web analytics
11:11 Dubbele getallen
Maatschappij & Psyche

Het verdwijnende tweelingsyndroom

cd103483b81c557e4d93dc3b67e1a214 AnGel-WinGs.nlHoeveel van ons hebben gevoelens die we niet kunnen verklaren en die er altijd lijken te zijn geweest. Gevoelens van eenzaamheid, van iets missen, van verlangen of leegte. Ik weet dat dit gevoelens zijn die we allemaal van tijd tot tijd kunnen hebben, maar dat is niet wat ik bedoel.

Het is het gevoel dat we deze gevoelens altijd hebben gedragen en ze nooit kunnen loslaten, hoe hard we ook proberen ze te overwinnen. Het ergste is dat ze niet kunnen vinden waar ze zijn begonnen.

Verlang je naar een metgezel of een goede vriend om alles mee te delen? Nogmaals, dit is een gevoel dat we allemaal wel eens kunnen hebben. Maar voor jou is het alomtegenwoordig, permanent? Is de meest bevredigende taak de taak die je met een andere kunt doen? Zij aan zij de aardappelen schillen? Samen een boek lezen of tv kijken? Gewoon rondhangen?

Als dat zo is, heb je misschien een metgezel in de baarmoeder gehad die stierf voordat je werd geboren. Je denkt misschien dat dit uitzonderlijk is, maar sinds de jaren tachtig weten we dat ongeveer een vijfde van de concepties een tweeling produceert.

Aangezien het percentage tweelingen slechts 3% is, werden de anderen verwekt maar stierven ze voortijdig in de baarmoeder. Dit evenement heeft een naam: het heet het Vanishing Twin Syndrome, of kortweg VTS.

In de afgelopen tien jaar hebben we ons gerealiseerd dat het verlies van een tweeling in de baarmoeder de grootste impact kan hebben op de pasgeborene, en dat deze impact soms verwoestend kan zijn. Het is een dierbare verliezen in de meest kwetsbare en gevoelige periode van het leven, en achterblijven met een residu van verdriet dat erger is omdat het niet bekend of begrepen wordt.

Het wordt het hele leven gedragen als onafgemaakte zaken. En twintig procent van ons is zo. Kijk maar eens rond bij je familie, of je vrienden op een feestje of op kantoor. Als er tien mensen zijn, kunnen er twee overlevenden zijn van de dood in de baarmoeder.

Twintig jaar geleden noemde mijn leraar Ahrara Bhakti Carisbrook het, en ik besprak het in mijn boek uit 1994, Notes to Transformation. Pas toen het probleem bij onze klanten opdook, realiseerden we ons hoe enorm het was, zowel in aantal als in impact.

Toen het Crucible Center nog maar drie jaar geleden informatie over VTS publiceerde, hebben we op internet en in de universiteitsbibliotheken gezocht en niets gevonden over de emotionele impact van inter-uteriene dood op de overlevende tweeling.

Het was alsof baby’s niets anders uit de baarmoeder halen dan hun lichaam – en daarom kon al het andere buiten beeld blijven.

Toch rouwden overlevenden en hun leven veranderde door de dood. Hier zijn de woorden van iemand die wist dat ze een tweeling in de baarmoeder had verloren:

“Ik heb mijn hele leven naar iets geluisterd. Ik realiseer me nu dat ik naar die andere hartslag luisterde, niet die van mijn moeder, maar degene die verdween. Het geluid van een hartslag is bedoeld om een ​​gevoel van veiligheid te creëren, maar voor mij doet het het tegenovergestelde omdat het me terugvoert naar die plek waar ik degene probeerde te horen die er niet meer was. Ik ben dus erg geluidsgevoelig, maar kan het luisteren niet op een hyper-waakzame manier uitschakelen.”

In het Crucible Centre hebben we veel werk verzet met VTS. We begrijpen het nu goed. Ik woon samen met een. Mijn levenspartner, Hilary, verloor een tweeling in het eerste trimester. Ze vindt het eindeloos bevredigend om haar dagelijkse gebeurtenissen met mij of haar dagboek te delen, en is altijd gefascineerd geweest door tweelingen. Ze vindt het heerlijk als ik haar van achteren vasthoud zodat haar rug bedekt is, net zoals ze was met haar tweelingbroer in haar moeder. Soms kan ze dingen niet alleen doen, tenzij ik in de buurt ben.

