COVID-19 heeft een overlevingspercentage van 99,95% voor mensen onder de 70 – Stanford Professor of Medicine

Dr. Jay Bhattacharya, MD, PhD, van de Stanford University School of Medicine deelde onlangs dat het overlevingspercentage voor mensen onder de 70 jaar ongeveer 99,95 procent is. Hij zei ook dat COVID minder gevaarlijk is dan de griep voor kinderen.

Waarom is er zo’n grote kloof tussen zoveel artsen en wetenschappers met betrekking tot de reactie op de pandemie? Waarom wordt de ene kant constant belachelijk gemaakt en gecensureerd door Big Tech-bedrijven? Moeten regeringen de bevoegdheid hebben om lockdowns verplicht te stellen?

Wat is er gebeurd: Dr. Jay Bhattacharya, MD, PhD, van de Stanford University School of Medicine in Californië verscheen onlangs in een JAMA (The Journal of the American Medical Association) Netwerkgesprek naast Mark Lipsitch, DPhil en Dr. Howard Bauchner, die interviews afnemen vooraanstaande onderzoekers en denkers in de gezondheidszorg over hun JAMA- artikelen.

Tijdens het gesprek zei dr. Bhattacharya dat het overlevingspercentage van COVID-19, gebaseerd op ongeveer 50 studies die zijn gepubliceerd met seroprevalentiegegevens, voor mensen ouder dan 70 jaar 95 procent is. Voor mensen onder de 70 jaar is het overlevingspercentage van COVID-19 99,95 procent. Hij verklaarde verder dat de griep gevaarlijker is dan COVID-19 voor kinderen, en dat we (Amerika) dit jaar meer griepdoden bij kinderen hebben gehad dan COVID-sterfgevallen.

Het is duidelijk dat zijn opmerkingen openstaan ​​voor interpretatie en soortgelijke opmerkingen die op internet rondzweven, zijn weerlegd door de ‘factcheckers’ van Facebook.

Bhattacharya heeft deze studie, gepubliceerd in het Bulletin van de Wereldgezondheidsorganisatie, aangehaald om tot zijn conclusie te komen, samen met, zoals hierboven vermeld, nog veel meer.

Deze feiten en vele andere hebben Bhattacharya geïnspireerd, samen met dr.Martin Kulldorff, hoogleraar geneeskunde aan de Harvard University, een biostatisticus en epidemioloog, en dr.Sunetra Gupta, professor aan de universiteit van Oxford, een epidemioloog met expertise in immunologie om The Grote verklaring van Barrington .

De verklaring verzet zich sterk tegen lockdown-maatregelen die door verschillende regeringen over de hele wereld worden en zijn ingevoerd. De verklaring bevat een indrukwekkende lijst van medeondertekenaars van gerenommeerde artsen en professoren uit de hele wereld, en heeft nu bijna 50.000 handtekeningen van artsen en wetenschappers. De verklaring heeft ook ongeveer 660.000 handtekeningen van bezorgde burgers.

De verklaring stelt:

De verklaring is geschreven vanuit een mondiaal perspectief op het gebied van volksgezondheid en humanitaire hulp, met speciale aandacht voor hoe de huidige COVID-19-strategieën onze kinderen, de arbeidersklasse en de armen dwingen de zwaarste last te dragen. De reactie op de pandemie in veel landen over de hele wereld, gericht op lockdowns, het opsporen van contacten en isolatie, brengt enorme onnodige gezondheidskosten met zich mee voor mensen. Op de lange termijn zal het leiden tot een hogere COVID- en niet-COVID-mortaliteit dan het gerichte beschermingsplan dat we in de Verklaring oproepen.

In de verklaring staat ook dat naarmate de immuniteit van de kudde toeneemt, het risico op infectie voor iedereen, inclusief de meest kwetsbaren, afneemt. Bhattacharya heeft uitgelegd dat hij en zijn collega’s kudde-immuniteit niet als een strategie zien, maar als een simpel “biologisch feit”, en voegt eraan toe: “Het zal uiteindelijk gebeuren. Dat is hoe epidemieën eindigen. Dus de enige vraag is hoe je daar komt met de minste hoeveelheid menselijke ellende, dood en schade. ” De beste manier, zei hij, is “erkennen wie werkelijk in gevaar is en enorme creativiteit, middelen en energie besteden om hen te beschermen.”

