De engel in de trein?

Fotobewerking door Angel-Wings.nl Mijn zoon was vijf jaar oud, toen hij zijn oma verloor. Ik was vijf jaar oud toen, ik mijn opa verloor. Het valt niet mee om alleen te staan zonder ouders en familie rondom, en je kind groot te brengen. Hij is verder prima opgevoed en netjes. Dat neemt niemand ons nog af. You got it or you don’t. Mijn zoon zou, inmiddels 19 jaar oud, op reis richting Den Haag. Voor zaken, moest hij die kant op. Voor het eerst en alleen, ik vond het best knap ergens. Je denkt als ouder zijnde toch aan de tijden dat jij je kind naar school bracht en ophaalde. Uiteindelijk wat langer bracht en ophaalde dan had gemoeten maar dat had zijn redenen. Een gevaarlijke weg, lastige pestkids, nou ja goed, je doet dat voor je kind, want hoe minder je kind heeft aan familie en vrienden, hoe meer je ervoor moet doen uiteraard en dat doet je ook met liefde. Gevolg is wel een vreselijk zelfstandige knaap, die goed weet wat hij wil! Dus zo verkeerd was het ook weer niet. Ondanks de standaard opmerkingen bv van een moderne school. Ik heb genoeg absurd kleine kids al op het fietsje stuntelend richting een school zien fietsen omdat het ze zo zelfstandig zou maken. Uhuh! Nu heb ik weinig op met deze moderne scholen, met medewerkers die nog weinig verstand hebben van kinderen, helaas. Maar dit terzijde. Dat is weer een héél ander verhaal natuurlijk. Als ouder zijnde maak je, je altijd wel zorgen om je kinderen, logisch. Moeders nog erger misschien dan vaders, maar goed, je zit er wel mee! Mijn zoon had er niets bij, die ging dat wel even doen allemaal. Oké? Fijn! Nu is het niet dat ik mijn zoon niet vertrouw, maar ik vertrouw de buitenwereld niet zo. De gekkies en de kopschoppers en de rovers en de criminelen en maffies met messen, noem ze maar op, je leest het immers overal? Toen ik ging slapen vannacht dacht ik nog: Mam als je er ergens nog bent, zorg jij dan voor mijn zoon, jouw kleinzoon aub als hij morgen met de trein die kant op gaat? Zou ze het gehoord hebben? De dag verliep allemaal voorspoedig. Tijdens de terugreis van mijn zoon, in de trein, zat er een mevrouw tegenover hem, hij heeft een uur met haar zitten praten. Heel gezellig allemaal, en ze hadden echt een klik samen, vertelde hij nog. En weet je mam wat zo gek was? Ze leek sprekend op oma!? Hetzelfde haar, gezicht en de ogen, gewoon alles, en zelfs haar kleding, dure tas, alles, ze leek er sprekend op! Toen hij uit de trein stapte zwaaide ze hem nog na zelfs. Toen en hoe hij dit vertelde, voelde ik een rilling over door mijn lichaam. Natuurlijk was zij het niet, dat kan niet toch? Of wel… Angel-Wings