Glitches in the Matrix: onverklaarbare zaken

Glitches in the Matrix: onverklaarbare zaken  (deel 6)

Gebruikers van de Reddit-website praten over vreemde gevallen die hen thuis, op het werk of op straat zijn overkomen. De term Glitch in the Matrix is ​​het meest geschikt om ze uit te leggen. Dit is een voorwaarde dat we nog steeds in een computersimulatie leven.

Ontmoeting met zijn zoon voor zijn geboorte

Dus het gebeurde 7 of 8 jaar geleden. Mijn man en ik lagen eens in ons bed en we keken tv. En plotseling zag ik uit mijn ooghoek een klein kind dat in de deuropening van onze slaapkamer stond.

Ik dacht dat het Connor was, onze eerstgeborene, hij kroop soms uit zijn bed en kroop dan stilletjes omhoog om ons bang te maken. Ik stootte mijn man aan met mijn elleboog en vertelde hem er over. Ondertussen ging het kind de slaapkamer in en toen hij het bed naderde, zagen we allebei dat dit niet Connor was. 😮

Hij bewoog zich nogal onhandig, boog zijn hoofd omlaag en zijn krullen op zijn hoofd stuiterden bij elke stap, en je kon zijn luier steeds horen kraken. Dat wil zeggen, het was dus volkomen echt. Hij kwam dicht bij het bed en hurkte toen abrupt neer, alsof hij iets op de vloer zag. En verscheen niet meer. Toen we meteen naar de plek keken waar hij stond, en toen onder het bed, was hij nergens te bekennen …

 

We keken elkaar aan en ik zei tegen mijn man: ‘Hebben we een geest gezien?’ En toen glipte er iets door mijn hoofd en ik zei: “Wat als dit ons ongeboren kind is, alleen dat met krullen, en we hebben hem in de toekomst per ongeluk gezien?” Mijn man hield van deze fantasie en we lachten. En toen vergaten ze dit incident.

We dachten toen helemaal niet aan het tweede kind en waren niet van plan hem de komende jaren te krijgen. Voor het geval dat we direct na dit vreemde visioen naar Connor’s kamer gingen en controleerden of hij het zeker niet was. Connor sliep diep in zijn bed.

Enkele maanden gingen voorbij en ik kwam er plotseling achter dat ik zwanger was. Het was een jongen, en we noemden hem Liam. Nu is hij twee jaar oud en op een dag zag ik hoe hij onhandig door de kamer liep. Hij bewoog zich traag zoals het kind toen in onze slaapkamer, boog zijn hoofd omlaag en zijn  krullen stuiterden bij elke stap die hij zette. Toen ik dit zag, leken ze me met een emmer ijswater te overgieten.

Het leed geen twijfel dat het Liam was, die ik toen met mijn man zag. En de eigenaardigheden gaan door met hem. Toen ik hem eenmaal in een droom zag, kwam hij naar me toe, droeg een rood shirt en zijn prachtige krullen waren onverwachts kort afgesneden. Die nacht bleef hij ’s nachts bij mijn moeder thuis en toen ik hem de volgende dag ging ophalen, bleek dat hij een rood shirt droeg en zijn haar was kort geknipt.

Mam zei dat ze besloot het haar te knippen en dat hij vanmorgen een rood shirt aan wilde trekken.

Ik geloof dat het een soort storing in de Matrix is, maar misschien wist onze zoon hoe hij op het astrale vlak moet reizen en op een dag besloot hij terug te keren naar de toekomst en ons te bezoeken. Dit alles kan worden beschouwd als speculatie en hallucinatie, maar mijn man zag hem ook in de slaapkamer, dus het is niet zo gemakkelijk het af te doen als een hallucinatie.

Een celgenoot las mijn gedachten

Deze zaak maakte me echt bang, maar intrigreerde me tegelijkertijd ook enorm. Dit gebeurde een paar jaar geleden toen ik naar de gevangenis moest wegens een poging tot diefstal (het was een domme fout, waarbij gelukkig niemand gewond is geraakt). Daarna belandde ik in de gevangenis en ze stopten me in een cel voor twee.

