Nieuwe gegevens over slachtoffers van de grieppandemie van 1918 weerleggen eerder onderzoek

Een nieuwe analyse van gegevens van de grieppandemie van 1918, waarbij wereldwijd meer dan 50 miljoen mensen om het leven kwamen, biedt een nieuw perspectief op de impact van griep op verschillende bevolkingsgroepen .

Vroeger werd gedacht dat griep zowel gezonde jonge mensen trof als mensen die al aan een ziekte leden of lichamelijk verzwakt waren. Recent onderzoek uitgevoerd door wetenschappers van McMaster University en de University of Colorado Boulder is echter in tegenspraak met deze mening. De onderzoekers analyseerden de leeftijden van de overledenen en onderzochten de toestand van de botten van de slachtoffers, en concludeerden dat degenen die het meest kwetsbaar waren voor overlijden door griep tekenen vertoonden van eerdere ecologische, sociale en voedingsstress.

“Ons leven is altijd gevormd door sociale, culturele en immunologische factoren, en dit wordt bepaald door onze bestaansomstandigheden en zelfs onze dood, zelfs in het verre verleden. We hebben dit gezien met het voorbeeld van de COVID-19-pandemie, waarbij sociaal-culturele achtergrond heeft de kans op overlijden sterk beïnvloed”, legt Amanda Wissler uit , assistent-professor antropologie bij McMaster en senior auteur van het onderzoek.

De meeste onderzoeken naar de pandemie van 1918 zijn gebaseerd op historische documenten , zoals vitale statistieken, censusgegevens en verzekeringsgegevens. Geen van deze bronnen verschafte echter informatie over reeds bestaande levensomstandigheden, omgevingsfactoren, voeding en andere chronische stressfactoren die de gezondheid gedurende het hele leven zouden kunnen beïnvloeden.

Voor hun onderzoek analyseerden de wetenschappers de overblijfselen van 369 mensen die waren gehuisvest in de Hamman-Todd Skeletal Collection in het Cleveland Museum of Natural History. Ze stierven allemaal tussen 1910 en 1938 en werden in twee groepen verdeeld: degenen die stierven vóór de pandemie en degenen die tijdens de pandemie stierven.

Onderzoekers zochten naar tekenen van stress en schade in de beenbeenderen van slachtoffers van pandemieën. Ze ontdekten dat de vorming van nieuwe botten als reactie op ontstekingen (zoals veroorzaakt door fysiek trauma of infectie) het meest actief was bij degenen die stierven tijdens de pandemie, wat wijst op de aanwezigheid van een onderliggende ziekte.

Er is aangetoond dat bestaande chronische ziekten, zoals astma of hartfalen, risicofactoren zijn die de kans op nadelige gevolgen van infectieziekten, waaronder griep, vergroten.

Wetenschappers hebben ook benadrukt dat racisme en institutionele discriminatie deze trends mogelijk hebben verergerd, en dit is waargenomen in de context van de COVID-19-pandemie. Tijdens de Zwarte Dood in Londen liepen mensen die eerder waren blootgesteld aan stressoren zoals het milieu, voeding en ziekte bijvoorbeeld een groter risico om de pest op te lopen en te sterven in vergelijking met hun gezondere leeftijdsgenoten.

“De resultaten van ons onderzoek doen twijfel rijzen over de toenmalige populaire overtuigingen en anekdotisch bewijsmateriaal. Het schetst een complex beeld van leven en dood tijdens de pandemie van 1918”, zegt Wissler .

Wetenschappers zijn van plan de invloed van de sociaal-economische status op de sterfte in hun toekomstige werk te blijven bestuderen .

Bron