Hoe een kat incarneerde als hond
Ze was klein, miniscuul. Grijzig zilverwit, zo groot als een kleine muis.
Ze groeide op als een kleine nette chihuahua, met haar broertje en 2 zusjes.
Ze was anders, zij mocht blijven. Ze werd gekozen.
Af en toe mauwde zij, heel frappant. “Mauw” zei ze dan.
Verschrikt keken haar broertje en zusjes dan om en haar moeder al helemaal.
Mauw? Dat was niet honds.
Wist zij veel.
Het liefst klom ze als een kitten tegen broekspijpen op.
Haar kleine pootjes als klauwen gebogen om het been. Maar dat mocht zij niet, stel ze zou vallen.
Frustrerend, dat was het. Ze kon niet langer, wat ze ervoor wel kon.
Nml. kat zijn. Ze was anders, maar hoe anders, begreep zij niet.
Mauw…
Haar broertje verliet het huis en haar zusjes gingen samen.
Dus bleef zij achter met haar moeder.
In de tuin mopperde ze op de kater van de buren.
Het was dezelfde kat. Net als toen. Zelfde kleuren en vlekken en even lelijk en chagrijnig.
Ze mocht hem toen niet en nu ook niet, ook al droeg hij inmiddels ook een nieuwe jas.
Woedend was zij, als hij op de schutting zat, haar uit zat te lachen terwijl zij niet langer achter hem aan kon jagen over de schuttingen heen.
Nee, ze kon niet langer klimmen zoals toen. Oh ze baalde enorm als hond zijnde.
Kat zijn, was veel gemakkelijker.
En nu was er altijd wat nieuws achter hun huis, anders dan toen. Nu waren er huizen en die huizen hadden lichten en als zij die lichten zag werd ze ook bozig.
Dan blafte ze van boosheid, wat moeten jullie daar!? Ze mekkerde dan ook op zijn kats, zo niet hond eigen.
”Jullie waren er toen niet.
Waarom nu wel, doe dat licht uit.
Waf!
Weg, weg, dit is mijn huis. Ik waak hier.
Ik hoor hier en jullie niet”.
Vaak klom zij op haar baasje, soms lag zij op haar schouder, soms op haar been, op haar zij, net een kat.
Soms maakte ze vreemde geluiden, snorrend, eigenlijk gelijk een kat.
Waarom kwam zij terug als hond en niet als kat.
Omdat haar bazinnetje geen kat meer wilde, toen zij als kattin ooit onder de auto kwam.
Ze was een wilde kat geweest, meer hond eigenlijk dan kat, een kat die kwam als haar bazinnetje haar floot. Een Noorse boskat.
Ze wilde het liefst naar buiten, spelen met de wind en de bladeren. Zorgeloos en speels. Tot die laatste avond.
Die auto die… en ineens was het over…haar kattenleven.
Voorbij.
De band niet, die bleef, die voelde ze.
Het ging niet om de erkenning of de herkenning, maar dat gat in de ziel van haar bazinnetje, dat gemis zo intens, deed haar ook pijn, ze moest wel terug.
En op de dag van haar geboorte was het weer compleet. Was alles weer goed.
Voelde het weer als vanouds.
En haar bazinnetje zag het wel.
Oh ja, soms zou ze toch zweren dat…maar zeker weten deden ze het niet.
Alleen dat ene moment waarop haar bazinnetje naar je keek en zij de achterkant van je kopje streelde en zei, je oortjes met je haartjes in de war, zo was zij ook altijd…