Mijn celgenoot en ik raakten snel in gesprek en na een paar weken besloot hij me een ongebruikelijke focus te laten zien. Hij zei: “Kijk me aan en bedenk een woord in je hoofd. Elk woord.” Ik deed het, en toen keek hij zorgvuldig in mijn ogen en zei dat ik me moest indenken alsof ik dit woord in gedachten schreef.

Ik deed wat hij zei, ik dacht het woord “Cuba” omdat ik uit Cuba kwam, dit was het eerste dat in me opkwam. En hij zei meteen dat ik het woord “Cuba” in gedachten had. Ik besloot dat dit een interessante truc was en vroeg hem een ​​nieuw woord te raden. En hij raadde het opnieuw. En dan keer op keer.

Toen besloot ik de taak ingewikkelder te maken en zei dat ik nu over het nummer zal nadenken. Ik verzon een complex getal als “1483”, daarna schreef ik het mentaal in mijn hoofd en mijn celgenoot vertelde onmiddellijk dat nummer! De volgende dagen begon ik hem opnieuw lastig te vallen met het verzoek mijn gedachten opnieuw te lezen, maar nu weigerde hij. Hij zei dat dit bij iedereen zo is. Mocht hij iemand deze truc laten zien, dan heeft diegene geen rust meer.

Pizza is niet van deze wereld.

Dit verhaal is 100% waar en ik heb het al eerder aan veel mensen verteld. Ze weten het allemaal zeker dat het ofwel een mislukking van de Matrix is ​​of een soort mislukking in de ruimtetijd. Dit gebeurde begin jaren negentig in ons winkelcentrum. Het was een regenachtige lentedag, maar mijn vader en ik besloten toch te gaan wandelen. En we gingen samen naar het winkelcentrum.

Er was een pizzeria in het centrum, papa vroeg of ik honger had en ik zei; heel veel. We gingen erheen maar ik voelde meteen iets onaangenaams, daarom had ik kippenvel. Ik keek snel naar mijn vader en hij had zo’n uitdrukking op zijn gezicht, alsof hij dat ook voelde.

Het is moeilijk te beschrijven wat precies “zo anders” was. Allereerst leken alle kleuren van het interieur te koud en gedempt, maar zelfs de geluiden in dit café waren op de één of andere manier vervormd. En de mensen die aan de tafels zaten staarden ons meteen aan toen we binnenkwamen. Ze waren allemaal gekleed alsof ze uit de jaren zeventig waren, en mijn vader en ik waren gekleed in de mode van de jaren negentig. Mijn vader droeg een veelkleurig sportjack en ik droeg een zwart sweatshirt met een grote witte inscriptie ‘Champion’ ervoor.

Mensen keken ons zo aandachtig aan dat we ons met die aandacht ook ongemakkelijk voelden. We bestelden snel twee porties pizza (vader betaalde contant, één pizza kost $ 2), aten ze zo snel mogelijk op en verlieten de zaak. Zodra we buiten de pizzeria waren, verdwenen alle onaangename gevoelens plotseling.

3 of 4 jaar gingen voorbij, ik was toen al 18 en ik liep een keer met mijn vriend in hetzelfde winkelcentrum. Ik herinnerde me hier meteen de vreemde pizzeria met mensen gekleed in kleding uit de jaren 70, en vertelde er mijn vriend over. Hij raakte erg geïnteresseerd en zei meteen dat hij naar deze plek wilde gaan kijken.

We gingen naar die plek in het centrum waar de pizzeria was gevestigd, maar om de een of andere reden kon ik hem nergens vinden. Onderweg kwamen we een oudere schoonmaker tegen en ik vroeg hem hoe we bij de pizzeria kon komen. Hij keek ons ​​verbaasd aan en zei dat er de afgelopen 15 jaar geen pizzeria was geweest in dit winkelcentrum.

Elke keer als ik me dit herinner, krijg ik kippenvel, en ik vertelde alles aan mijn vader. En mijn vader is een heel logisch persoon en gelooft niet in onverklaarbare zaken, maar zelfs hij kan niet begrijpen wat er is gebeurd. Sterker nog, het bleek dat hij en ik toen wij in die pizzeria waren, die zich blijkbaar in een andere realiteit of op een ander moment in de tijd bevond.

