De weet
In verstoerde woorden
Sprak hij over zijn intelligentie
Zijn ware Zijn
Kijk mij eens
Glanzen
Als man
In dit onderaardse Venijnomeen!
Zijn glimmende rattenogen zo charmant
Wisten sommigen te bekoren
Deed zijn onderdanen
Nederig dalen
In aanzien
Van zijn aanschijns
Wenste hij dit nr op zijn doodsbed ooit
Gelijk twinkelende sterren vanuit zijn ogen
Glimmende stoutheden
Vanuit zijn miniscule lach
Matig gegeven aan zg geliefden
Zei hij met een satanische lach
Ondertussen
Leden anderen zijn verdrietigheden
Die hij had verstopt
In dromerige werelden
Tranen die zij huilden
Om zijn stille verdorvenheid
Riep hij om liefde
Zo groot dat hij
Was verstorven op zijn witte lippen
van de dood
Die hem toegrijnsden
Zo dacht hij nog in prille jaren
En vergooide hij de liefde van zijn leven
Voor dat wat blond was
maar net als zij
Geloofde hij zijn eigen woorden
maar zijn dromen waren wreder
Dan zijn geest wilde toegeven
Het lot bracht hem zijn herinneringen
misschien ooit in een geestlijke verlorenheid
van jaren
En ouderdom
Wie zal het hem kwalijk nemen
Als zij dit enkel weet?