Voorbij

9 januari 2013Laatste update: 9 januari 2013

6 minuten lezen

In het jaar 2000 kwam er een einde aan het leven van mijn oma.
Ze had de bijzondere leeftijd van 89 jaar mogen bereiken.
Dat is al iets om blij mee te zijn.
Maar toch, iemand missen is altijd zwaar en moeilijk en hoe oud iemand ook is.
Je mist ze toch!

Mijn oma was een doorlopende draad in mijn leven.
Zij leerde mij enorm veel, zij was een sterke persoonlijkheid, ondanks dat misschien sommigen dachten van niet, omdat ze altijd erg lief was en zachtaardig.
Boos was ze eigenlijk nooit. Daar hield ze niet van.
En dat was ook niet nodig vond ze.
Ze was enorm wijs.

Ze zei wel eens, ik heb niets geleerd op school, vroeger kon je niet doorleren.
Ik zei dan steevast en toch zegt dit niets over je iq en wijsheid want die heb je zeker!
Het zegt dan ook niets!
Die opleiding e.d.

We hadden een uitmuntend contact samen en konden met elkaar lezen en schrijven.
Als we samen waren was het een grote harmonie en lekker jezelf zijn samen.
Je mocht praten maar niks hoefde of moest en vice versa.
Ze leerde me veel over voeding bv, natuurlijke voeding, geen rommel en troep.
Nee toch liever het beste van het beste.
Dan maar geen kleding oid of een vakantie als je maar normaal gezond kon eten!
Nu ja daar ben ik het nog mee eens.

Ze had veel meegemaakt.
Erg veel en soms vertelde ze mij verhalen over vroeger, heftig zeker.
In de oorlog etc.
Nee ze had het niet gemakkelijk gehad.
Ik was dol op haar.
Als puber laat je dat misschien wel eens niet zo merken maar het was zoals het was.
Zij was mijn veilige thuishaven altijd opnieuw.
Ze heeft grotendeels voor mij gezorgd.
Ik heb me vaak afgevraagd waarom zij zo dol op mij was, ook al ontkende ze dit vaak tegenover haar kinderen en kleinkinderen etc.
Want tjah?
Dat kun je niet maken!
Toch?

Het maakte wel eens mensen jaloers zelfs, helaas.
Dat deed ons vaak verdriet.
We begrepen jaloerzie beiden niet zo.
Zo onzinnig allemaal?
En ze hield niets minder van niemand van hen, maar ja we konden gewoon goed met elkaar.
Dat is toch alleen maar fijn?
Als je iemand hebt die er is voor je moeder als jij je gezin hebt en het al druk genoeg hebt?
Maar goed…de dag kwam…dat mijn lieve oma, heenging.

Een afschuwelijke dag!
Ik was er bij, ik zat naast haar bed, hand in hand, met al haar kinderen om haar heen en ik toch die haar hand vasthield.
Ik was ook niet van plan deze los te laten overigens!
No way!!!!!

Zij was er voor mij geweest al die jaren en ik zou haar niet in de steek laten deze laatste momenten, hoe zwaar ik het ook vond om haar te zien lijden!
Het ging langzaam, ze had het benauwd, vreselijk dacht dat ik zelf stikte oid.
En haar hand werd langzaamaan kouder.
Ik voelde haar wegglijden.
Ik had paniekmomenten, waarin ik wenste dat ze al dood was gegaan zodat ze niet nog meer zou lijden!
Het geluid was een gruwel!
Ik was bang dat zij alles voelde!
Ik vroeg om morfine oid dat er een arts zou komen die haar zou helpen hierbij!
Als ze maar geen pijnen had.
De arts werd na overleg gebeld hij zou komen duurde nog wel even!
Ondertussen dacht ik aan gruwelijke dingen, zoals een kussen die misschien een uitkomst zou zijn oid.
Terwijl ik het dacht vond ik het al walgelijk dat ik zoiets dacht.
Ik was panisch, als ze maar geen pijn had!
Dan was alles goed!

Hoewel goed hoezo goed er was niets goed?
Mijn lieve oma ging sterven!!!!!!!!

Mijn wereld viel in stukken uiteen…toch wenste ik voor haar dat ze sneller mocht gaan.
Om haar te besparen in al haar goedheid, dat ze leed!
Want dat wilde ik niet.

