De vrouw liet zich opereren en werd een man, maar na 17 jaar wil ze alles terugdraaien.
De vrouw liet zich opereren en werd een man, maar na 17 jaar wil ze alles terugdraaien.
Hertfordshire, 61, werd geboren als een meisje, maar besloot op 44-jarige leeftijd haar geslacht volledig te veranderen en stemde in met een grote operatie.
Ze leefde 17 jaar als een man onder de naam Lee Harris. Ze had niet langer vrouwelijke geslachtsorganen, maar er verscheen een penis, gemaakt door chirurgen uit vaginale weefsels.
Maar nu zegt Debbie dat dit allemaal een grote fout was en wil ze alles terug krijgen.
Debbie is er zeker van dat de doktoren tot wie ze zich het meest schuldig heeft gemaakt, haar zaak beter hadden moeten bestuderen om te begrijpen dat haar verlangen een probleem van haar kinder psychotrauma is en geen DNA.
Debbie Karemer voor de operatie (links) en tijdens het leven als man (rechts)
In haar vroege tienerjaren werd Debbie seksueel misbruikt door haar eigen vader (nu overleden) en dit heeft een stempel op haar hele leven achtergelaten.
“Mijn verlangen om een man te worden was eigenlijk een hardnekkige onbewuste wens om van de vagina af te komen, zodat ik niet langer kon worden verkracht”, zegt Debbie.
Nu voelt Debbie zich als een vrouw, “opgesloten” in het lichaam van een man, omdat het onmogelijk bleek om alles terug te geven na de operatie en lange kuren met hormonen.
Tot 44 jaar oud, probeerde Debbie te leven als een vrouw en trouwde zelfs met een man genaamd Alan in 1997. Al die jaren werd ze echter gekweld door haar problemen. Het leek haar dat ze in het verkeerde lichaam leefde en dat ze als een man geboren had moeten worden.
De walging voor haar eigen vrouwelijk lichaam werd zo groot dat ze eens een schaar pakte en zichzelf bijna verminkte in een poging haar vrouwelijke borsten af te snijden.
In 2002 zag Debbie een programma op televisie dat sprak over transgenders en over een geslachtsverandering.
“In die tijd was ik al zo boos op mijn lichaam. Ik keek naar dit programma en zei tegen mezelf:” Dit gaat alleen over mij. “Het programma vertelde over mannen die zich opgesloten voelden in het lichaam van een vrouw en vrouwen opgesloten in het lichaam van een man. Deze mensen na de operatie leken veel zelfverzekerder en voelden zich eindelijk gelukkig. ”
“Daarvoor bracht ik jaren door met het gevoel dat ik niet met mijn eigen lichaam kon leven en wat ik in dit programma zag, gaf me een antwoord. Op dat moment leek het me de enige manier om vooruit te komen.”
In dezelfde week vond Debbie op internet een lokale transgender-steungroep en daar vond ze contacten van een vooraanstaande psycholoog die gespecialiseerd was in genderidentiteitsstoornissen.
Debbie in het lichaam van een man na een reeks operaties
Debbie nam onmiddellijk contact op met deze psycholoog en na de eerste ontmoetingen schreef hij haar een twee weken durende cursus testosteron (mannelijk hormoon) voor. En slechts drie maanden later onderging Debbie een borstverwijderingsoperatie bij vrouwen. Toen nam ze de mannelijke naam Lee.
In november 2004 onderging Debbie een nieuwe operatie, waarbij de baarmoeder, eierstokken en eileiders werden verwijderd. Een jaar later werd een kunstmatig scrotum voor haar gemaakt en in 2008 werd de vagina eindelijk volledig verwijderd en werd een penis uit zijn weefsels gemaakt, plus huid- en lichaamsvet.
In mei 2010 onderging Debbie een corrigerende operatie om het resterende borstweefsel te verwijderen, en een paar maanden later werden testikelsimulators in het scrotum ingebracht.
