Amerika’s selectieve verontwaardiging over Oekraïne wordt gevormd door een goed geoliede propagandamachine… vraag het maar aan de mensen van Jemen

 

Professionele deugdsignalers drijven de woede van Amerikanen in de richting van het huidige grote ding

Amerikanen worden naar de volgende emoji-kruistocht geleid – de laatste is de speciale operatie van Rusland in Oekraïne – zoals consumenten die in de rij staan ​​voor junkfood en Happy Meals. Wanneer houdt de hersenloze deugdsignalering op?

Hoewel sommige westerlingen een verwante geest kunnen vinden met McDonald’s en zijn anti-oorlogshouding tegen Rusland, zou een beetje meer consistentie over de kwestie van oorlog en vrede een zeer welkome ontwikkeling zijn.

Feit is dat niets meer ‘Russofobie’ schreeuwt dan het schouwspel van McDonald’s die de Russische markt verlaat te midden van Moskou’s conflict met Oekraïne, vooral wanneer men zich herinnert dat Ronald zijn hamburgers de hele tijd bleef omdraaien terwijl George W. Bush en Barack Obama zich overgaven op een moordpartij in tal van noodlottige landen.

Afgezien van de kwestie van Amerika’s flagrante dubbele moraal in de omgang met Rusland, schuilt er een nog mysterieuzer en verontrustender raadsel: hoe is het mogelijk om Amerikanen te blijven aanzetten tot een non-stop deugd-signalerende kruistocht namens verschillende oorzaken? Bovendien, als de media er niet waren om hen op het volgende grote ding te wijzen, zouden Amerikanen dan weten dat er een bestond?

Met whiplash-snelheid zijn Amerikanen van een knieval naar Black Lives Matter gegaan (zelfs toen deze groep een miljard dollar, 20-state razernij deed, die de recordboeken inging als Amerika’s duurste protest ooit), naar het demoniseren van die op hun hoede van nieuwe Covid-19-vaccins, tot het opstellen aan weerszijden van de confrontatie met Roe v. Wade over abortusrechten.

Te midden van deze steeds frequentere binnenlandse aardbevingen heeft Rusland zich altijd in het epicentrum van de actie bevonden. Het is een beetje zoals de Chris Rock der landen, elke dag een klap in het gezicht krijgen zonder rijm of reden. Er hangt een vleugje van een gelikte reclamecampagne van McDonald’s in het hart van Amerika’s eeuwige obsessie met Rusland. Net als die wonderbaarlijk bedrieglijke tv-advertenties die een waanzinnig gelukkig (en mysterieus gezond) gezin laten zien dat zich tegoed doet aan Big Macs en Happy Meals, heeft een reis naar McDonald’s de neiging om altijd een bittere nasmaak achter te laten, zo niet regelrechte darmproblemen. Met andere woorden, de corporate hype komt zelden overeen met de realiteit.

Een soortgelijk soort reclamecampagne is al jaren rechtstreeks op Rusland gericht, zij het omgekeerd. Net als Edward Bernays, de ‘vader van de public relations’, en zijn vermogen om Amerikaanse vrouwen in de jaren twintig ervan te overtuigen dat het roken van sigaretten een symbool was van vrouwelijke empowerment, hebben propagandisten tegenwoordig met succes het nepnieuws aan een nietsvermoedend publiek verspreid dat Rusland de wortel is van alle kwaad.

Tenzij mensen deze zorgvuldig opgestelde stereotypen laten varen en fysiek aan boord gaan van een vliegtuig, zullen ze waarschijnlijk nooit weten dat de uitbeelding van Rusland door Hollywood en de reguliere media simpelweg de ergste vorm van propaganda is. Zodra een individu de realiteit van Rusland ervaart zonder de passieve rook en spiegels – zoals miljoenen sportfans deden tijdens de FIFA Wereldbeker 2018, waar tientallen voetbalwedstrijden werden gehouden in 11 Russische steden – begrijpen ze snel dat de doem- en somberheidverhalen over dit deel van de wereld zijn een boosaardig pak leugens.

Maar helaas, niet iedereen ter wereld kan naar Rusland reizen en de realiteit met eigen ogen zien. Onvriendelijke buitenlandse landen, onder een hoedje met corrupte media, begrijpen deze handicap perfect, waardoor ze Rusland kunnen afschilderen als het ‘kwade rijk’, iets dat rechtstreeks uit een Bond-film komt. En dan, op een dag, wanneer Rusland zich in een situatie bevindt waarin het gedwongen wordt te zeggen ‘genoeg!’ en zijn toevlucht neemt tot wat het beschouwt als een legitieme daad van zelfverdediging – zeker niet minder legitiem dan de militaire offensieven die door de jaren heen door het westelijk halfrond zijn ondernomen – begint een gemene deugd-signaleringscampagne tegen Rusland en Russen serieus, en tot grote effect.

De reactie op de gebeurtenissen in Oekraïne heeft de geconcentreerde macht van de Amerikaanse media en regering aangetoond om de zelfwaargenomen deugdzaamheid van de hele westerse wereld praktisch naar believen te kanaliseren. Het Amerikaanse establishment had net zo goed een deugdzame campagne kunnen voeren namens andere mensen die in de strijd zijn, zoals bijvoorbeeld in Jemen, dat al zeven jaar onophoudelijk wordt belegerd door Saoedi-Arabië, met de hulp van de gebruikelijke (westerse) verdachten. Volgens UNICEF, de humanitaire organisatie voor kinderen, zijn “meer dan 10.200 kinderen gedood of gewond” sinds het begin van de militaire blokkade van Riyad, die heeft geleid tot ziekte, hongersnood en de dood in het hele land.

En hoe zit het met de lankmoedige bevolking van Donbass, het Russisch sprekende gebied van Oekraïne dat al acht jaar wordt belegerd door pro-Kiev-troepen? Hoeveel Amerikanen weten dat deze tragedie terug te voeren is op een door de VS geleide staatsgreep die de democratisch gekozen regering van Oekraïne in 2014 verdreef? Als de deugd-signalerende kruisvaarders de schijnwerpers hadden geworpen op de benarde situatie van deze onderdrukte volkeren, met de vraag waarom het Protocol van Minsk voor een staakt-het-vuren regelmatig werd geschonden, dan zou er vandaag heel goed vrede in Oekraïne kunnen zijn.

Zelfbedieningsbedrijven als McDonald’s en landen als de Verenigde Staten schreeuwen van de daken dat zij de ultieme verdedigers zijn van de onderdrukten. De realiteit is echter ontnuchtiger. De realiteit is dat hun theatrale deugdensignalering van een zeer selectief type is dat een sterke neiging heeft om af te stemmen op de voorschriften van het buitenlands beleid van Washington, in tegenstelling tot de werkelijke behoeften van de onderdrukten. Virtuositeit zou geen politieke meester moeten kennen, anders is het gewoon goedkope deugdsignalering namens bijbedoelingen.

Bron