De mus die een Libelle ving
In de zon keek ik naar alles wat maar voorbij wilde komen in mijn tuin.
Natuurlijk enorm veel mussen, kraaien die krassend overvliegen, duiven
die koeren en loeren, en spreeuwen die schreeuwen.
En daar kwam ons mussen kereltje weer aan, hij zit hier vaak, waarschijnlijk
zit zijn vrouwtje onder de hete dakpannen te broeden aan de overkant.
Hij had een flinke libelle te pakken, haps zo uit de lucht geplukt.
Hij ging dit even opvreten voor mijn ogen. 😮
Zeer interessant hoe hij vakkundig de vleugeltjes van het lijfje trok.
Blijkbaar zijn vleugeltjes van libelles intens goor!
Hierna zag ik de libelle in elkaar duiken en krimpen bij elke pik in zijn lijfje. (
Wat klinkt dat dubbelzinnig, hahaha! Scusi)
Best wreed wel hoor.
Arm diertje dacht ik nog.
Je hoorde hem bijna roepen om hulp.
Maar ja, zonder vleugeltjes kan een libelle ook niet meer libelle zijn natuurlijk.
Dus dat redden ging hem maar niet meer worden, aangezien er geen rolstoelen zijn voor libelles enzo.
En duct tape op je vleugels nah…gaat ‘m niet meer worden hoor.
Vaag dat het geruk aan die vleugeltjes me steeds maar bijblijft…
En even later vond ik nog 4 vleugeltjes op de grond…net zoals in het plaatje.
Ik dacht toch maar even delen…misschien is het een onzinnig en stom verhaaltje ofzo?
Ik vond het wonderlijk en ook hoe ik later die vleugeltjes bekeek in het zonlicht…prachtig!
Wat een wonder zijn we toch allemaal!
En mussen moeten ook eten natuurlijk.
En zijn vrouwtje en zijn kinderen ook.
