Negatieve informatie heeft gevolgen voor de mensen om u heen
Een dokter, een oudere dame, gaf les aan de militaire medische school.
Ze werkte haar hele leven in het kinderziekenhuis. En eens zei ze iets heel interessants.
Haar kinderen hadden alle mogelijke besmettelijke ziekten opgelopen, ook al is ze arts en heeft ze goed voor hen gezorgd.
Het waren zeer actieve, vrolijke en goed gevoede kinderen, en de dokter nam alle mogelijke veiligheidsmaatregelen in acht die ze kon bedenken en respecteerde de sanitaire en hygiëneregels, maar de kinderen bleven virussen en bacteriën opvangen.
Zodra ze thuiskwam, douchte ze en droeg ze bijna steriele huiskleding. Ze waste constant haar handen en gebruikte hand-desinfecterende middelen, maar de kinderen kregen precies dezelfde ziektes als de patiënten die ze in het ziekenhuis behandelde. En ze zouden meteen ziek worden als ze een bijzonder moeilijke en vervelende zaak op haar werk had.
Noch de vitamines, noch het versterken van het immuunsysteem hielpen, dus de dokter werd wanhopig. Ze dacht er zelfs aan om de kinderen naar Moskou te brengen – in die tijd was het een van de weinige plaatsen waar speciale laboratoria waren uitgerust om het immuunsysteem te testen.
Op een dag had de dokter een heel moeilijke zaak op het werk en ze was uitgeput, maar ze was zo bang om meteen naar huis te gaan omdat ze dacht dat haar kinderen weer ziek zouden worden. Dus besloot ze naar de film te gaan en een avonturenfilm te kijken met Indiana Jones. Na de film, met een gevoel van schuld en opwinding tegelijk, kwam ze naar huis.
De kinderen werden niet ziek. Ze bleven springen en lachen zoals alle gezonde kinderen zouden moeten doen. De volgende keer dat de dokter een moeilijke zaak had, ging ze op bezoek bij haar vriendin, waar ze thee met koekjes dronk en praatte en lachte. Opnieuw bleven de kinderen gezond.
De dokter was erg slim en ze bedacht dat ze na haar werk ergens heen moest gaan, in plaats van meteen naar huis, hoe moe ze zich ook voelde.
Ze begon te wandelen door de prachtige parken, waar prachtige bloemen en fonteinen stonden. Dan liep ze het plein rond, ging op de banken zitten en pas daarna ging ze naar huis.
En de kinderen bleven goed. Ze was extreem scherp en ze kwam tot de conclusie dat het niet alleen om microben, virussen en bacteriën ging.
De ziekten waren eigenlijk doordrenkt met de gedachten die ze elke avond na het werk naar huis bracht. Negatieve gedachten hadden zoveel invloed op haar kinderen.
En deze simpele en primitieve conclusie was juist – sindsdien was er geen ziekte in huis. Dus je moet niet naar huis haasten naar de mensen van wie je houdt, nadat je ruzie hebt gehad, of je was op een plek waar niet veel positieve dingen gebeuren.
U brengt hen ongewild iets slechts mee; verdriet en stress. Zelfs als je niet spreekt over wat je hebt meegemaakt, doen je gedachten en gevoelens dat wel.
