder van de jongen had hiervoor toestemming gegeven. Gedurende de tijd dat de vader de procedure tegenhield kneep George in zijn hand. Vader George II vertelde later dat de procedure te snel ging en wilde kost wat kost tijd met zijn zoon doorbrengen [24].

Abigail Kopf (2016 – Michigan)  was veertien toen ze bij een schietpartij in Michigan door een kogel in haar hoofd werd getroffen. Omdat ze zich had opgegeven voor orgaandonatie lag Abigail klaar voor de uitname. Plotseling kneep Abigail in de hand van haar moeder, ze was toch niet hersendood en werd met spoed naar de IC gebracht. Twee maanden later kon zij het ziekenhuis weer verlaten [25].

Taylor Hale (2011 – Iowa) was met wat vrienden aan het donderjagen na een voetbalwedstrijd. Zij sprong met een vriendin op een geparkeerde auto toen plots de auto ging rijden. Taylor viel van de auto en liep ernstig hoofdletsel op. Ze werd in een kunstmatig coma gebracht. Na een week verergerde haar situatie ernstig en de artsen vroegen de familie te overwegen Taylor vrij te geven voor orgaandonatie, ze werd hersendoodverklaard. Later die dag werd Taylor afgesloten van de beademing, maar ging zelf ademen, nog wat later opende ze haar ogen en kon haar vingers en tenen weer bewegen. Na maanden revalidatie kan Taylor alles weer zelf doen en gaat weer naar school[26].

Jenny Hamann (Illinois) heeft haar leven te danken aan haar echtgenoot. Op 25-jarige leeftijd kreeg zij epilepsie. Zij kreeg medicatie voor een ziekte die niet samen kon gaan met haar medicatie tegen epilepsie. Daardoor kreeg ze een zware epileptische aanval. Jenny werd twee keer gereanimeerd en raakte in coma. Ze hoorde wel hoe de artsen haar als orgaandonor wilden gebruiken en dat ze hersendood zou zijn maar haar man was volhardend en weigerde toestemming te geven. Na drie weken kwam Jenny weer bij. Zij is volkomen hersteld en is later als verpleegster gaan werken [27].

6.3 England

Steven Thorpe (2008 – Warwickshire) was 17 jaar oud en zat in een auto die op een op hol geslagen paard botste. Een van zijn vrienden overleed daarbij. Artsen deden er alles aan om de zwellingen in zijn hoofd weg te halen, maar kwamen uiteindelijk tot de conclusie dat de situatie hopeloos was. Steven werd hersendoodverklaard.De donatievraag werd gesteld maar de ouders van Steven weigerden dit en verzochten om nader onderzoek door een Genral Practicor en een neuroloog. Die constateerden dat er weer enige hersenactiviteit was en Steven werd uit het kunstmatige coma gehaald. Twee weken later kwam Steven weer bij kennis [28].

6.4 Hong Kong

Suzanne Chin (2013 – Hong Kong) werd onwel en kreeg een hartstilstand, ze werd met een ambulance naar het ziekenhuis vervoerd. Haar hersenstam was dood en  haar hypofyse werkte niet meer volgens de artsen. Haar toestand verslechterde en ze werd hersendoodverklaard. Haar man en haar broer geven geen toestemming haar van de beademing te halen. Er wordt een ‘second opinie’ gevraagd en ook deze arts verklaarde haar dood. Desondanks begon Suzanne levenstekens te geven en herstelde binnen een week waarna zij het ziekenhuis kon verlaten. Inmiddels heeft zij haar werk als advocaat weer opgepakt en woont in Singapore met haar man en kinderen [29].

6.5 Canada

Madeleine Gauron (2011 – Quebec) was 76 jaar oud en kwam als gevolg van een verkeerde behandeling in het ziekenhuis in coma. Reanimatie mislukte. Het ziekenhuis liet de familie weten dat Madeleine hersendood was en vroeg toestemming om de organen uit te nemen. De familie wilde wel toestemming geven maar wilde eerst nader onderzoek over haar status, was zij wel echt overleden. De volgende dag kwam Madeleine weer bij uit haar hersendode toestand [30].

6.6 Zweden

Jimi Fritze (2014 – Gotenburg) kreeg een hersenbloeding tijdens de vakantie. Hij hoorde tijdens zijn diepe coma in het ziekenhuis hoe werd besproken om zijn organen te doneren en hoe hij gecremeerd zou worden, hij vroeg zich af of hij het vuur zou voelen en zien. Hij hoorde en zag alles maar kon tot zijn ontzetting niet reageren. De arts die hem behandelde vertelde aan zijn vriendin dat hij ‘niets’ meer zag op de scan. Tot groot geluk van Jimi kwam er later een meer ervaren arts terug van vakantie die de scan bekeek en wel zag dat de zaak niet hopeloos was. Na twee jaar revalidatie kan hij weer spreken en bewegen, maar is wel afhankelijk van een rolstoel [31].

