Twee vooraanstaande Zweedse gezondheidsexperts leggen uit dat COVID-lockdowns miljoenen mensen hebben gedood

“In de loop van deze pandemie heb ik vaak gewenst dat Hans Rosling nog leefde. Voor degenen die het niet weten, hij was een arts en een professor aan het Karolinska Institutet, die een bijzondere interesse had in wereldwijde gezondheid en ontwikkeling. In 2012 riep Time Magazine hem uit tot een van de 100 meest invloedrijke mensen ter wereld. Tijdens de laatste paar maanden van zijn leven, in 2017,  schreef hij een uitstekend boek genaamd ‘Factfulness’, dat het grootste deel van zijn denken samenvatte, en beschreef hoeveel van de dingen die mensen ‘weten’ over de wereld volkomen verkeerd zijn. Hans Rosling is een soort held van mij, en als hij nog leefde, zou hij zeker hebben bijgedragen aan het brengen van wat gezond verstand in de huidige situatie. Met zijn wereldwijde invloed, denk ik dat mensen zouden hebben geluisterd … Twee voormalige collega’s van Hans Rosling bij Karolinska Instituet, professor Anna-Mia Ekström en professor Stefan Swartling Peterson, hebben de gegevens van UNICEF en UNAIDS doorgenomen en zijn tot de conclusie gekomen dat ten minste evenveel mensen zijn gestorven als gevolg van de beperkingen om covid te bestrijden als direct aan covid zijn overleden. “

Het bovenstaande citaat is afkomstig van Sebastian Rushworth, een arts in Zweden. Toen ik zijn recente blogpost las , kwam ik het feit tegen dat, zoals je hierboven kunt zien, twee voormalige collega’s van Hans Rosling bij Karolinska Instituet, professor Anna-Mia Elkström en professor Stefan Swartling Peterson, de gegevens van UNICEF en UNAIDS hebben doorgenomen, en komen tot de conclusie dat er ten minste evenveel mensen zijn omgekomen als gevolg van de beperkingen om COVID te bestrijden als er direct aan COVID zijn overleden. Ik heb dit geverifieerd met behulp van meerdere bronnen, en het is waar, deze professoren kwamen inderdaad tot deze conclusie, en er zijn veel bronnen die dit uitdrukken. Ze zijn geïnterviewd over hun bevindingen op SVT, de Zweedse openbare omroep. Als je Zweeds spreekt, je kunt hier een documentaire bekijken waarin hun conclusies worden besproken . ​

 

Voordat we verder gaan, zou ik willen vermelden dat lockdowns in feite meer mensen hebben gedood, al gezien het feit dat we weten dat sterfgevallen worden gemarkeerd als “COVID” -sterfgevallen, in veel gevallen niet echt het gevolg zijn van COVID. De volksgezondheid van Ontario stelt bijvoorbeeld duidelijk dat sterfgevallen zullen worden gemarkeerd als COVID-sterfgevallen, ongeacht of het duidelijk is of COVID de oorzaak was of heeft bijgedragen aan het overlijden.

Dr.Ngozi Ezike, directeur van het Illinois Department of Public Health,  verklaarde het volgende  tijdens de eerste golf van de pandemie:

Als je in het hospice zat en al een paar weken te leven had gekregen en je bleek ook COVID te hebben, dan zou dat als een COVID-overlijden worden geteld, ondanks dat als je aan een duidelijke alternatieve oorzaak  stierf  , het nog steeds wordt vermeld als een COVID-overlijden . Dus iedereen die wordt vermeld als een COVID-sterfgeval, betekent niet dat dit de doodsoorzaak was, maar ze hadden COVID op het moment van overlijden.

Professor Anna-Mia Elkström en professor Stefan Swartling Peterson waren niet de enigen die hun bezorgdheid uitten. De gevolgen van lockdowns zijn talrijk, en we kiezen deze aanpak voor  een virus met een overlevingspercentage van 99,95 procent  voor mensen onder de 70 jaar en een overlevingspercentage van 95 procent voor mensen ouder dan 70. Dat gezegd hebbende, weten we het wel. dat de belangrijkste reden is om te voorkomen dat ziekenhuissystemen overbelast raken door schijnbare COVID-gevallen.