Ik ben nog steeds doodsbang voor wat er is gebeurd

Vandaag zat ik op de bank toen mijn hond me passeerde, op weg naar zijn bank, die naast de bank achter mij  ligt. Gisteravond verslikte ze zich in iets kleins, het bleek popcorn te zijn, dus lette ik op haar ademhaling, alleen om er zeker van te zijn dat dit stuk niet in de keel bleef steken.

De hond liep achter de bank enging uiteindelijk blijkbaar te slapen. Ik hoorde haar adem. Een paar minuten ademde ze volkomen normaal, en toen begon er iets als een licht snurken. Dit is over het algemeen ook een normale situatie voor haar als ze slaapt en hangt af van de positie van het lichaam waarin ze ligt. Daarom merkte ik bij mezelf op dat ik snurkte, maar maakte me er geen zorgen over.

Dit ging nog eens 5 minuten door en toen hoorde ik walgelijke (eigenlijk absoluut angstaanjagende) geluiden van snurken met hoesten en piepende ademhaling. Ik sprong meteen op en rende naar het gedeelte van de bank om de hond te controleren, en de tweede keer dat ik naar de bank keek, stopten alle geluiden abrupt. En haar plek was helemaal leeg.

Sterker nog, op dat moment rende mijn hond met mijn ouders op het gazon bij het huis en ze liep daar al minstens een half uur. Ze kon niet alleen het huis zijn binnengaan, naar de bank zijn gegaan en op de een of andere manier te verdampen toen ik naar haar bank keek.

Nu weet ik niet wat ik zag, en hoorde daar maar anderhalve meter van me af, maar nu ben ik bang om in mijn huis te blijven en wil ik een exorcist bellen. Ik weet ook niet hoe ik vannacht moet slapen.

Pratende baby

Ik weet niet tot wie ik me met dit verhaal moet wenden, en als ik alleen in de kamer was, zou ik zelfs besluiten dat het een hallucinatie of een droom was. Het gebeurde 10 jaar geleden toen mijn ex-partner en ik in ons bed lagen en onze pasgeboren dochter bij ons was. Ze was toen nog maar een maand oud.

Baby’s op deze leeftijd huilen of zwijgen; ze zijn fysiek nog niet in staat om zelfs individuele geluiden te maken, om nog maar te zwijgen van lettergrepen. Het was middag, we lagen lui op bed, ik lag op mijn buik, mijn ex lag op zijn rug en mijn dochter lag op een kussen tussen ons in. We lagen met gesloten ogen en genoten van de stilte.

En plotseling hoorde ik een rustige maar duidelijke stem heel dicht bij me. Een stem zei: ‘Help me.’ De stem werd meteen gehoord door mij en mijn ex. We openden tegelijkertijd onze ogen en toen vroeg ik hem: ‘Hoorde je dat?’ Zijn ogen stonden wijd open en hij zei dat hij net een stem die ‘Help me’ zei, had gehoord.

Ik zag angst op zijn gezicht en we konden het niet uitleggen, dus ik sprak er gewoon niet meer over. Een week ging voorbij voordat we ons realiseerden dat het ons niet nep leek en we hebben deze stem echt gehoord. Mijn man gelooft dat dit ons dochtertje was die aan het praten was. Bovendien waren dit duidelijk gesproken woorden, niet sommige geluiden die op deze woorden zouden kunnen lijken, maar correct gesproken “Help me”. En geen schreeuw, maar een zachte stem.

Op dat moment maakte onze dochter helemaal geen geluid, zij kan nog niets behalve huilen. Zelfs geen geluiden die enigszins op woorden kunnen lijken. We zijn allebei rationeel denkend, we geloven niet in paranormale verschijnselen. Maar we weten niet wat het was.

http://paranormal-news.ru/news/gljuki_v_matrice_neobjasnimye_sluchai_v_bytu_chast_6/2020-05-06-16853