6.7 Frankrijk

La Pitie-Salpetriere hospital (2008 – Parijs)
Een 45 jarige man was binnen gebracht met hartstilstand en werd tot de komst van het uitnameteam kunstmatig in leven gehouden door o.a. hartmassage. De man was op straat in elkaar gezakt als gevolg van een hartinfarct. De man werd met spoed naar het la Pitie-Salpetriere ziekenhuis gebracht. Het hart kon niet meer worden gereanimeerd. De procedure voor orgaandonatie werd in werking gezet. Deze procedure werd ongeveer 90 minuten volgehouden. Op het moment dat de uitname-arts de operatie wilde beginnen begon de man weer zelf ademen en begon zijn hart weer te kloppen. De man kon later weer lopen en praten, maar de artsen blijven zorgelijk of het herstel van zijn hersens [32].

Angèle Lieby (2009 – Straatsburg) kreeg last van zware hoofdpijn. De pijn werd zo erg dat zij door haar man naar de spoedeisende hulp van het ziekenhuis in Straatsburg werd gebracht. Er werd geen oorzaak gevonden maar dan verliest zij het bewustzijn. Haar toestand ging snel achteruit. Ze werd in een kunstmatig coma gebracht waar ze niet meer uit ontwaakte. Na tien dagen verpleging op IC werd zij hersendoodverklaard. Haar hersengolven waren meerdere keren gemeten, er was geen hoop meer voor Angèle. Tijdens de duistere periode hoorde zij praten en begreep dat ze hersendood was verklaard en dat er gesproken werd over de mogelijkheid om haar als orgaandonor vrij te geven, ze kon pijn voelen maar niet reageren. Aan haar bed werd gesproken over haar begrafenis. Haar dochter Cathy zat vol emotie aan haar bed toen zij zag dat er een traan uit het oog van haar moeder gleed. Het herstel van Angèle heeft de nodige tijd gevergd. Drie jaar na haar ziekte heeft Angèle haar ervaringen beschreven in het boek “Een traan heeft mij gered” [33].

6.8 Denemarken

De 19-jarige Carina Melchior (2011 – Aarhus), die na een ernstig auto ongeluk in coma lag was door haar artsen al opgegeven. De jonge Deense vrouw, bij wie de organen zouden worden verwijderd voor transplantatie, vertoonde echter tekens van leven toen ze werd losgekoppeld van de hart-longmachine. Een jaar na haar ongeval rijdt Carina weer paard, praat ze weer en gaat ze naar feestjes [34].

HOOFDSTUK 7

VERHALEN DIE DE WENKBRAUWEN DOEN FRONSEN

7.1 Nederland

T.S schreef mij over haar man, hij overleed in het ziekenhuis na een verkeerde diagnose over zijn herseninfarct, dit bleek geen infarct te zijn maar een aneurysma. Aan de familie werd gevraagd de man vrij te geven voor orgaandonatie. De familie stemde in onder voorwaarde dat eerst autopsie zou worden verricht. Later bleek dat de organen voor de autopsie waren verwijderd [35].

Tinne Kroone (2011 – Berkhout) vertelde mij over haar dochter. Na een ernstig ongeval lag Sofie zwaargewond op de IC. Zij werd beademd en op een gegeven moment ging Sofie weer zelf ademen. Dat was niet goed voor de druk in haar hoofd en de beademing werd onmiddellijk platgespoten. Sofie reageerde met haar hartslag op het praten van de familie. Door de artsen werd steeds hoop gegeven dat het misschien weer goed zou komen. Ondertussen bleef de transplantatiecoördinatrice maar komen en komen om de familie over te halen hun dochter vrij te geven voor orgaandonatie mocht het niet goed gaan. Omdat binnen de familie een meisje wacht op longtransplantatie stonden de ouders van Sofie voor een moeilijke keuze. De longen van Sofie mochten niet naar haar nichtje omdat zij niet boven aan de lijst stond. Nadat de familie had ingestemd met donatie van de nieren zodra Sofie de laatste adem had uitgeblazen ging Tinne buiten even roken. Tot haar verbazing stond de auto van het orgaantransport al klaar terwijl zij net hadden ingestemd? Vanaf dat moment ging het snel bergafwaarts met Sofie. Binnen 48 uur na het ongeval was Sofie overleden door het uitschakelen van de beademing. Bij thuiskomst van Sofie viel het Tinne en de begrafenisondernemer op dat haar been verbonden was. Omdat Tinne tijdens de verpleging geen verwonding aan haar been had gezien werd het verband opengemaakt. Daar bleek een schaafwond onder te zitten die er eerder niet was. Is er zonder toestemming huid weggenomen? Tinne en haar familie moeten levenslang leven met de gedachte dat zij mogelijk te snel hebben ingestemd met de levensbeëindiging van hun dochter omdat de transplantatiecoördinatrice  zo enorm aanhoudend was [36].
Opmerking:
Het medisch dossier van Sofie zal worden onderzocht om te zien of er onregelmatigheden hebben plaatsgevonden.
Een medewerkster van het ziekenhuis heeft bij het ziekenhuis een klacht ingediend omdat de transplantatie-coördinatrice wel erg veel druk op de familie uitoefende.