Er werd al vroeg in de pandemie nagedacht over de schade van de lockdown , een  rapport  gepubliceerd in het British Medical Journal met de titel  Covid-19: “Verbluffend aantal” extra sterfgevallen in de gemeenschap wordt niet verklaard door covid-19 ″   heeft gesuggereerd dat quarantainemaatregelen in het Verenigd Koninkrijk als Als gevolg van het nieuwe coronavirus zijn er in de maanden april en mei mogelijk al meer Britse senioren omgekomen dan het coronavirus.

Bhattacharya, MD, PhD schreef  een artikel   voor  The Hill met de  titel “Feiten, niet angst, zullen de pandemie stoppen.” Daarin wijst hij op een aantal feiten met betrekking tot de implicaties van lockdown-maatregelen, waaronder ook het feit dat:

Internationaal hebben de lockdowns ertoe geleid dat  130 miljoen mensen  op de rand van de hongerdood staan,  80 miljoen kinderen die  risico lopen op difterie, mazelen en polio, en  1,8 miljoen patiënten die het  risico lopen te overlijden door tuberculose. De lockdowns in ontwikkelde landen hebben   de armen in arme landen verwoest . Het World Economic Forum  schat  dat door de lockdowns nog eens 150 miljoen mensen in extreme armoede zullen vervallen, 125 keer zoveel mensen als er zijn overleden aan COVID.

Laten we ook de mentale / psychologische gevolgen van lockdowns niet vergeten, samen met de economische factoren.

Bovendien hebben veel wetenschappelijke publicaties aangetoond dat lockdowns geen invloed hebben op de verspreiding van het virus. Een  studie  gepubliceerd door vier medische professoren van Stanford University heeft bijvoorbeeld geen bewijs gevonden dat het gebruik ondersteunt van wat zij ‘niet-farmaceutische interventies’ (NPI’s) noemen, zoals lockdowns, sociale afstand nemen, bedrijfssluitingen en thuisblijven. Deze maatregelen waren volgens het onderzoek niet voldoende en niet voldoende om de verspreiding van COVID te stoppen en zijn daarom niet nodig om de verspreiding van het virus tegen te gaan.

Een groep artsen en wetenschappers publiceerde een essay voor het American Institute for Economic Research waarin de gegevens werden uitgelegd en gepresenteerd waarom zij denken dat lockdowns niet alleen schadelijk, maar ook nutteloos zijn om COVID te bestrijden. In het essay presenteren ze een groot aantal studies die dezelfde conclusies ondersteunen als in de bovengenoemde Stanford-studie. Dat lees je hier .

Een ander probleem met de pandemie is het probleem van valse positieven. Een aantal gerenommeerde bronnen, waaronder veel volksgezondheidsfunctionarissen, hebben hun bezorgdheid geuit over het potentieel van valse positieven, vooral bij het testen van asymptomatische mensen. Veel van deze mensen, en op basis van mijn onderzoek het merendeel van hen, zullen feitelijk “false positives” zijn. Dit betekent dat ze het virus niet hebben en / of niet in staat zijn om het aan anderen over te dragen. Natuurlijk beweren Facebook-factcheckers en anderen daar anders over, en hierin schuilt nog een uitdaging. Feitencontrole gaat gepaard met censuur van verschillende meningen, en daarom horen velen niets over deze andere perspectieven omdat ze worden buitengesloten. Mogen we geen andere geloofwaardige perspectieven verkennen?

Je kunt daar meer over lezen (PCR-testen en false positives) en toegang krijgen tot bronnen voor die claim, hier .

De censuur van wetenschap

Wat wetenschappers plaagt die het soort informatie delen dat hierboven wordt gedeeld, is de censuur die ze ervaren. Een   brief aan de redacteur,  gepubliceerd in de New England Journal of Medicine met de titel  ‘Open Schools, Covid-19, and Child and Teacher Morbidity in Sweden’, schreef bijvoorbeeld het volgende:

“Ondanks dat Zweden scholen en kleuterscholen open heeft gehouden, vonden we een lage incidentie van ernstige Covid-19 onder schoolkinderen en kinderen in de voorschoolse leeftijd tijdens de SARS-CoV-2 pandemie … Geen enkel kind met Covid-19 stierf … Onder de 1.951.905 miljoen kinderen die waren 1 tot 16 jaar oud, 15 kinderen hadden Covid-19, MIS-C of beide aandoeningen en werden opgenomen op een IC, wat gelijk is aan 1 kind op 130.000. “

Volgens een recent artikel gepubliceerd in het British Medical Journal:

“De Zweedse regering heeft gezegd dat ze de wetten inzake academische vrijheid zal versterken nadat een vooraanstaande Zweedse academicus aankondigde dat hij stopte met zijn werk aan COVID-19 vanwege een stortvloed aan intimiderende opmerkingen van mensen die het oneens waren met zijn onderzoeksresultaten of er een hekel aan hadden.”