De verklaring beveelt aan maatregelen te nemen die de kwetsbaren beschermen zonder de hele bevolking op slot te doen, bedrijven te sluiten en de toegang van mensen tot gezondheidszorg te beperken.

Stefan Baral, een epidemioloog van infectieziekten aan de Johns Hopkins School of Public Health, zei dat hij adaptieve interventies ondersteunde om mensen met een verhoogd risico te beschermen in plaats van brede opsluiting van hele populaties. Hij zei dat zijn moeder in Zweden woont en “ik zou nergens anders willen dat mijn moeder was. Ik hou van mijn moeder en ik voel dat ze daar veilig is. ”

Een rapport gepubliceerd in het British Medical Journal met de titel Covid-19: “Verbluffend aantal” extra sterfgevallen in de gemeenschap wordt niet verklaard door covid-19 ″ heeft gesuggereerd dat quarantainemaatregelen in het Verenigd Koninkrijk als gevolg van het nieuwe coronavirus mogelijk al hebben gedood meer Britse senioren dan het coronavirus tijdens de maanden april en mei. Volgens de gegevens is Covid-19 slechts verantwoordelijk voor 10.000 van de 30.000 extra sterfgevallen die zijn geregistreerd in bejaardentehuizen tijdens het hoogtepunt van de pandemie. Het artikel suggereert en citeert ook Britse gezondheidsfunctionarissen die beweren dat deze onverklaarbare sterfgevallen mogelijk zijn opgetreden omdat quarantainemaatregelen senioren hebben verhinderd toegang te krijgen tot de gezondheidszorg die ze nodig hebben.

Bhattacharya heeft ook een schatting van het Wereldvoedselprogramma van de Verenigde Naties aangehaald, die aangeeft dat pandemische lockdowns die onderbrekingen in de voedselketen veroorzaken, naar verwachting tegen het einde van dit jaar 135 miljoen mensen tot ernstige honger en honger zullen drijven.

Dit zijn slechts enkele van de vele voorbeelden en zorgen waar de verklaring naar verwijst.

Een ander perspectief op deze overlevingskansen? Volgens professor Robyn Lucas , hoofd van het National Center for Epidemiology and Population Health aan de Australian National University,

Overlevingspercentages en het percentage van de bevolking dat niet is gestorven zijn twee heel verschillende aantallen: “Ze gebruiken de hele populatie in plaats van het aantal dat de diagnose van een infectie heeft gesteld. Dus dit is niet echt ‘overleven’ – om een ​​ziekte te overleven, moet je de ziekte in de eerste plaats hebben, ”vertelde prof. Lucas aan AAP FactCheck in een e-mail. ( bron )

Waarom dit belangrijk is: nog nooit hebben we zoveel gerenommeerde artsen, wetenschappers en experts in het veld gezien die zich verzetten tegen de aanbevelingen en acties van de Wereldgezondheidsorganisatie en meerdere regeringen om een ​​gezondheidscrisis te bestrijden. Het feit dat er een grote kloof is tussen de wetenschappelijke en medische gemeenschap, doet nadenken over hoe regeringen de verplichte autoriteit kunnen hebben om onze planeet af te sluiten als er niet echt een wetenschappelijke consensus is om dat te doen.

Wat ook behoorlijk zorgwekkend is, is het feit dat grote technologiebedrijven, zoals Facebook, actief informatie en meningen censureren en markeren die tegen die van de WHO en de gezondheidsautoriteiten van de overheid zijn. Onpopulaire meningen en aanbevelingen krijgen ook niet echt aandacht door de reguliere media en worden door hen vaak belachelijk gemaakt. De Great Barrington Declaration is een geweldig voorbeeld.

Vanwege alle discrepanties zou het geen slecht idee zijn voor regeringen om gewoon de wetenschap te presenteren en sterke aanbevelingen te doen en de burgers te laten doen wat ze zouden willen doen. Ieder is eigen, dat is slechts mijn mening. Ik denk dat we meer dan capabel genoeg en intelligent genoeg zijn om voor onszelf de juiste handelwijze te bepalen. Veel mensen hebben het vertrouwen in hun regering verloren en dit komt doordat de acties die door hen zijn ondernomen simpelweg de vraag doen rijzen of ze beslissingen nemen met het belang van de geesteswetenschappen voorop.