Een bizar verhaal dat plaatsvond in een Nederlands ziekenhuis is te lezen in het boek “Ongestoord Sterven” van Renate Greinert. Tijdens de uitvoering van een hartoperatie ging het mis. Terwijl de bloedsomloop buiten het lichaam in stand werd gehouden stopte het eigen hart van de patiënt. Het kon niet meer gereanimeerd worden. De patiënt is dan niet dood, maar onder narcose en wordt kunstmatig in leven gehouden. Feitelijk kon de patiënt op deze manier weer uit narcose worden gehaald. De patiënt beschikte over een gezonde nier waarvoor in het ziekenhuis interesse was. De voorwaarde voor orgaanuitname dat de patiënt hersendood moet zijn verklaard was niet aanwezig. Na afweging van alle problemen werd besloten de nier te verwijderen zonder de hersendood af te wachten en zonder toestemming van de familie. Het risico dat de patiënt tegen alle verwachting in wakker zou worden met een functionerend hart werd op de koop genomen [37].

Een radiologisch laborante vertelde dat er een kennis van haar bewusteloos binnen was gebracht. Daar was zij niet bij maar zij maakte wel een paar dagen later een CT-scan van zijn hersenen. Er was geen enkele afwijking te zien! Omdat zij hem al lang kende, probeerde zij of hij een reactie kon geven op wat ze zei. Ze merkte dat hij haar stem herkende, dat hij probeerde om te reageren maar dat slechts heel basaal voor elkaar kreeg. De laborante was ervan overtuigd dat hij reageerde en vertelde dat ook aan de neuroloog. Enkele dagen later sprak de laborante de vrouw van de patiënt. Zij vertelde dat de neuroloog tegen haar gezegd had dat er op de CT-scan dermate grote afwijkingen te zien waren dat het beter zou zijn voor de patiënt om alle behandeling te stoppen, hij zou anders een kasplantje worden. De laborante wilde zeggen dat er helemaal geen afwijkingen op de scan zichtbaar waren (wat eigenlijk niet mag) en dat dit onzin was, maar op dat moment vertelde de vrouw dat de patiënt al gestorven was! [38]

In een aantal ziekenhuizen in Nederland wordt wel narcose gegeven tijdens de uitname-operatie. Dat is vreemd. Artsen beweren immers dat iemand die hersendood is niets meer kan voelen. Een verpleger antwoordde op mijn vraag waarom er narcose wordt gegeven dat de narcose voorkomt dat er stresshormonen vrijkomen. Hoezo komen er stresshormonen vrij? De donor is toch dood? Die kan toch niets meer voelen, hoe kan de donor dan met stress reageren?  [39]

G. schreef mij over zijn ervaring met het ongeval en de orgaandonatie van zijn broer. Zijn broer verongelukte en werd binnen 48 uur vrijgegeven voor orgaandonatie. Achteraf bleken alleen zijn hartkleppen bruikbaar. G. heeft altijd een innige band gehad met zijn broer. Op het moment dat zijn broer een ongeval kreeg ervoer G. dit terwijl hij ruim 700 kilometer verder was. Hij wist niet wat hem overkwam toen hij plotseling in elkaar zakte, later hoorde hij van het ongeval dat op datzelfde moment plaatsvond. G. heeft geen afscheid kunnen nemen van zijn broer. Hij werd later op een niet te omschrijven manier door zijn broer bezocht en daarbij liet zijn broer hem ervaren hoe pijnlijk het moment is geweest toen zijn hartkleppen werden weggesneden en hoe liefdeloos het is geweest wat hem is aangedaan in de poging hem leeg te halen. Dit verhaal is alleen uitlegbaar aan en accepteerbaar door  mensen die zelf vergelijkbare ervaringen hebben gehad [40].