De leidende Zweedse academicus is degene die het artikel heeft gepubliceerd waarnaar hierboven wordt verwezen.

Hieronder staat een tweet van professor Jay Bhattacharya, een medische professor van Stanford waarnaar ook eerder in het artikel wordt verwezen.

 

Wat zegt het uiteindelijk over onze wereld als zoveel wetenschappers, geloofwaardige informatie en gegevens worden gecensureerd? Wat zegt het als slechts één kant van de medaille wordt benadrukt en gepusht door onze regeringen en reguliere media, terwijl de andere kant wordt belachelijk gemaakt, genegeerd, niet wordt erkend en als het erin slaagt grip te krijgen en de massa te bereiken, wordt het bestempeld als een ‘ complottheorie?”

Hieronder is een tweet van Martin Kulldorff , een professor in de geneeskunde aan de Harvard University. Samen met Bhattacharya en Dr. Sunetra Gupta, professor aan de Universiteit van Oxford, een epidemioloog met expertise in immunologie en een van ’s werelds meest vooraanstaande deskundigen op het gebied van infectieziekten, ging de Great Barrington Declaration van start.

 

Als er één ding zeker is, is het het feit dat een open en transparant wetenschappelijk debat moet worden aangemoedigd, niet stilgelegd en gecensureerd. Ik heb het al vele malen eerder gezegd, het is vreemd hoe iemand als Dr. Anthony Fauci onmiddellijke viraliteit kan bereiken via de reguliere media, maar tienduizenden experts in het veld zien nooit het daglicht.

De wetenschap wordt onderdrukt voor politiek en financieel gewin. Covid-19 heeft op grote schaal staatscorruptie ontketend en is schadelijk voor de volksgezondheid. Politici en de industrie zijn verantwoordelijk voor deze opportunistische verduistering. Dat geldt ook voor wetenschappers en gezondheidsdeskundigen. De pandemie heeft onthuld hoe het medisch-politieke complex kan worden gemanipuleerd in een noodsituatie – een tijd waarin het nog belangrijker is om de wetenschap te beschermen. ​ Hij is redacteur van de  Journal of the Royal Society of Medicine  en  JRSM Open . Ontleend aan de zijne publiceerde een stuk  in de BMJ, getiteld “Covid-19: politisering,” corruptie “en onderdrukking van de wetenschap.”

Zelfs als we niet in een lockdown zaten, zouden we ons nog steeds in vraag moeten stellen “Normal.

“Dit is momenteel een belangrijke vraag, en we zien het in alles, van alternatieve media tot reguliere media. Zoals we zagen met premier Justin Trudeau van Canada  ,  waarschuwen zelfs politici hun burgers dat wat u nu ziet gebeuren tot op zekere hoogte het ‘nieuwe normaal’ zal zijn. Wat bedoelen ze hiermee? Moeten we willen dat de dingen teruggaan naar hoe ze waren vóór deze pandemie? Hebben we een toekomst met nog meer beperkingen in zicht?

Vanuit mijn perspectief wil ik niet dat de dingen weer ‘normaal’ worden. Waarom zeg ik dit? Omdat ik mezelf de vraag stel: heeft het leven vóór en zelfs tijdens deze pandemie de mensheid echt laten gedijen? Was het ergens in de buurt van waartoe de mensheid in staat is? Of is het een samenleving en wereld die zijn ontworpen vanuit programmering die ons hebben overtuigd om fundamentele overleving te accepteren als hoe we zouden moeten leven … als normaal?

Dit kan voor iedereen een vraag zijn, ongeacht waar je op deze planeet woont. Of de wekelijkse ratrace de realiteit is of dat je je zorgen moet maken of je je volgende maaltijd wel of niet krijgt, is jouw realiteit, is dit echt hoe we willen leven en waartoe de mensheid in staat is?

Zo nee, hoe kunnen we het gesprek dan verschuiven om te beginnen te onderzoeken hoe we de manier waarop we in onze samenleving leven kunnen veranderen?

BRON