web analytics
11:11 Dubbele getallen
Leven na dit Leven - BDEMaatschappij & Psyche

Moeder van Ruben en Julian

‘Ik ben vooral verdrietig, elke dag’

ZEIST – Telegraaf.nl
Iris van der Schuit, de moeder van de in mei omgebrachte broertjes Ruben en Julian, heeft opnieuw een brief geschreven. Daarin probeert ze antwoord te geven op de vraag ‘Hoe voel je je?’, die haar vaak wordt gesteld.

 

Ze plaatste de boodschap op haar Facebookpagina op de avond voor 9 juli, de dag dat Ruben 10 jaar zou zijn geworden. “Ik ben vooral verdrietig, elke dag,” probeert ze haar gevoel te verwoorden. “Het is een intens verdriet wat met niets te vergelijken valt.”
“Ik mis vooral dat ik ze even vast kan houden en zeggen dat ik van ze hou, wetende dat ze het ook echt horen,” schrijf Iris van der Schuit verder. Ook vertelt ze hoe ze afscheid nam van haar zoontjes op 6 mei. “Op dit moment wist hun vader dat dit ons laatste afscheid zou zijn, dat ik ze nooit meer zou zien. Ik heb ze geknuffeld en ik heb ze gezegd dat ik van ze hou en ze zeiden beiden dat ze van mij houden en heb ze vervolgens uitgezwaaid. En ik ben me ervan bewust dat zijn vriendin hetzelfde heeft ervaren, toen ze Ruben en Julian met hun vader diezelfde avond uitzwaaide, ook niet wetende dat ze nooit meer terug zouden komen.”
“Dus hoe gaat het met mij? Elke ochtend is het begin van een nachtmerrie,” zegt ze. De moeder van Ruben en Julian probeert op de been te blijven door het “levend” houden van haar twee zoontjes en door er te zijn voor hun klasgenootjes. Verder is ze in afwachting van het onderzoek naar de doodsoorzaak. “Hier wil ik eigenlijk maar 1 ding over horen en dat is dat ze niet geleden hebben,” schrijft ze in de brief. Verder in de toekomst durft ze niet te kijken. “Ik kan me een leven zonder Ruben en Julian gewoon niet voorstellen, het lijkt me gewoon onmogelijk.”
De lichamen van Ruben en Julian werden na een zoektocht van twee weken op 19 mei gevonden. De broertjes zijn waarschijnlijk om het leven gebracht door hun vader, die zelfmoord heeft gepleegd. Op 24 juni, de dag dat Julian 8 jaar zou zijn geworden schreef hun moeder ook een openbare brief om iedereen te bedanken voor hun steun.
Hieronder de integrale tekst van de brief van Iris van der Schuit:
Ik krijg van heel veel mensen de vraag hoe het nu met me gaat. Een vraag die ik heel goed snap, omdat ik mij dezelfde vraag altijd stelde als er weer een gezinsdrama had plaatsgevonden, waarvan een vader of moeder alleen achterbleef. Het is niet te geloven dat sinds 2005 tot nu minimaal 91 kinderen zijn omgebracht door een (of beide) ouder(s).
Nu wordt mij de vraag steeds gesteld “Hoe gaat het met je?”.

Ik vind het lastig om die te beantwoorden, want ik wil niet zielig doen. Mijn kinderen zijn het slachtoffer, ik niet. (Zij is zeker slachtoffer en hoe!) Maar ik snap dat de vraag er is, dus ik zal een poging doen om het te beschrijven:

Ik ben vooral verdrietig, elke dag. Ik sta ermee op, ga ermee naar bed en droom erover. Het is een intens verdriet wat met niets te vergelijken valt. Ik mis de grote en de kleine dingen. Hun stemmen, het thuiskomen, het heen en weer brengen van en naar sporten, vriendjes en school. Naar Ruben zijn voetbalwedstrijden kijken. Hoe Ruben en Julian in mijn armen vlogen als ze uit school kwamen. De verhalen die ze tegelijkertijd aan mij vertelden zodat ik geen van beide verhalen kon volgen. De voetstapjes die je ’s ochtends hoort als ze wakker werden, de steenkoude voeten van Ruben en Julian als ze bij mij in bed kropen. De geur van hun haar, de plannen die we maakten voor de toekomst. Hun handen die de mijne vastpakten als we de hond uit gingen laten. Zelfs de momenten dat ze liepen te klieren mis ik. Maar ik mis vooral dat ik ze even vast kan houden en zeggen dat ik van ze hou, wetende dat ze dat ook echt horen.

Ons laatste afscheid op 6 mei staat op mijn netvlies gebrand. Op dat moment wist hun vader dat dit ons laatste afscheid zou zijn, dat ik ze nooit meer zou zien. Ik heb ze geknuffeld en ik heb ze gezegd dat ik van ze hou en ze zeiden beiden dat ze van mij houden en heb ze vervolgens uitgezwaaid. En ik ben me ervan bewust dat zijn vriendin hetzelfde heeft ervaren, toen ze Ruben en Julian met hun vader diezelfde avond uitzwaaide, ook niet wetende dat ze nooit meer terug zouden komen.