Sinds haar kindertijd is Hilary afstandelijk geïnteresseerd in doodservaringen en gefascineerd door tweelingen, maar op een redelijk ontspannen en afstandelijke manier. Ze is in haar leven sterk beïnvloed door deze gebeurtenis, maar niet getraumatiseerd. Ze had geluk, want haar geval is niet typisch.

1fa21a1d444ce73a65615ff338a0f992 AnGel-WinGs.nl

Sarah zou al haar relaties snel beëindigen omdat ze, hoewel ze zichzelf niet had kunnen vertellen waarom, de angst niet kon verdragen dat ze haar in de steek zouden laten als ze te dichtbij kwamen. De beslissing die ze in de baarmoeder had genomen was: “Ter nagedachtenis aan hem zou ik voor altijd alleen zijn”.

Mary had anorexia die verband bleek te houden met haar foetale schuldgevoel dat haar tweelingzus was overleden omdat ze al het eten had ‘gestolen’.

Bill was een leven lang ziek omdat hij zich in de baarmoeder vergiftigd voelde.

Wat een overlevende onderscheidt van anderen, is dat zelfs als er in de kindertijd weinig leed is geweest, ze nog steeds gevoelens van eenzaamheid en verlatenheid hebben. Mensen geven vaak zichzelf de schuld, of volgen een spiritueel pad zodat ze bij hun overleden partner kunnen blijven. Voor hen lijkt het altijd “beter daarbuiten!”

Je vraagt ​​je vast af: ‘Hoe weten we deze dingen? Hoe kun je iets onthouden vanuit de baarmoeder? Is het niet te vroeg?’

Dit is een zeer reële vraag, want het is conventionele wijsheid dat de foetus in het eerste trimester geen bewustzijn kan hebben, omdat de organen voor waarneming en de geest voor herinneren niet voldoende ontwikkeld zijn. Toch komen deze herinneringen met de juiste ondersteuning wel terug.

Sommige mensen gebruiken hypnose, maar we werken door een diep zelfreflectieproces waarin we hun reis energetisch ondersteunen. Wanneer cliënten met deze ondersteuning naar binnen keren, kunnen ze zich volledig verbinden met de lichamelijke gewaarwordingen en emotionele gevoelens die ze in de baarmoeder hadden.

We hebben ontdekt dat werken met overlevenden betekent werken met hun ziel, en hebben ons laten zien dat zielen vanaf de conceptie aanwezig zijn in het foetale veld, en dat zielen ervaren en onthouden.

David Chamberlain en Jenny Wade hebben veel gepubliceerd over baarmoederherinneringen, en onlangs heeft Althea Hayton een verzameling artikelen uitgegeven met de naam Untwinned. ( www.wombtwin.com  )

Chamberlain beschreef een zwangere vrouw die een vruchtwatertest onderging. Op videobanden was te zien dat wanneer de naald in de baarmoeder werd gestoken, de baby zich naar de naald keerde en hem wegsloeg. In de veronderstelling dat ze een afwijking hadden gezien, herhaalde de medische staf het inbrengen en opnieuw sloeg de baby het weg. Andere rapporten stellen dat baby’s zich routinematig terugtrekken uit naalden wanneer ze in de baarmoeder worden ingebracht. Is dit geen bewustzijn?

Alessandra Piontelli beschrijft een tweelingpaar van ongeveer vier maanden. Toen een van de tweeling actief agressief was, trok de andere tweeling zich terug en legde zijn hoofd tegen de placenta. Vijf jaar later hadden ze nog steeds dezelfde relatie, en als er spanning tussen hen was, ging de passieve tweeling naar zijn kamer en legde zijn hoofd op zijn kussen.

Het lijkt duidelijk dat foetussen bewuste wezens zijn, die in de baarmoeder leren en zich aanpassen aan de gebeurtenissen om hen heen.

Ronald Laing schreef dat prenatale herinneringen de meest invloedrijke zijn omdat ze de eerste zijn. In The Facts of Life schreef hij: “ De omgeving wordt vanaf het allereerste begin van mijn leven geregistreerd; door de eerste (cel) van mij. Wat er met de eerste of twee van mij gebeurt, kan weerklinken in alle volgende generaties van mij (mijn cellen).”

Je hebt misschien het verhaal gehoord van de zwangere celliste die oefende voor het Brahms-concert, en enkele jaren later ontdekte dat haar kind dat stuk zonder partituur kon spelen.

