Rond 1960 alleenstaande moeders stonden vaak hun kind af
https://www.rtlnieuws.nl/nieuws/nederland/artikel/4484111/eugenie-53-gedwongen-afgestaan-ter-adoptie
Heftig verhaal, gebeurde toen regelmatig want het was een schande als je zwanger raakte en niet getrouwd was.
Dat velen moesten trouwen, een moetje dus, daar hoorde je nog maar weinig over als men eenmaal getrouwd was en het kind wat te vroeg geboren werd… maar dat kwam voor.
Hoewel ik vermoed dat in die tijd meer kinderen te vroeg geboren werden dan tegenwoordig 😉
Ik werd bijna afgestaan voor adoptie, maar dat was nog maar in het begin, daarna vond mijn moeder het prima dat ik kwam en heeft zij ook voor mij gezorgd al die jaren.
Samen met haar ouders, langere tijd. Mijn opa zei, waar er 8 groot geworden zijn komt de 9de ook nog wel groot! 🙂 Sniffff ja ontroerend wel. Hij was ook mijn grote held lange tijd.
Mijn maatje, samen op de brommer, ik voorop, zingend, en hij genieten… ach ja… )
Zwanger raken kan altijd, zelfs van 1 keer… dus zo raar is dat alles niet. Maar dat ze een vrouw daar raar op aankeken, zegt wel wat over die tijd.
Zo was je als kind ook altijd wel anders, zo werd je gezien als anders, want jij had geen vader. Nou dan was je tevens voer voor geroddel e.d.
Hoe lief en schattig je ook was, je telde ergens gewoon niet mee.
Ik weet nog hoe mijn moeder vertelde dat ze tijdens haar zwangerschap naar boven moest als er visite kwam, stel dat ze zouden zien dat zij zwanger was.
Best erg wel.
Minachtend eigenlijk wel richting de jonge vrouwen die het overkwam.
Lekker wijzen met die vingers, jij snoodaard, zondaresssssss, heks, verleidster want het lag natuurlijk nooit aan een man hé?
Dat zaad vloog gewoon zo hups door de lucht die baarmoeder in!
Wisten die mannen veel, die waren onschuldig! Altijd!
Vreemde was in mijn verhaal (waar gebeurd) dat mijn vader en moeder dus na 32 jaar weer bij elkaar kwamen. (Zijn vrouw was overleden en… nou ja…Ik bespaar de details van het totale verhaal dat is nogal zwaar en heftig)
Het was net Dynasty! Heel apart wel. Leuk, dat ook, zeker wel. (Waarom zit jij altijd op de grond bij de salontafel kind, zei mijn moeder wel eens, ja wist ik veel? Ik vond dat heerlijk! Tot mijn vader en ik naast elkaar op de grond zaten bij de salontafel…Oh zei mijn moeder ik zie het al! 😀 Toen hadden we nog vloerbedekking snik)
Nou het was gezellie en ik waagde het dan maar om te vragen op een gezellige avond, wat hij er dan van vond, dat hij dan uiteindelijk bij ons was, na al die jaren?
Bedoel we hadden heel wat meegemaakt omdat hij er in feite dus niet was voor ons!
Toen zei hij heel laconiek: Ja nou én… Echt een Dijkhoffje zeg maar…
Ik had toen zoiets van: Wat, ”ja nou en”?
Dat is wel het meest slechte antwoord dat je dan kunt geven als man zijnde, lijkt me.
Oké,…. dus jij zegt nu heel gewoon: Ja nou én??????
(Whateverrrrrrrrrrrr zo klinkt dat dan…ben ik hier of ergens anders, maakt niet uit, wie zijn jullie eigenlijk?)
Prima, dan is daar het gat van mijn deur, dag!
Nou ja, dat vond mijn moeder niet zo heel erg leuk, maar? Ik kon al die jaren niet zomaar even uitgummen, zonder een leuk verhaal van hem, die hád moeten zeggen.
Wow ik vind het geweldig, dit is toch net Dynasty!!!!!!
Waanzinnig gaaf! Dat dit kan!!!!!!!!!
Ja het kon, it happend! Dus geweldiggggggggggg…
Niets dus… Geen excuses zelfs! Geen sorry dat ik er nooit voor jullie was al die jaren!
Why not? Waarom kan iemand zoiets dan niet uit zijn strot krijgen?
Kleine moeite lijkt me.
Je ziet elkaar dan even niet meer, maar dan denk je nog wel de tijd te hebben dat het goed komt, maandje later bleek mijn moeder ernstig ziek te zijn.
Dat zijn dingen die gebeuren en die je niet kunt voorzien.
Heel erg wel, maar de toon was gezet en dat kwam nooit meer goed van die kant.
Oké so be it. Moest ik dan gaan kruipen voor een man die mijn moeder in de steek had gelaten ooit op een belangrijk punt in haar nog jonge leven?
Die mij al die jaren in de steek had gelaten?
Vind ik niet.
Nou de rest laat ik voor wat het is, geen zin om dat op te rakelen, wil alleen aangeven dat het inderdaad anders kan gaan, kan lopen en dat alles bij elkaar zeker zijn impact heeft op levens. En dat sommigen dat blijkbaar nooit snappen.
(De negen maanden dat hij er niet was voor ik geboren werd, was hij er naderhand, een negen maanden relatie…amazing! Toeval?)
Nog een mooi artikel.
De familie van je vaders kant niet kennen is idem niet ok…je mist een deel.
Je hebt halve wortels in het leven.
En de meeste mannen zijn blijkbaar niet zo betrouwbaar, dat is een beeld dat je meedraagt.