Dus hoe gaat het met mij? Elke ochtend is het begin van een nachtmerrie. Ik zoek nu vooral afleiding in het “levend” houden van Ruben en Julian, daarom zijn ze gewoon weer Ranger van het WNF geworden, iets wat ze heel belangrijk vonden. Af en toe denk ik mee met Stichting RuJu, die ervoor gaan zorgen dat Ruben en Julian samen met de vele andere kinderen die afgelopen jaren zijn omgekomen door huiselijk geweld niet worden vergeten. En ik probeer waar ik kan er te zijn voor de klasgenootjes van Ruben en Julian. Door het overlijden van Ruben en Julian en de manier waarop dit gebeurd is zijn heel veel kinderen helaas een stukje onbezorgdheid kwijt geraakt. Verder ben ik ben in afwachting van de onderzoeken die nog lopen, waaronder het onderzoek naar de doodsoorzaak, hier wil ik eigenlijk maar 1 ding over horen en dat is dat ze niet geleden hebben. Verder in de toekomst durf en kan ik niet kijken, voor mij is die toekomst er gewoon niet. Ik kan me een leven zonder Ruben en Julian gewoon niet voorstellen, het lijkt me gewoon onmogelijk.

Ik vind het fijn te merken dat Ruben en Julian nog niet vergeten zijn en ben iedereen daar echt dankbaar voor, evenals de steun die ik krijg van familie, vrienden, collega’s en zelfs van onbekenden. Het maakt het verlies verdriet en gemis er niet minder om, maar het dragen ervan soms wel wat minder zwaar. Daarom nogmaals heel erg bedankt!

——–

Wat een kracht!
Wauw! Dat is een vrouw die heel duidelijk kan verwoorden hoe zij zich voelt en het nog doet ook…
Tegenover vele mensen!
Vaak lees je wel eens die nare verhalen en dan hoor je er later niets meer over.
Het blijft toch vaak hangen! En omdat zij dit verwoorden kan, kunnen mensen er misschien wat beter mee omgaan want velen leefden toch intens mee!
Je grootste nachtmerrie.
Dat is dit, dit is het einde van alles, het einde van je zijn, je leven!
-Je kinderen zijn je alles!-

Een man die dit zijn kinderen aan doet en zijn ex vrouw, zal een heel zwaar karma krijgen, nu kan ik schrijven dat zij misschien hetzelfde deed in een vorig leven?
Zo kun je dat bv bedenken aangaande karma en vorige levens.
Dat ze er daardoor juist de kracht door krijgt, van wat doet het met je als je dat je kinderen en partner aan doet?
Ik zeg niet dat dit zo is, maar stel dat?

De vader zal in een volgend leven bv zelf kunnen gaan ervaren wat het is om zijn kinderen te verliezen bv!
Op welke wijze dan ook en dan zal hij zelf ervaren als ziel
hoe gruwelijk erg dat is.
Daarom vind ik de gedachte aan Reïncarnatie wel eens prettiger, het plaatst alles in een ander perspectief.
Soms vraag je, je af waarom iets je overkomt, nu misschien is het omdat die ander nog veel moet leren, of misschien is het omdat je zelf iets deed, wat die ander jou aan doet in dit leven, daardoor kun je leren, wijzer worden en groeien!
Hoe zwaar ook die gedachte is, kan het je soms ook net positief genoeg stemmen om door te gaan!

En ja de gedachte die de moeder heeft, bij het wakker worden is gruwelijk!
Ken dat, ik verloor mijn oma en moeder in korte tijd na elkaar en mijn oma was mijn 2e moeder, ze waren beiden intens belangrijk en geliefd voor mij!
En dan werd je wakker en dacht je plots: Oh ja…ze zijn er niet meer!
Of de dromen, waarin je hen sprak en zag en als je dan wakker wordt je eventjes soms dacht, oh ja maar ze is er niet meer!
Of dat kan niet eens want..dan is de droom zo levensecht geweest.
Dat is echt erg en dat kan lange tijd duren voor dat dat over is!
En zeker bij de moeder van deze jongens.
Het ergste dat een ouder kan overkomen is het verlies van je kind!

Erger dan dit bestaat er niet!
Ik heb respect voor de wijze waarop zij dit nog weet te verwoorden en eigenlijk, zou ze een boek moeten schrijven…over alles maar ook over hoe het erna ging met haar…
Elke dag…wat ze voelt als ze wakker wordt haar pijn en verdriet haar vragen alles!

Ik hoop dat ze dit gaat doen zodat achterlijke mensen nooit een vinger nog durven uitsteken naar hun eigen kinderen!
Want zelfs in de natuur is dat zeer abnormaal als dieren hun eigen jongen doden!
Dat doen ze enkel bij ernstige bedreigingen.
En de vader zal de dreiging hebben gevoelt, maar hij wist dan ook wel dat de reden niet zomaar was!

He was so wrong!!!!!!!

En het ergste van alles was, het was zo niet nodig…allemaal!
Bedoel je kunt er toch uitkomen samen als je volwassen reageert?
Bedoel, dit mooie weer, de kinderen hadden kunnen leven en genieten.
De vader nu ja kinderbescherming, op zijn dak, maar gedraag je dan ook, en dan had hij zijn kinderen nog kunnen zien, en weten dat ze leefden, en zelf ook?
Goddomme……wat een sukkel, wat dom!
Voor wat wraak?
Zielig en triest, hij heeft nu gewoonweg bekend dat hij fout was.
Heel erg fout.

Gerelateerde artikelen

Back to top button
Close

Een Adblocker gedecteerd

AngelWings.nl wordt mede mogelijk gemaakt door advertenties ♥Support ons door je ad blocker uit te schakelen♥