Anjo van de Mortel was 30 jaar betrokken bij het verwijderen van organen bij overleden mensen die toestemming hadden gegeven voor de donatie. Tot in 2009 haar man Boris werd getroffen door een ernstige hersenbloeding. Toen kwam zij er achter dat ze eigenlijk niets wist over orgaandonatie. Bij aankomst in het ziekenhuis kreeg zij te horen dat de situatie hopeloos was en er werd gevraagd om de organen te doneren. “Er werd dus niet eerst de diagnose gesteld dat Boris hersendood was en vervolgens de vraag gesteld of tot donatie mocht worden overgegaan, maar omgekeerd.” Gedurende de bedenktijd besloot Anjo om alsnog toestemming te geven. Tot op de dag van vandaag weet ze niet waarom ze toch toestemming heeft gegeven.
Ze schrijft hierover:

“Ik werk al jaren als assistent op de operatiekamers in het Sint Annaziekenhuis in Geldrop. Boris werkte daar ook. Hij was geestelijk werker. Dat hield eigenlijk in dat hij altijd klaar stond voor de mensen daar. Eén van de dingen die hij deed, was de vraag aan nabestaanden stellen of we de organen van de patiënt mochten doneren. Veel mensen dachten dat hij voor orgaandonatie was en geregistreerd was met een ja. Maar dat was niet zo. Hij liet de beslissing namelijk aan zijn nabestaanden over. Aan mij en mijn kinderen dus. Boris en ik hadden vaak gesprekken over het leven en de dood. Ook orgaandonatie werd veel besproken. Ondanks dat Boris de vraagsteller van orgaandonatie in het Sint Anna was, stond hij dus niet geregistreerd met een ja. Hij was fel tegen de voorlichting van de overheid.  Het werd te veel vanuit één kant belicht. En daar was ik het toen al mee eens.”

Pas na deze toestemming werd een EEG van Boris zijn hersenen gemaakt. Drie keer bleek het EEG aan te geven dat er nog hersenactiviteit was. Op die manier kon hij geen orgaandonor zijn. Dus werd overwogen om hem orgaandonor te laten zijn nadat de levensondersteunende apparaten waren uitgeschakeld. Op de ochtend van de vierde dag was het EEG vlak en was het niet meer nodig om ‘de stekker eruit te halen’. Anjo dacht het ergste te hebben gehad, doch kwam dan tot de conclusie dat zij zich had vergist. Ze had er geen idee van dat Boris vreselijke testen moest ondergaan. De artsen wilden Anjo wegloodsen maar zij wilde bij haar man blijven. Ze was er getuige van hoe Boris getest werd met slangen en ijswater, te mensonterend om te zien. Anjo dacht dat hij zou stikken [41]. Ze liet zich niet wegsturen maar de beelden die op haar netvlies staan gebrand zullen haar hele leven bij haar blijven. Voor Anjo volgde de meest afschuwelijke nacht van haar leven.

Een arts die is gepromoveerd op het onderwerp hersendood vergeleek een opmerking over de bewegingen die patiënten maken op de operatietafel als ze worden opgesneden met een dier waar de kop vanaf was is gesneden en die door elektrische prikkels in het ruggenmerg zijn poten zal bewegen. Een mens met hersenletsel die in een diep coma ligt en zonder narcose wordt aangesneden heeft zijn hoofd nog en wordt niet in het ruggenmerg geprikt met elektrische prikkels, die wordt door de huid en de botten aan de voorzijde van zijn torso aangesneden. De vergelijking van deze arts gaat alle fatsoen te buiten [43].

Op 23 augustus 2016 reageerde een mevrouw onder de naam Lin op een internetdiscussie over orgaandonatie.
Lin schreef op 23 augustus 2016 om 11:16
“Mijn zus zou ook hersendood zijn na een half u reanimatie, haar nieren werkten niet meer en ze Hong al een jaar aan dialyse. Ons moeder en haar kinderen waren akkoord met orgaan donatie vermits ze zelf ook gehoopt had op een nieuwe nier en dus ook op de lijst stond! Ik had toch heel de tijd zoiets van ja maar jullie kunnen wel zeggen dat ze hersendood is maar hoe weet ik dat zeker? Toen mijn zus haar dochter kwam afscheid nemen terwijl ze al jaren geen contact meer hadden zei ik tegen mijn zus dat haar dochter en zoon mee in de kamer waren. Uit de ogen van mijn zus rolden op dat moment de tranen uit haar ogen. Mijn hele gevoel zei blijf van mijn zus af wat er ook gebeurd. Ga er niet in snijden voor andere organen er uit te halen terwijl ze dit misschien beseft. Dit hele proces heeft mij zo pijn gedaan!” [44]

https://www.annetwood.nl/brief-aan-de-ministerraad