Voeren ze echt de wil van de mensen uit?

Als het om COVID-19 gaat, hebben we gezien dat dit misschien niet het geval is. Kamran Abbas is arts, hoofdredacteur van het British Medical Journal en redacteur van het Bulletin van de Wereldgezondheidsorganisatie. Hij heeft een artikel over COVID-19, de onderdrukking van de wetenschap en de politisering van de geneeskunde gepubliceerd in het British Medical Journal.

Daarin stelt hij het volgende:

De wetenschap wordt onderdrukt voor politiek en financieel gewin. Covid-19 heeft op grote schaal staatscorruptie ontketend en is schadelijk voor de volksgezondheid. Politici en de industrie zijn verantwoordelijk voor deze opportunistische verduistering. Dat geldt ook voor wetenschappers en gezondheidsdeskundigen. De pandemie heeft onthuld hoe het medisch-politieke complex in een noodsituatie kan worden gemanipuleerd – een tijd waarin het nog belangrijker is om de wetenschap te beschermen.

Als we regeringen toestaan ​​en hen de macht geven om geweld te gebruiken terwijl zoveel mensen het niet eens zijn met hun aanbevelingen, rijst de vraag hoeveel macht hebben de entiteiten? En waarom? Waarom kiezen we ervoor om op zo’n manier geregeerd te worden? Waarom zijn we niet vrij om onze eigen beslissingen te nemen?

Belangrijker dan feiten is ons vermogen om met elkaar om te gaan en vanuit het perspectief van een ander te kijken. We moeten begrijpen waarom degenen die het niet met ons eens zijn, zich zo voelen, en ze moeten proberen ons te begrijpen. Voortdurend ruzie maken en oneens zijn met elkaar en altijd in een staat van constante scheiding zijn lost niets op. Nu meer dan ooit moeten we elkaar respecteren en proberen te kijken vanuit een perspectief dat niet het onze is. Kunnen we niet een middenweg vinden en allemaal met elkaar opschieten? Het is oké om vragen te stellen en onze regeringen uit te dagen, sterker nog, het zou aangemoedigd moeten worden.

Velen van ons voelen het verlies van vrijheden, en zelfs met nieuwe maatregelen zoals die in dit artikel worden gepresenteerd, zien we nu hoe onze realiteit beperkt kan worden als we ervoor kiezen om niet deel te nemen aan bepaalde maatregelen waar we het niet mee eens zijn. Het probleem dat we lijken te hebben, is te bepalen hoe we moeten communiceren over COVID, de angsten die we eromheen hebben en hoe we als gemeenschap samen kunnen komen om ‘een grens te trekken’ over waar we misschien te ver gaan.

Kunnen we echt accepteren dat het beheersen van ieders leven en wat ze wel en niet kunnen doen, het beste is wat we kunnen doen met een virus met een extreem lage sterfte? Geeft dit aan hoeveel angst we hebben voor het leven? De problemen met onze algemene gezondheid? Als de zorg de gezondheidszorgstelsels onder druk zet, zien we dan de beperkingen van hoe onze rigide sociale infrastructuren niet flexibel kunnen zijn en misschien is het tijd om naar een nieuwe manier van leven in de samenleving te kijken? Misschien een nieuwe manier die is gebouwd op een heel ander wereldbeeld?

Nee, ik heb het hier niet over geen grote reset , ik heb het over iets veel diepers. Ik heb het over het opnieuw onderzoeken van de diepe vragen over wie we zijn, waarom we hier zijn en wat voor soort toekomst we echt willen creëren. Vragen die we misschien zijn vergeten terwijl we blijven jagen op wat ons huidige wereldbeeld en systeem voor ons bungelt. Misschien is het tijd om even op adem te komen en de crisis voor ons te zien als een oproep om een ​​aantal veel diepere vragen te stellen dan een gewoon gesprek ons ​​uitnodigt om te stellen.

https://www.collective-evolution.com/2020/11/28/covid-19-has-a-99-95-survival-rate-for-people-under-70-stanford-professor-of-medicine/