Ons wordt geleerd dat geest en gevoelens pas reageren op de omgeving voordat het kind wordt geboren. Er wordt ons verteld dat de baby bij de geboorte een ‘ongevormde’ geest heeft en nog steeds een tabula rasa is, een lege lei. Na zoveel jaren te hebben gewerkt met prenatale ervaringen en trauma’s, werd het duidelijk dat dit niet waar kan zijn. De foetus heeft attitudes en overtuigingen die in hem groeien, samen met de cellen van het lichaam en de hersenen.

b618823a0ed4e89856e183e09b077032 AnGel-WinGs.nl

Hoe was het mogelijk dat een foetus, vaak amper een paar weken oud, gevoelens had als reactie op een gebeurtenis in de baarmoeder, en die gevoelens kon blijven dragen tot in de volwassenheid? In het eerste trimester, wanneer de meeste tweelingen sterven, heeft de foetus een ruggenmerg, maar de hersenen zijn nog steeds minuscuul. Maar onze cliënten beschreven herinneringen en gevoelens uit het eerste trimester van hun leven met absolute duidelijkheid.

We begonnen op te merken dat er meer dan emotionele herinneringen bij betrokken waren, aangezien de herinneringen en processen van onderscheiding helder waren. Er leek een andere factor te zijn die geavanceerder was dan de simpele reacties die we op foetaal niveau zouden verwachten.

Er waren duidelijke aanwijzingen dat de overlevende tweeling op de dood in de baarmoeder reageerde op manieren die alleen intelligent genoemd kunnen worden. Het was alsof de foetus voor keuzes werd gesteld en met zo’n vastberadenheid naar de een of de ander zwaaide dat het het hele latere leven beïnvloedde. Het was een proces dat alleen maar ‘besluitvorming’ genoemd kon worden. Dit is een volwassen concept, maar er is geen andere manier om het klinische bewijs van onze cliënten te beschrijven.

We hebben geconcludeerd dat het verliezen van een tweeling een van de krachtigste gebeurtenissen is die zich in de baarmoeder voordoen. Het vindt zo vroeg in de schepping van de foetus plaats dat de daaruit voortvloeiende gevoelens ingebed worden in het fysieke en emotionele wezen van de volwassene. Deze gevoelens zijn in de normale therapie bijna niet te detecteren.

Wanneer een tweeling in de baarmoeder sterft, worden de cellen van de dode foetus meestal door de moeder opgenomen. Dit kan gevolgen hebben voor haar gezondheid en haar gebit. Soms blijft de foetus in de baarmoeder, en deze verschrompelde kleine homunculus wordt een papyraceus genoemd.

Mijn tante nam haar tweelingzus echt op in haar eigen lichaam, en pas toen ze twintig was en medicijnen studeerde aan het Guys Hospital in Londen, liet ze een oude pijn in haar darmen onderzoeken. Ze trokken een kleine foetus uit haar buik. Het was slechts een paar centimeter lang en ligt nu in een fles in het ziekenhuis.

Het haar van haar tweelingbroer was behoorlijk lang geworden, net als haar vingernagels, ongetwijfeld gevoed door het lichaam van mijn tante.

Hoe kunnen we vaststellen dat iemand een tweeling in de baarmoeder heeft verloren? Een van onze modaliteiten is Sandplay, waarbij je kleine voorwerpen in een met zand gevulde bak plaatst. De gekozen objecten en hun symbolische betekenis maken de betekenis meestal vrij duidelijk.

Fred heeft weinig gevoel van prestatie en kan geen intieme of blijvende banden aangaan. In het dienblad markeerde hij een amandelachtige vorm in het zand. In het midden plaatste hij een glazen bol met daarin een schedel; een fossiel aan de rechterkant, en tussen hen gevouwen handen. Een kleine varaan werd op het fossiel geplaatst, waarvan hij zei dat het gevoelens van “zacht en onzeker verlangen” had. Hij herinnerde zich toen dat hem werd verteld dat hij een tweelingzus had gehad die ruim voor zijn geboorte was overleden. Hij identificeerde zich toen met de varaan en het fossiel, en met de hand die hulpeloos de overleden zus vasthield. Hij voelde dat hij het ‘dode fossiel’ was zonder haar. Zijn innerlijke ‘centrum’ lag in de witte handen, de vrouw die weg was omklemd.