Na uren hoelang weet ik niet meer, had ik haar koude hand in de mijne en ik keek naar het dekbed.
Ik kon er zo niet meer tegen, ik vloog in gedachten tegen de muren op.
Ik wilde zo geen pijn voor haar.
Het was zo intens en ik verwenste die arts die haar dit had kunnen besparen!

En plots…voelde ik een donsveertje vanuit haar borstkas omhoog gaan.
Ik dacht, en nu…is ze er niet meer…ze is dood!!!!!!!!

Ze is dood………..????
Ik was stil in mijzelf ik voelde haar ziel uit haar omhoog gaan.
En vlak daarna zei iemand het is gebeurd!
Voorbij dacht ik, zij is voorbij…komt nooit meer terug!

Het verdriet is ontstellend, onvoorstelbaar schrijnend.
Toch kon ik niet huilen op dat moment, ik was als verdoofd.
Ik heb zoals zo vaak haar haren nog gekamd, wat creme op haar lieve gezicht gedaan, ik heb naar haar gekeken…en dacht
voorbij!

Voor altijd is zij weg van mij.
Ik ging verdoofd naar buiten en schreeuwde in mijn ziel, om haar, en keek naar de lucht, oma waar ben je nu?
Waar ben je naartoe gegaan??????

En men ging bellen, allemaal belden ze met hun kinderen enzovoorts, oma is er niet meer…ze is overleden.
Ik hoorde het aan en had het gevoel dat het oud en nieuw was oid.
Ik vond het zo bizar…
Gelukkig nieuwjaar hé?
Maar er was geen gelukkig nieuwjaar meer…
Zonder oma…?

Vol afgrijzen zag ik hoe ze mijn lieve oma opsloten in een soort zak met een rits en ik dacht nog :Nee, niet doen met mijn oma!
Niet doen aub!
Nee…maar ze was er niet meer…dit was haar omhulsel…

Met zijn allen stonden we bij de weg, een laan om haar uitgeleide te doen.
Daar ging de wagen met mijn oma’s lichaam…voorbij!
Voor altijd in dit leven voorbij.

Het was donker…die nacht, een warme dag….
En op nr 1 stond dit nr!
Vond het zo toepasselijk later…

Ik denk dat zij zo dol op mij was omdat ze mij door en door kende en zichzelf zo herkende in mij!
Ik leek zoveel op haar nml.
Zelfs haar oude schoolvriend van vroeger zei dit tegen mijn oma en ik zag haar glunderen toen!

Op de crematie hield ik me nog redelijk, tot het voorbij was en ik in tranen uitbarste…waarvan ik dacht dat ik niet meer kon ademhalen van verdriet.
Snot spoot alle kanten op, ik had nog nooit zo gehuild als toen en mensen kwamen naar me toe, gaat het wel?
Nee!!!!?
Nee het gaat helemaal niet!
Afschuwelijkste was nog dat zij altijd tegen mij had gezegd die kist niet open!
Ik wil niet dat die mensen zeggen, wat lag ze er mooi bij hé?
En verdomd toch die kist open…vreselijk!

Toch enkele nummers…waar ze van hield…o.a. Vera Lynn

en deze….en een nr dat ik telkens hoorde weken na haar overlijden!

If this is true, i thought then, what will i think
Will i stay but rather i would get away
I’m scared that i won’t find a thing
And afraid that i’ll turn out to be alone, but i

I have to learn, have to try, have to trust i have to cry
Have to see, have to know that i can be myself, yeah

And if i could i would stay
And if they’re not, not in my way
I’ll stare here in the distance
But i’ll grow up to be just like you, yeah
I’ll grow up to be just like you, yeah

I see it all i’m sure but
Do i know what’s right
I thought i knew but it turns out the other way
I am scared that i won’t find a thing
And afraid that i’ll turn out to be alone, but i

I have to learn, have to try, have to trust i have to cry
I have to see, have to know that i can be myself

And if i could i would stay
And if they’re not not in my way
I’ll stare here in the distance
But i’ll grow up to be just like you, yeah
I’ll grow up to be just like you

I want to tell you
Why would i try to
You are all that i can see now
Why would i try to

And i want to tell you
Why would i try to
You are all i can see now
I know i’ll try to

I have to learn, have to try, have to trust i have to cry
I have to see, have to know that i can be myself

But if i could, yeah, i would stay
And if they’re not, not in my way
I’ll stare here in the distance
But i’ll grow up to be just like you, yeah
I’ll grow up to be just like you
Like yo

Mijn oma’s lievelingsnr!