Al deze operaties, behalve de allereerste borstverwijdering, werden uitgevoerd in privéklinieken ten koste van een medische verzekering. (!!!!)
“In die tijd voelde ik dat ik alles goed deed en ik was erg blij met elke verandering. Ik herinner me hoe ik ooit wakker werd, de eerste stoppels op mijn wangen zag en dacht dat dit het begin van mijn nieuwe leven was en dat ik niet langer een inferieure vrouw ben. Vanaf dat moment begon mijn leven als een nieuwe man. ”
Na de operatie kreeg Debbie letterlijk en figuurlijk moed en schreef in 2012 een verklaring aan de politie dat haar eigen vader haar als kind verkrachtte. Maar terwijl de zaak werd onderzocht, was de vader van Debbie al overleden.
Het was hierna dat Debbie geleidelijk begon te beseffen dat haar afwijzing van haar eigen lichaam hoogstwaarschijnlijk precies begon vanwege haar kindertrauma. En toen besefte ze dat alle operaties één grote fout waren.
“Ik raakte psychisch ernstig gewond en het groeide uit tot het idee dat ik transseksueel ben. Ik dacht dat wanneer ik geen vrouw meer zal zijn, dit trauma ook zal verdwijnen, omdat ik een ander persoon zal zijn en een man zal zijn.”
Daarna begon Debbie geleidelijk haar mannelijke imago op te geven en begon zich vervolgens in dameskleding te kleden.
Zes weken geleden begon ze het vrouwelijke hormoon oestrogeen te nemen en werd ze in de kliniek geregistreerd over genderidentiteitskwesties. Artsen zeggen echter dat ze nu niet weten hoe ze haar kunnen helpen, omdat je de uitsnijding niet meer kunt terug opereren naar een vagina.
Debbie is ervan overtuigd dat ze nooit toegang tot een radicale operatie had mogen krijgen, maar had moeten proberen therapie te ondergaan. (!!!!)
“Ik ben een vrouw, ik ben nog steeds Debbie, maar ik kijk in de spiegel en zie in plaats daarvan een kleine man. Ik heb een kaal hoofd, mijn baard groeit en mijn lichaam is misvormd. Ik zou de tijd terug willen zetten en niet toestaan die nachtmerrie die de afgelopen 15 jaar bij me is geweest. ”
“Ik wilde geen man zijn, ik ben een vrouw, maar nu zit ik vast. Het spijt me zo voor mijn beslissing. Veel mensen denken dat alles zo eenvoudig is – ik besloot van geslacht te veranderen, je gaat naar het ziekenhuis en ze zullen alles meteen doen. Maar het is niet meteen klaar, dus alles strekt zich uit over meerdere jaren en operaties worden afgewisseld met hormonen. En dan neem je deze hormonen voor de rest van je leven. ”
Volgens Debbie is ze er zeker van dat veel mensen die dergelijke operaties hebben ondergaan, later ook spijt krijgen van wat ze hebben gedaan. Ze hebben gewoon niet de moed om zich uit te spreken en er eerlijk over te praten.
“Ik wil op een dag wakker worden en mezelf weer als een normale Debbie zien. Transmannen en transvrouwen verlaten de klinieken en zeggen dat alles geweldig is en dat ze gelukkig zijn, maar dit is verre van altijd het geval.”
We worden allen verplicht dit te zien als normaal, dat is het natuurlijk niet.
Er zijn velen die later zelfmoord plegen bv. omdat ze het niet langer aankunnen, er spelen zoveel meerd factoren mee en artsen zouden niet zomaar in een gezond lichaam moeten snijden- met een “zieke” geest. Zeker bij kinderen niet, zou ze eerder aanraden hulp te zoeken bij een psychiater. En bij kinderen, zou ik de ouders daar naartoe sturen.
We willen allemaal wel eens iets dat niet kan…! En dit kost idem enorm veel geld, waar veel mensen zorg ontberen omdat er geen geld voor is, wordt dit alles bekostigd zonder pardon?
Onvoorstelbaar toch?