9b263431ad300a4194587d615ebbc46b AnGel-WinGs.nl

Waar worden deze herinneringen bewaard? Wie herinnert zich deze gevoelens? In de eerste maanden heeft de foetus niet het fysieke vermogen om te horen of te zien, laat staan ​​ervaringen buiten de placenta te voelen of te herinneren.

Zowel Wade als Chamberlain hebben verifieerbare volwassen herinneringen aan ervaringen in de baarmoeder gepubliceerd die zo nauwkeurig zijn dat we moeten concluderen dat er een getuige-medium is dat in staat is om te voelen en te onthouden tijdens de bevalling. We vinden dat deze ‘getuige’ tijdens de zwangerschap aanwezig is in de baarmoeder of dicht bij de foetus en de moeder.

De getuige zou de ziel zijn. De herinneringen, het verdriet en het verlies liggen tussen zielen. Het trauma van de dood dat opgesloten raakt in onze zich ontwikkelende psyche in de baarmoeder en doorgaat tot in de volwassenheid, is een zielstrauma.

De meest effectieve genezingsprocedure blijkt te zijn herinneren, voelen en dan vergeven, alles op de meest diepgaande manier die mogelijk is. Hoewel het werk delicaat is, zijn we volledig overtuigd van de waarheid van deze verkenningen door de emotionele samenhang van de ervaringen van onze cliënt. Om te begrijpen wat er gebeurt, hebben we ontdekt dat maar weinig theologische overtuigingen over de ziel zo nuttig zijn als wat onze cliënten ons vertellen.

Ons werk aan de aard van de ziel heeft een aantal buitengewone bevindingen opgeleverd. Als je erover nadenkt, zijn ze redelijk en passen ze bij onze ervaringen, zelfs als ze door velen in het psychomedische establishment worden weggewuifd.

De zielen van een tweeling in de baarmoeder vormen een relatie vanaf het moment van conceptie, zo niet eerder. Het zijn onze zielen die zich herinneren wanneer een metgezel vertrekt, en later wanneer we ons vanuit het hart met onze ziel verbinden, komen de herinneringen terug en is alles vergeven.

https://livingnow.com.au/did-your-sibling-die-alongside-you-in-the-womb-the-vanishing-twin-syndrome/

Ik heb dat gevoel ook al als klein kind, gewoon een gemis aan je zusje of broertje.
Ik vroeg mij dat ook af toen ik 4 was waar mijn zusje was gebleven, ik wist zeker dat ik niet alleen was gekomen op aarde.
Ik dacht zelfs dat ze haar misschien weggegeven hadden.
Ik kom uit een één-ouder gezin en de films die je wel eens zag met een tweeling, waarvan (zonder het te weten) de een bij de vader woonde en de ander bij de moeder, vond ik mega prachtig natuurlijk omdat ze later altijd verenigd werden.
Ik vind tweelingen idem fascinerend. En natuurlijk kun je dat alles betrekken op het feit dat je enigskind bent en niet zo’n liefdevolle familie hebt, maar ik weet dat dat niet de enige oorzaak is voor het gevoel.
Natuurlijk zal mijn moeder niet echt gelet hebben op iets in de zwangerschap, omdat het al moeilijk was in die tijd om zwanger te zijn zonder partner om je heen.

Ze mocht zich niet eens laten zien als er bezoek kwam, dan moest mijn moeder naar haar slaapkamer wachten tot het bezoek weer weg was.
Dat was een schande in die tijd.

Spiritueel gezien is het helemaal zwaar als je, voor je incarneert, afspreekt met een andere ziel om samen te komen en dan komt er eentje niet opdagen.

Ik ben eigenlijk altijd op zoek gebleven naar de liefde, de vriendschap, partnerschap en kan het niet vinden…

Symptomen

In sommige gevallen kan het verlies van de tweeling gepaard gaan met symptomen van een miskraam, zoals vaginale bloedingen en spotting. Andere symptomen kunnen baarmoederkrampen of bekkenpijn zijn. Deze symptomen kunnen optreden tijdens het eerste trimester van de zwangerschap en kunnen onopgemerkt blijven.

https://www.alleengeborentweelingen.nl/definitie-alleengeboren-tweelingen/

Gerelateerde artikelen

Back to top button
Close

Een Adblocker gedecteerd

AngelWings.nl wordt mede mogelijk gemaakt door advertenties ♥Support ons door je ad blocker uit te schakelen♥